Ze fluisterde mijn naam zo zacht, waardoor ik kippenvel kreeg. Ze lachte en hield mijn hand vast, niet wetend wat ik voor haar voelde.
"You're my dream, please come true."
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Maya
Net voor mijn wekker afging werd ik wakker. Ik wreef vermoeid in mijn ogen en herinnerde mijn droom over Julia. Ik had een gevoel in mijn maag dat mij buikpijn gaf. Ik wist niet of ik wou dat de droom echt was of dat ik wou dat ik het nooit gedroomd had. Ik wist ook niet wat er aan de hand was met mij. Ik miste haar, maar het was een ander gevoel dan het missen van mijn ouders. Het leek net alsof ik haar nodig had. Alsof ik niet zonder haar kon. Omdat ik haar zo erg miste sprong ik snel uit bed. Ik besloot om deze keer op tijd te komen op school, zodat ik haar eerder kon zien. Ik deed snel iets aan en borstelde mijn haar kort. Ik wou net naar beneden gaan toen ik plotseling een geklop op mijn deur hoorde.
"Kom binnen," zei ik verbaasd. De deur werd snel open gedaan en de man die er achter stond kwam meteen binnen. "Maya," ik hoorde het aan zijn stem. Ik hoorde het aan de manier waarop hij mijn naam zei. Heel langzaam en vol woede. Hij pakte me vast en schudde me door elkaar. "Waar was je gisteravond?!" Ik kneep mijn ogen dicht en probeerde aan iets anders te denken. "I-ik-" Hij trok me aan mijn haar en gaf me aan klap. Ik viel achterover met mijn hoofd tegen de muur. Mijn hoofd bonkte en ik wist dat ik bloedde. "Waar was je?!" Hij schreeuwde nu zo hard dat ik een piep in mijn oren hoorde. Hij greep mijn kin beet en liet me hem aankijken. "Nou?" Vroeg hij uitdagend. Ik was doodsbang bang voor hem. Ik was doodsbang voor mijn eigen oom. Ik wist wat hij kon doen en ik wist dat dit niet het ergste was dat hij kon doen. Hij deed me pijn, maar dat heeft hij vaker gedaan. Altijd wanneer mijn ouders er niet waren, en hij er wel was, deed hij mij pijn.
Hij liet me los en gaf me een trap in mijn maag. "Misbaksel, vies kind dat je bent. Je gaat zomaar weg zonder iets te zeggen en denkt dat je ermee wegkomt? Nou, dat dacht je verkeerd." Hij tilde me op en ik probeerde hem weg te drukken. "Nee!" Schreeuwde ik. Ik wou dat het over was. Ik wou dat hij stopte met mij pijn doen. Ik wou dat dit een nachtmerrie was en ik zo wakker werd in de armen van Julia. Hij wou weten waar ik was, maar ik kon het hem vertellen. Als ik het hem vertelde zou hij haar opzoeken. Hij zou haar haten om één reden. Julia valt op meisjes. Mijn oom vindt het walgelijk en zou mij verbieden haar te zien. Of nog erger hij zou haar pijn doen. Ik kon dat niet laten gebeuren en besloot daarom mijn mond te houden.
"Maya, waarom doe je mij dit aan?" Vroeg hij. Alsof hij het slachtoffer was. "Ik hou er niet van om je pijn te doen, maar je verdient het." Hij sloeg me nog een keer en ik viel met mijn hoofd tegen de hoek van mijn bed. Ik schreeuwde het uit van de pijn. Ik had pas door dat ik huilde toen ik de zoute tranen proefde. Ik bleef gillen en schreeuwen, niks hielp. Hij gooide mijn spiegel stuk en de scherven lagen overal op de grond. Met mijn hand op een wond gedrukt probeerde ik op te staan. Het was erg moeilijk, maar ik stond uiteindelijk voor hem en spuugde bloed op de grond.
"Alsjeblieft," smeekte ik. Hij lachte en schudde zijn hoofd. "Je blijft thuis en gaat niet naar school." Hij keek mij heel even aan, "maak je wonden schoon." Na deze woorden verliet hij de kamer en stortte ik in.
+
Nadat ik de scherven en het meeste bloed had opgeruimd ging ik in bed liggen. Niet lang nadat ik lag hoorde ik een korte tik tegen het raam. Ik keek door de gordijnen heen en zuchtte. Daar stond Julia op mijn dak. Ik schoof de gordijnen open en liet haar binnen. Ze sprong op de vloer en keek mij geschrokken aan. Haar hand ging voor haar mond en ze keek bezorgd. "Sorry, dat je dit moest zien." Ze sloeg meteen haar armen om mij heen en ik probeerde mijn tranen te onderdrukken. "Maya, wat is er gebeurd?" Hoe ze mijn naam uitsprak bezorgde mij vlinders.
