Ze fluisterde mijn naam zo zacht, waardoor ik kippenvel kreeg. Ze lachte en hield mijn hand vast, niet wetend wat ik voor haar voelde.
"You're my dream, please come true."
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Julia
"Julia?" Vroeg ze verbaasd. Haar vermoeide stem klonk schor door de telefoon. "Hoe kom je aan mijn nummer?" Ik lipte mijn droge lippen en ging goed zitten. "We kregen alle nummers van onze mentor. Ik had die van jou opgeslagen." Ik kon niet goed blijven zitten, daarom stond ik op en liep rondjes door mijn kamer heen. "Je had gelijk, Riley meende het niet. Ze heeft sorry gezegd en nu is het weer goed tussen ons."
"D-dat is geweldig!" Riep ze. Ze stotterde vaag en ik hoorde aan haar stem dat er iets was. "Maya, is er iets?" Het bleef even stil aan de andere kant van de lijn, totdat ik het gesnik hoorde. "N-nee, ik ben alleen moe." Ze huilde nu bijna vol op. "Er is duidelijk iets, moet ik naar je toekomen?" Ik wou haar troosten en in mijn armen nemen. "Nee!" Gilde ze direct. "Kom niet naar mijn huis." Ik voelde me enigszins gekwetst, omdat ze het zo luid gilde. Wou ze mij zo graag niet zien?
"I-ik kom wel naar jouw huis," zei ze na haar eigen reactie. Het gevoel verdween meteen en liet zich vervangen door vlinders. "Weet je waar ik woon dan?" "Ik vind het wel," was haar antwoord. Toen hing ze op en had ik uiterlijk een uur om mijn kamer opgeruimd te maken en mezelf op te frissen. Ik wist dag ze kwam om haar hart bij mij uit te storten, of om juist even alles te vergeten. Maar ondanks de reden waarom ze kwam was ik nog steeds verliefd op haar. Of misschien niet verliefd, ik vond haar gewoon aardiger dan iedereen en ik voelde vlinders wanneer ik haar zag of hoorde. Oké, ik was verliefd.
Na drie kwartier hoorde ik de bel. Ik rende meteen naar de deur, maar Milan was eerder bij de deur. "Zo," zei hij. Zijn ogen inspecteerde haar even. "Ben jij de vriendin van mijn zusje?" Maya zag er niet al te best uit, maar ze bleef altijd prachtig. Ze zette een glimlach op en knikte. Hij keek mij aan, "hebben jullie een relatie?" Meteen werd ik rood en schudden mijn hoofd. Maya schoot in de lach, "nee, we zijn gewoon vrienden." En daar lag mijn hart in stukken op de grond. "J-ja," zei ik tegen mijn broer.
"Maya, dit is mijn broer Milan. Milan dit is Maya." Ik trok haar mee naar binnen. "Wij gaan naar boven," zei ik toen ze haar schoenen had uitgetrokken. We liepen snel naar boven, voordat ik haar ook aan mijn ouders moest voorstellen. Eenmaal op mijn kamer keek Maya naar de posters op mijn muur en de beeldjes in de vensterbank.
"Leuke kamer," ze pakte een beeldje van een zeehond vast en inspecteerde het. "Speel je een instrument?" Ik knikte, "ik speel piano. In de woonkamer staat er eentje." Ze lachte, "ik speel gitaar." Ze liet het beeldje weer zakken en keek naar de stenen die er naast lagen. Ze wees ernaar en keek mij aan, "verzamel je stenen?" Verlegen knikte ik en liep ik naar haar toe. Ik raakte haar hand aan en pakte de steen die ze net had gepakt van haar over. "Ik moet met je praten," zei ik. We gingen tegenover elkaar op mijn bed zitten. "Ik hoorde je huilen over de telefoon heen."
Ze speelde met haar haar en probeerde oogcontact te vermijden. "Oh," haar antwoord was niet meer dan gefluister. "Klopt dat?" Probeerde ik weer. Haar ogen keken nu wel naar de mijne en ze knikte. "Waarom? Wat is er aan de hand?" Ik bestudeerde haar gezicht. Haar gezicht was zo mooi, te mooi voor tranen. "I-ik-" ze wist niet goed wat ze moest zeggen. Haar harde houding verviel en ze liet een paar tranen vallen. "Ik ben je geen verklaring schuldig."
