Ze fluisterde mijn naam zo zacht, waardoor ik kippenvel kreeg. Ze lachte en hield mijn hand vast, niet wetend wat ik voor haar voelde.
"You're my dream, please come true."
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Maya
Ik was van plan om naar huis te gaan. Ik was het echt van plan, maar iets hield me tegen. Was het de angst voor mijn oom? De angst om weer de pijn te voelen, omdat ik weer het huis was uit geslopen. Ik wist niet zeker waarom, maar ik rende langs mijn huis zo snel als ik kon. Ik rende de straat uit en kwam uit bij een grote snelweg. Ons appartement stond aan de rand van de stad. Ik kon gaan liften en gewoon weggaan. Deze stad verlaten en niet meer terugkomen. Ik wou naar mijn ouders toe, kon ik dat liftend?
Het begon te regenen waardoor mijn tranen zich mengde met het zoete water. Ik liep langs de snelweg hopend dat er een auto zou stoppen voor me. Maar wie wou er nou een natgeregende tiener meenemen? Ik voelde mijn mobiel trillen, het was Julia. Wat zou Julia nu van mij denken? Wat zou ze willen? Met een zucht nam ik op en stopte even met lopen.
"Ja?" Mijn stem was schor.
"Maya, je moet terugkomen! Waar ben je? Ik haal je op. Maya alsjeblieft loop niet weg van je problemen. Wij kunnen ze samen aan."
Ik schudde mijn hoofd en voelde mijn handen trillen. "Julia, laat me met rust. I-ik moet gewoon even weg van alles." Ik hing op, terwijl ze nog iets wou zeggen. Ik kon Julia hier niet bij gebruiken. Ik moest dit zelf doen, ik wou weg. Ik was de persoon dat mishandelt werd door haar oom, ik niet zij. Natuurlijk werd zij ook geslagen door mijn oom, maar juist daarom ging ik weg. Ik kon mijn pijn nauwelijks verdragen, hoe moest ik haar pijn ook nog bij me dragen? Ik was echt de slechtste vriendin ooit. Ik loog tegen haar, ik had haar gekwetst en ik had er voor gezorgd dat ze mijn pijn voelde. Ik haatte mezelf om deze redenen.
Ik gooide mijn mobiel kwaad op het gras en stampte erop. Ik wou niet gevolgd worden. Ik wou niks anders dan hier weg. Oh wacht misschien wou ik toch iets anders. Ik wou mijn ouders. Ik miste ze ongelofelijk en wou ze knuffelen. Ze waren er bijna nooit voor me, maar ik hield zoveel van ze.
Plotseling stopte er een groene auto naast me. Het raampje werd omlaag gedaan en er zat blonde dame in. "Waar moet je heen?" Vroeg ze. "Weg van hier," vertelde ik haar. Ze trok haar wenkbrauw op en wees naar de plek naast haar. "Wil je mee rijden?" Ik twijfelde, hoe kon ik deze dame vertrouwen? Toch besloot ik naast haar in de auto te gaan zitten. Ze deed haar raam weer naar beneden en gaf gas. We waren beide een paar minuten stil, totdat ze vroeg hoe ik heette.
"Maya," mijn stem was nog steeds schor. "En u?"
"Charlotte," zei ze. "En zeg maar je." Ik knikte en zat aan mijn nagels. Ze waren veelte lang.
"Zo wat doet een tiener hier alleen in de regen?" Vroeg ze. Ik beet op mijn lip, "ik moet weg hier. Ik heb er een puinhoop van gemaakt." Charlotte knikte en vloekte zacht toen ze een afslag miste. "Je doet me nu al denken aan iemand die ik kende,"ze sprak duidelijk, maar toch dacht ik dat ze een brok in haar keel had.
"Aan wie dan?" Vervloek die nieuwsgierigheid.
"Aan mijn vriendin van vroeger. Ze had het zo druk met alles en ze gaf haarzelf overal de schuld van. Op een dag vertelde ze dat het niet tussen ons werkte en vertrok ze." Charlotte glimlachte en nam weer een bocht. "Oh dat is spijtig om te horen," wat moest ik anders zeggen? Charlotte haalde haar schouders op, "we kwamen uiteindelijk wel weer bij elkaar, maar ik was toen getrouwd met een andere vrouw."
Mijn ogen werden groot van verbazing, "oh-" ik wist niet wat ik moest zeggen. Deze dame vertelde mij haar hele levensverhaal. "Toen bleek mijn vrouw vreemd te gaan en kwamen ik en mijn oude vriendin toch weer samen." Ze glimlachte nu volop.