"I-ik-" het lukte niet. Alles lukte niet, alles leek hopeloos. Ik stopte in en huilde in haar armen. Ik trilde en ik wist niet wat ik moest doen. Ze raakte kort mijn gewonde wang aan. "Hoe is dit gebeurd?" Haar gefluister bezorgde mij kippenvel. Ik begon weer te trillen, waarom kon ik niet stoppen met trillen? "Rustig blijven. Ik ben er voor me Maya."
Langzaam werd ik kalm en begon het trillen te stoppen. "B-bedankt." Ze pakte een deken en ik sloeg hem om mij heen. "Ik wil je graag helpen, maar dag lukt pas wanneer je mij het verhaal verteld." Ik wou het haar vertellen, maar ook weer niet. Ik wou haar niet in gevaar brengen. Ze moest hier weg. Wat als mijn oom binnen kwam en ons samen zag?
"Wat is er gebeurd? Hoe is dit gebeurd? Hoe heb je dit voor elkaar gekregen?" Ik schudde mijn hoofd en deed mijn ogen dicht. Ik wou het vergeten. Ik wou alles vergeten. "Heeft iemand dit gedaan?" Haar vraag sloeg in als een bom. Ik werd warm en toen weer koud van binnen. Ik wist niet wat ik moest zeggen. Moest ik haar de waarheid vertellen? Moest ik liegen? Wou ik liegen? Ik kromp in elkaar, "ja." Ik schrok zelf van mijn eigen antwoord.
Ze werd boos. Ik voelde haar woede en haar bezorgdheid. "Wie?" Vroeg ze. Het kwam er zo hard uit dat ik schrok van haar stem. "I-ik," ik stotterde weer. "Maya, wie heeft dit gedaan?" Ze herhaalde haar vraag en ik dacht na. Ik haatte liegen. Julia gaf veel om mij en ik gaf veel om haar. Ze verdiende de waarheid, maar durfde ik het haar te vertellen? Durfde ik mijn angst opzij te zetten? Ik was kwaad, ik wist niet precies waarom. Ik maakte de beslissing heel plotseling. Ik moest haar gewoon de waarheid vertellen.
"Mijn oom," toen schrok ik op van de voetstappen die er op de trap te horen waren. Jullie pakte mijn hand geschrokken vast. We wisten een seconde lang niet wat we moesten doen. Na die seconde sleepte ik haar naar de kastdeur en duwde ik haar in de kast. De blik in haar ogen maakte me rustig. Ik ging op mijn bed zitten en hoopte dat hij niks zou doen.
De deur werd open gedaan en hij liep naar binnen. "Er kwam iemand aan de deur voor je," vertelde hij. Ik keek hem niet aan, "oh."
"Stuur haar een bericht dat je ziek bent." Ik knikte, "dat doe ik." Toen liep hij de kamer weer uit. Ik wachtte totdat hij beneden was voordat ik de kastdeur weer open deed. Julia stapte eruit en ik voelde een spanning tussen ons.
"Wil je mij nooit meer in de kast stoppen," zei ze na een korte stilte. Ik keek haar niet begrijpend aan. "De vorige keer dat ik er in zat bleef ik daar een jaar zitten voordat ik er uit kwam." Ze gaf mij een knipoog en ik lachte kort.
Nadat de spanning gebroken was pakte ze weer mijn hand. "Maya," we keken elkaar aan. Ik voelde zoveel tegelijkertijd. "Wil jij mij alsjeblieft alles vertellen?" Ze bleef ij mijn ogen kijken.
Dit was erg heftig om te schrijven. Als ik iets verkeerds heb geschreven qua gevoel kun je mij altijd een bericht sturen. Ik hoop dat ik het goed heb geschreven. Het was een echte uitdaging om dit te schrijven.
Julia en Maya komen ook steeds dichterbij elkaar. Maya realiseert steeds meer haar gevoelens voor Julia. Julia wil Maya helpen, ze geeft zoveel om haar. Het volgende hoofdstuk gaat Maya haar verhaal vertellen. Daardoor komen ze nog dichterbij elkaar.
Het wordt allemaal erg heftig, omdat Maya haar oom iets tegen homoseksuelen heeft.
