Ze fluisterde mijn naam zo zacht, waardoor ik kippenvel kreeg. Ze lachte en hield mijn hand vast, niet wetend wat ik voor haar voelde.
"You're my dream, please come true."
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Maya
Nog steeds verbaasd over het feit dat Julia mijn nummer had opgeslagen en mij belde, hing ik op. Direct sloeg ik haar nummer op en deed mijn mobiel in mijn broekzak. Julia was een aardige meid, we konden misschien wel vriendinnen worden. Misschien waren we dat al, maar merkte ik het niet. Ik wist het niet meer zeker, maar ik gaf veel om Julia. Ze was een van de enige die mij oprecht wou helpen. Ze was de enige die oprecht aardige tegen mij deed op school en mij hielp.
Ik pakte een sleutel en deed mijn kamerdeur op slot, zodat mijn oom niet binnen kon komen. Vervolgens deed ik het raam open en kroop ik het het dak van de garage. Zonder twijfels sprong ik van het dak op de harde tegels. Daarna rende ik weg, hopend dat er een bus zou komen. Drie kwartier later stond ik voor Julia haar huis en belde aan. Ik schrok toen een jongen open deed inplaats van Julia. Zijn ogen gleden over mij heen en hij begon te grijnzen. Ik zag Julia over de trap rennen en kwaad naar de jongen staren toen hij vroeg of we een relatie hadden. Ik schoot direct in de lach en negeerde Julia haar blozende wangen, "nee, we zijn gewoon vrienden."
"Maya, dit is mijn broer Milan. Milan dit is Maya." Julia stelde mij snel voor aan haar broer en trok mij daarna mee naar haar kamer. Haar kamer was kleiner dan die van mij, maar even gezellig. Ze had posters van zangeressen en actrices op de buur en beeldjes op de vensterbank. Het beeldje van een zeehond viel mij meteen op en ik pakte het beeldje vast. "Leuke kamer," zei ik.
"Speel je een instrument?" Die vraag kwam er gewoon uit. Ik zag geen instrumenten staan, maar ik was te nieuwsgierig. Julia knikte, "ik speel piano. In de woonkamer staat er eentje." Ik zette het beeldje terug, "ik speel gitaar." Toen vielen de verschillende kleuren stenen mij op. Ze lagen verspreid over de vensterbank wat een warm effect leverde. "Verzamel je stenen?" Ze knikte en liep naar mij toe. Voorzichtig raakte ze mijn hand aan wat een schok veroorzaakte bij mij. Ze pakte de vuur rode steen over die ik net had gepakt.
"Ik moet met je praten," zei ze. Haar stem trilde en mijn hart begon sneller te kloppen. We gingen tegenover elkaar op haar bed zitten. Ik zat in kleermakerszit bij haar kussen. "Ik hoorde je huilen over de telefoon heen," vertelde ze voorzichtig. Ik friemelde aan de losse plukken van mijn haar, "oh."
"Waarom? Wat is er aan de hand?" Ik voelde gewoon dat ze mijn gezicht bestuurders. Ik probeerde de tranen te stoppen, maar ik liet ze toch los. "I-ik, ik ben je geen verklaring schuldig."
Ze schoof naar mij toe. "Ik ben je vriendin. Je bent me een verklaring schuldig." Ik keek weg, "ik ken je niet eens. We kunnen geen vrienden zijn." Ik loog, ik wou zo graag haar vriendin zijn.
"Maya," fluisterde ze. Ze veegde een traan van haar wang. Ik keek haar aan en slikte. Ze was zo dichtbij. Ze was zo mooi. Wat dacht ik nou? Het was waar Julia was prachtig en ik kon mijn ogen niet van haar af houden. Haar bezorgde blik raakte mij diep van binnen. "Ik wil je leren kennen. Ik wil je vriendin worden, maar dan moet je mij leren vertrouwen." Deze woorden raakte mij. Ze gaf om mij. Julia gaf om mij en was oprecht geïnteresseerd in me. Ze was echt bezorgd en wou weten wat mij aan het huilen maakte.
"Ik had ruzie." Verteld ik. "Met wie?" Vroeg ze. "Met mijn oom. Hij past op mij, omdat mijn ouders op zakenreis zijn." Ze knikte, "dat is niet leuk. Nu snap ik je verdriet en waarom je overstuur was."
"Ik mis mijn ouders," gaf ik toe. Het was er uit voordat ik iets anders kon bedenken. Het was de waarheid. Ik miste ze heel erg. Julia sloeg haar armen om mij heen wat een warm gevoel gaf. "Bedankt Julia."
Ze raakte mijn armen aan de voelde hoe koud ze was. "Jeetje, je bevriest. Waarom ben je zonder jas naar mij toegekomen?" Ze gaf mij een deken en ik gaf toe dat ik het huis uit geslopen was "Misschien kun je beter je oom bellen en vragen of je hier mag slapen. Het is al erg laat." Ik schrok op en liet de deken vallen. "Nee, sorry dat kan niet. Ik moet echt naar huis anders krijg ik probleem. I-ik-" Ik raakte in paniek. Ik had de deur wel op slot gedaan, maar hij wist waar de sleutels lagen. Als hij het doorkreeg dan had ik een groot probleem. "Hey! Rustig. Adem in en uit."
"Ik moet gaan Julia," zei ik. Toen ze aanbood of ze mee moest fietsen naar het busstation stond ik stil. "Hoe weet jij dat ik met de bus naar school ga?" Natuurlijk was het Nena. "Wie weet het allemaal?" "Bijna de hele klas. Sorry." We liepen weer naar de deur en ik gaf haar een afscheidsknuffel. Daarna rende ik snel de hoek om. Ik moest de bus halen, die er over vijf minuten zou staan. Net toen ik aankwam zag ik hem wegrijden. Nu wist ik zeker dat ik een groot probleem had. Het begon plotseling te regenen en ik schold de hele wereld uit. Mokkend liep ik naar huis, wat een uur duurde. Toen ik eenmaal thuis was klom ik op het garagedak en zag dat het raam nog open stond. Zo opgelucht was ik nog nooit geweest. Hij was mijn kamer niet binnengekomen.
Ik klom door mijn raam en sloot hem direct. Vervolgens trok ik mijn koude natte kleren uit en deed een t-shirt met een joggingbroek aan. In de spiegel zag ik een nat monster, maar ik negeerde het spiegelbeeld dit keer. Ik plofte slaperig op mijn bed neer en sloot mijn ogen. Ik was zo moe dat ik direct in slaap viel.
In mijn droom verscheen Julia met een prachtige jurk. Ze glimlachte naar mij en wou met mij dansen. Na onze eerste dans sloeg ik mijn armen om haar heen. Ze was net zo mooi in mijn dromen als in het echt.
"Maya, hoe kon dit gebeuren?" Haar stem klonk als een engelenstem. "Wat boeit het," vertelde ik. We knuffelden en sloten onze ogen. Genietend van dit prachtige moment in mijn dromen.
