Ze fluisterde mijn naam zo zacht, waardoor ik kippenvel kreeg. Ze lachte en hield mijn hand vast, niet wetend wat ik voor haar voelde.
"You're my dream, please come true."
Oops! Ang larawang ito ay hindi sumusunod sa aming mga alituntunin sa nilalaman. Upang magpatuloy sa pag-publish, subukan itong alisin o mag-upload ng bago.
Maya
Wanneer ik Julia verliet voelde ik mij opgelucht. Het was alsof we echt vrienden werden. Misschien was deze stad toch niet zo heel erg. Julia was een persoon waar Maya graag bij was. Het was alsof er een connectie tussen hen was die ik niet begreep. Wou ik het begrijpen? Was het nodig om het te begrijpen? De bel ging al snel nadat ik uit de wc was gekomen. Ik liep naar boven en zag in mijn ooghoeken dat Julia bleef zitten. Ze was aan het tekenen en leek erg geconcentreerd bezig te zijn. Ik bleef even staan om naar haar te kijken. Ze was erg mooi, iets wat mij al eerder was opgevallen. Ik voelde mezelf warm worden van binnen en kreeg spontaan een glimlach op mijn gezicht. Een seconde later kwam een jongen naar haar toe. Hij raakte haar schouder mort aan en zei iets wat ik niet kon verstaan. Julia schrok op en gaf hem een korte knuffel voordat ze haar spullen in haar tas deed en verdween. Wie was die jongen? Ik haalde mijn schouders op en liep door naar mijn lokaal.
Nadat ik mijn laatste twee lessen had gevolgd ging ik naar de schoolbibliotheek. Het was een erg rustige plek waar ik goed kon studeren. Ik was er nog niet vaak geweest, maar ik hield van de muffe geur en het kalme gevoel dat ik kreeg wanneer ik daar ging zitten. Ik kon er uren leren zonder gestoord te worden. Wat mijn voornaamste reden was om daar te blijven, was mijn oom. Ik wou niet terug naar de villa waar hij op mij paste. Ik kon het niet, de angst was te groot. Daarom bleef ik zo lang mogelijk hier, totdat het te laat werd en de bibliotheek ging sluiten.
Deze keer kon ik mijn gedachten er goed bij houden, tot het 5 uur werd. Ik wist dat ik bijna naar huis moest, maar ik durfde niet. Vele bedienden waren er niet en dat betekende dat ik alleen was met hem. Alleen met de man die ik haatte.
Toen het kwart over vijf was pakte ik mijn spullen in en liep ik de school uit. Het was nog lang niet donker, maar ik wist dat ik te laat thuis zo zijn. De bus kwam een kwartier te laat en dat ergerde mij. Ik kon de buschauffeur niet de schuld geven van mijn problemen, maar soms zou ik dat wel willen. Toen ik uitstapte kwam de buikpijn. Ik was erg zenuwachtig en mijn knieën knikten. Toen ik bij de villa aankwam maakte ik de deur open en liep ik voorzichtig naar binnen. Ik deed zachtjes mijn jas en schoenen uit en wist niet of ik direct naar boven moest gaan of hem moest begroeten. Ik besloot hem te begroeten, want ik wist dat als ik het niet zou doen hij nog bozer kon worden.
Ik maakte de deur open en liep met kleine pasjes naar binnen. Hij zat op de leunstoel een krant te lezen en keek op toen hij mij hoorde. Ik bleef staan wachtten totdat hij wat gingen zeggen en durfde hem niet aan te kijken. Ik bleef de grond aanstaren alsof het een vriend van me was.
"Waarom was je zo laat?" Zijn stem klonk hard en ik schrok op. Ik was vergeten hoe kwaad hij kon zijn en hoe kwaad zijn stem kon klinken. Het deed bijna pijn om aan te horen. "Ik was in de bibliotheek," antwoordde ik zacht. Nog steeds staarde ik naar de grond. "Kijk me aan wanneer ik tegen je praat, Maya." Zei hij. Ik beet op mijn lip en nap een grote hap lucht. Toen deed ik mijn hoofd omhoog en keek ik recht in de ogen van mijn oom.
"Ik kan je niet verstaan, kom dichterbij." Ik stapte nerveus dichterbij. Ik was nu bunnen hand bereik van hem en dat deed mij niet veel goeds. Toen stond hij op en bleef mij aankijken. "Ik werd wakker en jij was al weg. Denk je echt dat je zo snel van mij verlost bent? Jij misbaksel! Ik wou dat je na schooltijd direct naar huis zou komen. Vanaf nu doe je dat ook, begrepen?" Ik knikte, "ja, oom."
"Jij denkt ook nooit aan anderen." Hij stopte even. "Toch?" Ik zei niks en hij greep mijn kin beet. "Toch?!" Vroeg hij nog een keer. Ik slikte, "ja, ik denk nooit aan anderen." Hij liet me los en liet zich weer zakken in de leunstoel. Ik bleef staan en keek naar hoe hij zijn krant weer pakte.
"Wat blijf je hier staan? Ga naar boven!" Verbaasd en opgelucht tegelijkertijd rende ik snel van hem weg naar boven. Toen ik eenmaal boven was haalde ik opgelucht weer adem. Hij deed niks! Hij waren alleen maar woorden, en hij pakte mijn kin vast. Met mijn rechterhand ging ik nog een keer over de plek waar hij me vasthield. Het deed pijn, maar het was niet pijnlijker dan de vorige keer. Langzaam adem ik in en uit. Ik ga op mijn bed liggen en sluit even mijn ogen. Ik moet me echt aan de regels houden anders heb ik straks problemen met hem. Ik balde mijn vuisten terwijl ik aan zijn boze blik dacht. Ik haatte hem met heel mijn hart. Ik haatte het gevoel van angst dat ik bij hem kreeg. Zuchtend ging ik weer rechtop zitten en opende ik mijn ogen. Ik wou dat mijn vader en moeder weer thuis kwamen. Ik miste ze en ik miste hun bescherming.
Ik was nog steeds niet helemaal kalm, dus ik besloot weer mijn ogen te sluiten. Ik probeerde te denken aan de kalme golven, aan de heldere lucht en vogels die zachtjes tjirpten. Niets hielp. Toen dacht ik plotseling aan Julia. Ik dacht aan ons gesprek,het was een erg fijn gesprek. Ik dacht aan haar tranen en hoe ik haar troostte. Ik dacht aan de lijn die haar tranen deden bij mij. Deze gedachtes hielpen. Ik werd langzaam weer kalm en ademde weer constant. Ik pakte mijn mobiel en stuurde mijn ouders een berichtje. Ik stuurde dat alles goed met me ging en ik al vrienden had gemaakt op school. Ook stuurde ik dat oom goed voor mij zorgde. Ik loog, omdat ik ze niet ongerust wou maken. En omdat ik bang was wat oom Kyle ging doen wanneer hij er achter zou komen dat ik alles aan mijn ouders had verteld. Daarom deed ik het niet en liet ik het los.
Plotseling ging mijn telefoon af. Het was van een onbekend nummer. Eerst twijfelde ik of ik wel moest opnemen, maar ik deed het toch. "Hallo, met Maya. Wie is dit?" Er volgende een stilte van een paar seconde. "Hey Maya, dit is Julia."
Bedankt voor het lezen, nu weten jullie Maya haar grote geheim. Het is nogal heftig, daarom zal ik voorzichtig beginnen dit op te bouwen. Dit was vanaf het begin al de bedoeling, dus het kwam niet uit het niets. Hopelijk vonden jullie dit hoofdstuk mooi geschreven.