"Eind goed al goed?" Gokte ik zacht. Er verschenen tranen in Charlotte haar ogen, "was dat maar zo Maya." Ze nam nog een bocht en reed nu wat langzamer. "Ze was gedood," vervolgde Charlotte haar verhaal. Mijn ogen werden zo groot als schoteltjes, "z-ze is vermoord?" Vroeg ik. Charlotte knikte weer, "ja, het was erg moeilijk om mijn leven weer op orde te krijgen daarna."
"Hoeveel jaar is dit geleden mevrouw?" Ik wist niet zeker waarom ik dit vroeg.
"Dat Nora stierf?" Ik knikte en nam aan dat Nora de naam van haar vriendin was. "Vandaag precies 20 jaar geleden." Ik schrok en wist niet goed wat ik moest zeggen. "Het spijt me van-" tja, waarvan precies? Deze dood was niet mijn schuld, waar had ik spijt van? Charlotte wuifde het weg en knikte, "ik snap het." Het was weer even stil, totdat Charlotte weer begon met spreken.
"Zij ging ook weg, ze verliet me. Ik had, toen we weer samen waren, gehoopt op zoveel tijd samen. Die kregen we alleen niet. De tijd stopte plotseling. Soms dacht ik aan de tijd dat we niet bij elkaar waren en had ik spijt. Spijt van de keren dat ik zo kwaad was op haar, of dat ik zo verdrietig was door haar. Toch had ik al deze ruzies en huilbuien wel willen meemaken, want we waren tenminste samen op die momenten. Ik had alleen gehoopt dat het nog meer momenten konden zijn."
Ik dacht aan Julia, we waren tieners wat konden wij nou weten van liefde? Toch, als ik bij haar was wou ik nooit weer weg. Als zij mij vasthield hoopte ik dat dit eeuwig kon duren. Ik hield van haar, dat wist ik zeker. Ik wou bij haar zijn, maar ik wou haar niet pijn doen.
Ik dacht aan de woorden van Charlotte. Zij had ook pijn door haar vriendin, maar voelde deze pijn liever dan niet bij elkaar zijn. Ze had zelfs meer pijn willen hebben, inplaats de tijd die ze niet bij elkaar waren. Zou Julia dat ook zo willen? Wou ze de pijn voelen, omdat ze bij mij wou zijn. Zou Julia liever die pijn voelen en bij mij zijn dan geen pijn voelen en mij niet meer zien? Zou de pijn het waard zijn?
Julia en ik hadden weinig momenten samen. Ik wou er zeker weten meer maken, meer beleven. Je weet alleen nooit wanneer de tijd stopt. Het kan zo plotseling zijn. Ik dacht aan de pijn die ik voelde en besefte dat ik ook liever deze pijn voelde. Ik was liever bij haar en voelde pijn en verdriet dan dat ik haar nooit meer zag. Ik hield namelijk van Julia en ik zou voor altijd bij haar willen zijn.
"Mevrouw, kunt u mij terug brengen waar u mij heeft gevonden? Ik wil graag naar iemand toe." Charlotte knikte met een grijns, "gelukkig heb ik de hele tijd rondjes gereden." Mijn ogen werden groot en ik schudde lachend mijn hoofd. Hoe had ik dat niet door?
De auto stopte en ik stapte uit. "Hoe kan ik u bedanken?" Vroeg ik. Ze lachte, "door naar je vriendinnetje te gaan." Ik knikte, maar realiseerde me plotseling iets. "Hoe weet u van Julia?" Charlotte lachte en wees naar de lucht, "ik zie alles vanaf daar boven Maya."
Ik snapte het nog steeds niet, "w-wat?"
Charlotte haar ogen keken me niet meer aan, "ik voelde zelfs na Nora haar dood liever de pijn, inplaats van om nooit meer bij naar te kunnen zijn. Ik wou bij haar zijn Maya, alsjeblieft begrijp mijn beslissing."
"W-wat bedoelt u ik-" plotseling hoorde ik een geluid achter me en draaide mijn gezicht om. Toen ik niks zag draaide ik me weer naar de auto en schrok toen er niks stond. Ik keek naar de beide kanten van de snelweg en zag nog steeds niks. Ik keek op de grond en zag een stukje papier. Ik raapte het verbaasd op en las de tekst.
"Just because you can't see your angels, it doesn't mean they aren't there."
Dit vond dit een moeilijk hoofdstuk om te schrijven. Ik hoop dat jullie het einde van Nora en Charlotte snappen (fantasy girl) en ik hoop dat jullie snappen dat Ze de engelen zijn van Maya en Julia. Het was een emotioneel stuk voor me om te schrijven, maar ik wou het zo hebben.