Ik ging dichter naar haar toe en bleef oogcontact houden. "Ik ben je vriendin. Je bent me een verklaring schuldig." Ze keek weg, "ik ken je niet eens. We kunnen geen vrienden zijn." Dat deed pijn, maar ik moest doorzetten.
"Maya," fluisterde ik. Ik veegde een traan van haar wang. Ze was zo dicht bij. Ik kon haar kussen als ik wou. Ik schudde mijn hoofd, deze gedachtes moesten nu even weg. Maya was belangrijker op dit moment. "Ik wil je leren kennen. Ik wil je vriendin worden, maar dan moet je mij leren vertrouwen."
"Ik had ruzie." Haar ogen liepen vol met zoute tranen. "Met wie?" Vroeg ik. "Met mijn oom. Hij past op mij, omdat mijn ouders op zakenreis zijn." Ik knikte, "dat is niet leuk. Nu snap ik je verdriet en waarom je overstuur was." Ze knikte even, "ik mis mijn ouders," gaf ze toe. Ik sloeg mijn armen om haar heen en knuffelde haar. "Ik ben er voor je," fluisterde ik in haar oor. Er verscheen een kleine glimlach op haar gezicht, "bedankt Julia."
Ik raakte haar armen aan de voelde hoe koud ze was. "Jeetje, je bevriest." Toen besefte ik dat ze geen jas aan had toen ze binnenkwam. "Waarom ben je zonder jas naar mij toegekomen?" Ik sprong van het bed af en zocht in de la naar een deken. "Ik ben stiekem het huis uit geslopen," gaf ze beschamend toe. "Vanuit mijn raam, dus ik kon geen jas aandoen."
Ik schudde afkeurend mijn hoofd, "Maya dat is geen goed voorbeeld." Ze haalde haar schouders op, "moet ik dat zijn dan?" Ik gaf haar een deken en die sloeg ze meteen om haar heen. "Bedankt." Ik plofte weer naast haar, "graag gedaan." In mijn ooghoeken zag ik dat het al erg laat was. "Misschien kun je beter je oom bellen en vragen of je hier mag slapen. Het is al erg laat." Ze schrok op en liet de deken vallen. "Nee, sorry dat kan niet. Ik moet echt naar huis anders krijg ik probleem. I-ik-" ze leek in paniek te raken dus ik pakte haar handen weer. "Hey! Rustig. Adem in en uit." Ze begon rustig in en uit te ademen en leek weer kalm te worden.
"Ik moet gaan Julia," zei ze toen ze weer kalm was. "Moet ik met je mee fietsten naar het bus station?" Ik wou dat ze veilig aan zou komen. "Hoe weet jij dat ik met de bus naar school ga?" Shit, dacht ik meteen. "Ik zag je naar het busstation lopen na schooltijd. En Nena verteld aan iedereen waar je woont. Je woont in een van die grote villa's buiten de stad." Haar ogen werden weer somber. "Wie weet het allemaal?"
"Bijna de hele klas. Sorry." Ze knikte en balde haar vuisten. "Ik wist dat ik het niet lang geheim kon houden. Ze vond het duidelijk niet leuk dat haar ouders rijk genoeg waren om in drie huizen te wonen. "Het spijt me." Ik wist niet wat ik anders moest zeggen. "Waarom zou het jou spijten? Het was die bitch Nena die haar mond niet kan houden." Ik vond het fantastisch dat we beide Nena niet mochten. "Je hebt gelijk." We liepen samen naar beneden en ik gaf haar mijn jas mee, omdat ik niet wou dat ze het koud zou krijgen. We besloten dat ze alleen naar het busstation zou gaan, omdat ze ven wou nadenken zei ze. Toen gaf ze mij een afscheidsknuffel en liep ze et huis uit. Ik keek haar na totdat ze de hoek om liep.
Toen ik me weer omdraaide zag ik Milan mij grijnzend aankijken. "Wat?" Vroeg ik. "Mijn zusje is verliefd." Antwoordde hij lachend. Daarna liep hij weer naar de woonkamer en liet hij mij stomverbaasd achter.
--------------------------------- Dreamer - Hoofdstuk 11 Julia Woorden: 1300
JEEJ een nieuwe hoofdstuk! Dit was sneller dan ik had verwacht. Wat vonden jullie van dit hoofdstuk? En zal Maya ooit doorkrijgen dat Julia gevoelens voor haar heeft?
