Ze fluisterde mijn naam zo zacht, waardoor ik kippenvel kreeg. Ze lachte en hield mijn hand vast, niet wetend wat ik voor haar voelde.
"You're my dream, please come true."
Ups! Tento obrázek porušuje naše pokyny k obsahu. Před publikováním ho, prosím, buď odstraň, nebo nahraď jiným.
Maya
Op het moment dat ik Julia het lokaal zag ontglippen wou ik achter haar aan gaan. Ik probeerde door de menigte, die om mijn tafel stond, te ontsnappen. Ik wou naar haar toe en haar vragen of het wel goed met haar ging. Haar blik toen ik vertelde waarom ik van mijn school was getrapt bleef in mijn gedachtes rondspoken. Toen ik bijna bij de deur was stopte ik. Ze was geen vriendin van me, ze kende me letterlijk een uur. Waarom zou ze willen dat ik achter haar aan ging? Ze was waarschijnlijk naar haar tweede les gelopen. Ik wou dat ze met mij praatte tijdens de les, ze leek mij echt een persoon voor mij. Of juist helemaal niet, ze was zo stil en rustig. Ik was het tegenovergestelde.
Plotseling voelde ik een hand op mijn schouder en wou ik de persoon, die het waagde een hand op mijn schouder te leggen, uit het lokaal smijten. Inplaats van de persoon uit het lokaal te smijten draaide ik mij om en keek in de ogen van een Barbie pop. "Mijn naam is Nena," zei ze. Haar felle blauwe ogen staarde naar mijn kleren. Ze aarzelde en leek een opmerking te willen maken, maar ze hield zich in. "Ik ben de belangrijkste persoon uit deze klas, dus ik vind het leuk dat je mijn vriendin bent."
Ik trok mijn wenkbrauw op en keek haar verbaasd aan. "Waren we vriendinnen dan?" Ze sloeg zachtjes op mijn schouders en lachte met een gemaakte lach. "Wat ben jij grappig Maya." Ze sleepte mij uit het lokaal en liep met mij door de gang. "Die meid naast wie je zat, daar moet je niet mee om gaan." Oh dat besliste ik zelf wel moppie. "Oh waarom dan niet?" Ik probeerde aardig te klinken. Ik moest niet ook van deze school ook worden geschorst, want dan had ik een groot probleem bij mijn ouders.
"Ze is vreemd en heeft geen vrienden. Ze is een aandachtshoer." En dat was het moment dat ik besloot dat ik Nena niet mocht. Ze was een pestkop en ik haatte pestkoppen. Ik maakte me van haar los en liep vlug de gang uit. Vervolgens haalde ik een papier, waar mijn rooster op stond, uit mijn tas en zocht naar het lokaal waar ik dit uur heen moest. Het bleek A04 te zijn en ik had geen idee waar dat A-vleugel was. Dat werd te laat komen, maar dat kon mij niks schelen. Na minutenlang zoeken vond ik het lokaal en liep ik naar binnen. Er stond een oude man op het bord iets te schrijven. Hij schrok toen ik achter hem stond en hem grijnzend aankeek.
"Ik ben Maya hart en ben nieuw." Hij knikte en zette zijn kleine ronde bril af. "Maya hart is er een reden waarom je te laat bent." Ik knikte, "ik kon het lokaal niet vinden." Ik hoorde gelach uit de klas komen, ze zaten mij duidelijk uit te lachen. "En kennelijk wist uw hele klas wel meteen de weg toen ze in hun eerste jaar zaten, want ze lachen mij gerust uit. Niet dat dat wat met mij doet."
De klas werd stil en ik besloot achterin aan een lege tafel te gaan zitten. Toen ik naar de tafel achter hen liep zag ik twee jongens mij van top tot teen bekijken. Ik voelde me ongemakkelijk en ging snel zitten. "Ze heeft lekkere billen," zei de blonde jongen tegen zijn vriend. Meteen verstijfde ik en ik haalde gespannen mijn boeken uit mijn tas. Ik besloot dat ik deze les haatte.
+
Het was pauze en ik liep doelloos rond door de school. Het regende, dus mijn plan om naar huis te gaan faalde. Deze dag was een hel en ik wou naar mijn bed toe. Mijn maag begon te rommelen en ik besloot naar de kantine te gaan. De witte tafels zaten onder de broodkruimels, gemorst drinken, overgebleven plastic zakjes en restjes van het eten wat ze verkochten in de kantine. Aan de meeste tafels zaten een aantal vriendengroepen. Ze kletsten luidruchtig over onderwerpen die mij niks aangingen. Aan het einde van de kantine zag ik iemand alleen zitten aan een tafel. Ik besloot naar die tafel toe te lopen, om te zien of ze gezelschap nodig had. Toen ik dichterbij kwam merkte ik dat het Julia was. Ik liep met grote passen naar haar toe en ik wist dat ik voluit glimlachte. Ik schoof de stoel tegenover haar naar achteren en plofte neer.
