Ze fluisterde mijn naam zo zacht, waardoor ik kippenvel kreeg. Ze lachte en hield mijn hand vast, niet wetend wat ik voor haar voelde.
"You're my dream, please come true."
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Julia
Dromend kwam ik thuis na een dag school. Ik wist niet wat me overkwam. Ik vond een meisje dat ik niet eens goed kende heel knap. Heel misschien voelde ik zelfs iets voor haar. Er was alleen één probleem: ze valt op jongens. Ik liep de huiskamer binnen met een lach en zag dat Milan achter zijn laptop zat. Hij keek op toen ik binnenkwam en zijn ogen werden groot. "Daar is mijn kleine zusje," zei hij. Ik liep naar de keukenkast en pakte iets te drinken. "Leuke dag gehad?" Vroeg hij terwijl hij op zijn laptop keek. Mijn gedachtes gingen direct weer naar het moment dat Maya lachte. "Ja, eigenlijk wel." Vervolgens liet ik mijn broer verbaasd achter en liep ik naar boven toe.
Op mijn kamer haalde ik mijn tekenboek uit mijn schooltas en legde het neer op mijn bureau. Ik plofte neer op mijn bureaustoel die, zonder dat ik het wou, een rondje begon te draaien. Toen hij stopte pakte ik mijn potloden, gummen, puntenlijsten en een liniaal. Ik dacht voor een tweede keer aan haar glimlach en begon te tekenenen. Ik begon haar te tekenen, hoe ze tegenover mij zat met haar prachtige glimlach. Haar ogen glanzend bruin en haar middellange rode lokken losjes op haar schouder.
Was ik verliefd? Hoe kon ik verliefd raken op een meisje dat ik niet kende? Ik wist niks van haar en toch zat ik haar hier te tekenen. Toen de tekening af was zette ik in de rechtervoet mijn handtekening neer. Vervolgens zette ik schuin naast de tekening de woorden 'eerste lach.' Was ik geobsedeerd? Heel misschien.
Ik draaide mij op toen ik het geluid van voetstappen in mijn kamer hoorde. Daar stond Milan met een grote glimlach naar mijn tekening te staren. Ik sloot direct mijn tekenboek en keek hem nijdig aan. "Milan, wat doe je op mijn kamer?" Hij negeerde de vraag, zoals gewoonlijk, en begon met praten. "Ik zag je met iemand praten in de pauze." Hij leek zo enthousiast over het feit dat ik niet alleen of in het tekenlokaal at. Ik rolde mijn ogen en staarde hem even aan. "Zat je mij weer te stalken, grote broer?" Hij klapte in zijn handen en begon te lachen. "Ze heet Maya en is nieuw," ik liet het feit dat ze van de andere school is gehaald, omdat ze iemand had geslagen, eruit. Milan knikte, "ze lijkt vanuit de verte aardig, maar waarom hoor ik nu pas van haar?"
Ik zuchtte, "ze kwam deze week pas op school." Zou ik het vertellen? "Waarom?" Vroeg hij verbaasd. Ik pielde aan een los stuk hout van mijn bureau, "ze was van haar oude school gehaald, omdat ze iemand geslagen had." Milan floot zacht, "pittige tante." Na die opmerking liep hij mijn kamer uit en liet hij me met rust. Ik besloot dat dit het moment was om Riley te bellen. Ik was vrolijk en Milan was er even niet, perfect.
Ik pakte mijn iPhone en zocht mijn beste vriendin in mijn contacten. Toen ik het vond drukte ik erop en belde haar. Na twee keer overgaan nam ze op en hoorde ik haar stem.
"Hallo?" Ik plofte neer op mijn bed en glimlachte bij het horen van haar stem. Ik miste haar zo erg. "Hey Riley, ik dacht ik bel je weer eens. Ik had een leuke dag en-" ik werd door Riley onderbroken. "Julia, ik heb het druk, dus ik kan niet met je praten." Meteen viel ik stil en voelde ik een koud gevoel van binnen. "W-wat?" Ik begin te stotteren, voelde ik me nou bij Riley niet thuis?
"Julia, ik heb nog meer vrienden. Zoek nieuwe vrienden, ik ben er niet altijd voor je. Ik ben niet alleen van jouw." Toen hing ze op en voelde het alsof mijn keel dichtgeknepen werd. Mijn handen begonnen te trillen alsof ik bang was voor iets, misschien was ik dat ook wel. Ik was bang om alleen te zijn. Ze had mij alleen gelaten, de enige bij wie ik me goed voelde. Ik dacht dat wij voor altijd vrienden zouden blijven, maar ze liet me stikken. Ze liet me stikken door een telefoontje. Ik voelde verschrikkelijk verdrietig en kwaad. Ik had pas later door dat de tranen over mijn wangen stroomden. Ik proefde de zoute tranen en probeerde mijn ademhaling te controleren. Het lukte niet en het werd steeds lichter in mijn hoofd. Ik zag vlekken voor mijn ogen met verschillende kleuren.
Ik moest hier weg, meteen! Ik kon naar mijn broer gaan, maar ik stoorde hem altijd met mijn problemen. Straks kreeg hij nog genoeg van me. Straks dacht hij dat ik het expres deed. Ik wou niet dat hij mij straks ook in de steek liet. Ik rende naar beneden met de angst dat ik straks zou flauwvallen. Ik kneep in mijn hand en probeerde pijn te voelen, zodat ik wakker bleef. Ik deed niet eens de moeite om een jas aan te doen. Ik rende naar buiten, ik rende en rende geen idee waarnaartoe. Misschien probeerde ik weg te lopen voor mijn problemen. Het begon al donker te worden en de straatlantarens sprongen aan.
Ik rende weg van mijn huis, naar het midden van de stad. Daar was het park, ik hield van het park. Daar kon ik mezelf zijn en alleen. Daar vond ik het fijn om alleen te zijn. Daar voelde het alsof alles goed kon komen, alsof alles een leugen was en dat het paradijs. Eenmaal aangekomen in het park was het helemaal donker. Mijn ouders vroeg zich vast af waar ik was. Ik had niets gezegd en was zo het huis uit gelopen. Ze waren waarschijnlijk doodongerust. Ik probeerde een smoes te verzinnen en tegelijkertijd op een bankje aan het water te gaan zitten. Ik hoopte dat ik alleen was in het park zo laat, maar dat was ik niet. Aan de andere kant van de vijver zat een meisje. Ik had pas door dat het Maya was toen ze opstond. Het leek alsof ze aan het huilen was, maar ik kon het niet goed zien vanaf de plek waar ik zat. Plotseling gilde ze het uit en rende het park uit.
Ik balde mijn vuisten en moest mijn nest doen om niet achter haar aan te gaan. Dat zou alleen maar mis kunnen gaan. Ik zou weer gekwetst worden. Ik haatte dat gevoel van mijn in mijn hart, dus ik besloot om nog even te blijven zitten. Totdat mijn mobieltje afging en ik zag dat mijn moeder mij belde. Ik drukte haar weg en stond op. Langzaam liep ik terug naar huis. Het huis waar ik een mega preek zou krijgen.
------------------------ Dreamer - Hoofdstuk 5 Julia Woorden: 1148
Zo, hoofdstuk 5 alweer. De tijd gaat snel. Het volgende hoofdstuk krijgen jullie veel van Maya te weten, waarom was ze in het park? Wat zijn haar geheimen?
