"Hun ah ဘာေတြစိတ္ညစ္စရာရွိေနတာလဲ ဟင္ hyung ကိုစိတ္ဆိုးေနတာလား စိတ္ပူလိုက္တာ Hun ရယ္ျမန္ျမန္ႏိုးလာေတာ့ေနာ္ ၿပီးေတာ့ ေနာက္hyung မဟုတ္တဲ့တျခားတေယာက္ေရွ႕မွာ မ်က္ရည္မက်ပါနဲ႕ hyung ရင္ေတြနာရတယ္"
ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္အိပ္ေပ်ာ္ေနတဲ့သူ႔ကိုၾကည့္ၿပီး စကားေတြတေယာက္ထဲထိုင္ေျပာေနမိတယ္။ကြ်န္ေတာ့္ရင္ထဲမွာ တဆစ္ဆစ္နဲ႕မွိန္းနဲ႕ထိုးေနသလိုခံစားရတယ္ သူbaek ေရွ႕မွာမ်က္ရည္က်ေနတာကိုေတြးမိရင္။
ကြ်န္ေတာ္ကိုသူရင္မဖြင့္ႏိုင္စရာဘာကိစၥေတြမ်ားရွိေနလို႔လဲ သူနဲ႕ကြ်န္ေတာ္ညီအကိုအရင္းေတြထက္ပိုၿပီးေတာ့ေတာင္ တေယာက္ကိုတေယာက္ ဂရုစိုက္ၾကတဲ့ မ်က္စိေအာက္ကအေပ်ာက္မခံႏိုင္ေအာင္ သည္းသည္းလႈပ္ၾကတဲ့ အေနအထားမဟုတ္ဘူးလား? Hun ရယ္မင္းဘာေတြျဖစ္ေနလဲငါသိခ်င္လိုက္တာ။
"Luhan hyung Hunnie မႏိုးေသးဘူးလား"
အသက္မရွိသလိုကိုယ္အေတြးနဲ႔ကိုယ္ၿငိမ္ေနတဲ့ ကြ်န္ေတာ္Chanyeol အသံၾကားမွသတိျပန္ဝင္လာတယ္
"အင္း ခနေနႏိုးလာေတာ့မွာပါ"
အေျဖျပန္ေပးလိုက္တဲ့ကြ်န္ေတာ့္အသံေတြအသက္မပါလွ
"ကြ်န္ေတာ္မရွိတဲ့အခ်ိန္ေတြမွာ ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲ hyung ရယ္ "
ခပ္ညည္းညည္းေျပာလိုက္တဲ့ Chanyeol စကားအဆံုးမွာ ကြ်န္ေတာ္အေျဖမရွိခဲ့။ကြ်န္ေတာ္ကိုယ္တိုင္လဲမသိတဲ့လူမဟုတ္လား။
ပတ္ဝန္းက်င္ကိုတခ်က္အကဲခက္ၾကည့္မိေတာ့ သူ႕ညီကိုစိတ္ပူသလို ၾကည့္ေနတဲ့ Chanyeol ရယ္ ေဘးမွာတုပ္တုပ္မလႈပ္ ၿငိမ္ခ်က္သားေကာင္းၿပီး Hun ကိုသာမ်က္ေတာင္မခက္ၾကည့္ေနတဲ့ baek ရယ္။
ဘာလို႔baek ကအခုမွဒီေလာက္ၿငိမ္ေနရတာလဲ baekhyun ဆိုတဲ့ခ်ာတိတ္ရဲ႕ စိတ္ကိုကြ်န္ေတာ္တကယ္မခန္႔မွန္းတတ္ လူကဲခတ္ညံ့တဲ့အထဲမွာ ကြ်န္ေတာ္ေရွ႕ဆံုးကပါတယ္ ထိုနည္းလေကာင္းပဲ baek မ်က္လံုးေတြကိုကြ်န္ေတာ္ဘာေၾကာင့္သေဘာမက်လဲေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ကိုယ္တိုင္လဲနားမလည္ဘူးရယ္။
"hyung"
"Hun ah ႏိုးလာၿပီလား ေခါင္းမူးေနေသးလား"
YOU ARE READING
RECTANGLE
FanfictionThis is my second fiction after Only U .Main characters are Hunhan & Chanbaek.Hope you to enjoy.