We aten een aantal minuten in stilte. Ik wist niet wat ik moest zeggen tegen haar, ze zag er zo kwetsbaar uit. Ze keek me soms heel even aan, maar haar blik ging al snel weer naar haar handen. Ik besloot dat het beter was om haar veilig te laten voelen bij mij. Misschien zou het helpen om een gesprek te beginnen?
"Hoe zit het op deze school?" Vroeg ik. Ze keek mij niet begrijpend aan. "De kliekjes," legde ik kort uit.
"De populaire enzo?" Vroeg ze voorzichtig. Ik knikte en dronk uit mijn waterfles. Ze begon uit te leggen over Nena en haar populaire groep. Ze spuugde het uit alsof ze vreselijk waren, wat ze ook waren. Verder vertelde ze over de sportfanaten, de jongens waar de sommigen meiden bij weg kwijlde. Ze vertelde over de nerds en de geobsedeerde personen. Ik begon hardop te lachen om haar uitleg.
"En dan heb je nog de overgebleven en dat is meestal één persoon. Gefeliciteerd je zit tegenover het enige lid van de overgebleven." Ik lachte voor een tweede keer en schudde daarbij mijn hoofd. Meende ze dit? "Waar zijn je vrienden Julia?" Plotseling had ik door hoe gemeen die vraag klonk. "Zo bedoel ik het niet, I-ik-"
Ze onderbrak mij, "ik weet het." Het werd weer stil. Ik zag hoeveel moeite Julia moest doen om niet in tranen uit te barsten. Ze begon stotterend en vertelde daarna over haar vriendin in één hap lucht. "Riley is verhuisd. Ze was mijn beste vriendin, nu ben ik alleen."
Ik wist niet goed wat ik moest zeggen, dus zei ik het eerste wat mij te binnen schoot "Wat kut voor je," ze knikte. "Ja." Ik moest haar afleiden, ik wou niet dat ze ging huilen door mij. Dus ik probeerde het gesprek op te vrolijken door een grapje. "Zo Julia, waar is je Romeo?" Ze verstarde en slikte. Had ik weer een verkeerde vraag gesteld?
"Ik heb geen Romeo," begon ze. "Ik krijg een andere Julia. Ooit." Ze keek snel weg en hoopte waarschijnlijk op een goeie reactie van mij. Toen ze weer naar mij keek bleef ik naar haar glimlachen. "Een Julia dus. Nou genoeg knappe meiden op deze school, toch?"
"En heb jij een Julia of Romeo?" Vroeg ze vrolijk. Ik had niet op die vraag gerekend en een gevoel van verdriet overspoelde me. Ik dacht terug aan hem en zijn grijns die hij altijd bij zich droeg. Behalve die dag, toen hij vertelde dat hij me niet meer zag staan. Hij was een player, dat had iedereen mij verteld. Maar toch... Het bleef pijn doen, elke afwijzing bleef pijn doen. "Het is uit met mijn Romeo," zei ik zacht. Ik hield niet van hem, nooit gedaan. Maar ik had gehoopt dat het misschien wat zou worden, dus ik deed mijn best om van hem te leren houden. Mijn vriendinnen zeiden dat ik het beste vriendje ooit had, maar ik zag het niet. Toen hij het uitmaakte deed het pijn, maar ik was ook opgelucht.
"Zullen we het ergens anders over hebben?" Probeerde ze toen ze zag dat het onderwerp mij pijn deed. Ik knikte en begon weer een lach op te zetten die hopelijk zou blijven.
"Mooi," zei ze zacht voordat we begonnen met praten over mijn favoriete sport club. Na een lang gesprek keek ik op de klok, de bel zal elk moment kunnen gaan. "Hebben we nog lessen samen?" Vroeg ik. Ik wou niet weggaan, ze had iets bijzonders. Ik weet niet wat het was, maar ze had iets.
Julia knikte en deed een lok van haar bruine haar achter haar oor. "Het laatste uur hebben we engels samen." Ik wou nog iets zeggen, maar de luide bel onderbrak mij. Julia stond op en verdween meteen in de massa en ik bleef achter en keek haar na.
