The Devil's Trap

Chapter 11: The Vixen and the Blacksheep

Chapter 11: The Vixen and the Blacksheep

Naramdaman kong bumagal ang sasakyan hangang sa unti unti itong huminto. My hands are still in my lap. Hindi na ito naalis doon dahil walang tigil sa bahagyang panginginig ang mga ito.

“Denise.”

Narinig ko ang boses ni Landon. Sa unang pagkakataon ay bumakas doon ang pag aalala. Hindi lubusan. Mula lamang ito sa responsibilidad na hindi ko naman talaga binalik sumama sa kanya. Pero malaking bagay na naintindihan niya ang nararamdaman ko sa mga oras na ito.

“What did I do?” Hindi makapaniwalang tanong ko. Hindi ko magawang lumingon sa kanya. Nakatingin lamang ako ng derecho sa madilim na daan sa harapan namin. Anong oras na ba? Twelve? Dawn?

“Denise, calm down.” utos niya. Calm down? How can I calm down? “Nabigla lang ang mga tao kanina sa party. They can’t touch you. You have my mark.” But he doesn’t seem so assured himself.

My loophole ba sa contract? Masasaktan parin ba nila ako? Landon raked his hand through his hair in frustration. It created spikes and messed up his quite decent look. Now, he looks like the Landon I used to see. The messy hair that looks like he had gone into a serious exploration in bed. I didn’t expect it but I was quite relief with the normalcy.

“You don’t sound so sure.” I said in slightly shaking voice. “I messed up everything, didn’t I? I messed up an important party.”

Bumuntong hininga si Landon. “They can’t touch you. But your scent—“ Napa-paused ito bago napasandal sa upuan. “It will not easily leave their senses. Vampires have the tendency to crave for specific bloods.”

Napahawak ako sa noo ko gamit ang magkabilang palad ko. No. Narinig ko ang pangalan ko na tinatawag ni Landon pero hindi ko magawang lumingon. This is his entire fault!

“Denise, can you calm down for a second? Hindi ka nila gagalawin!”

Marahas akong humarap sa kanya. “Yes! As long as I’m under your mark. Pero paano kapag wala na? Anong gagawin ko? I am fighting hard to keep this life. Ayokong mawala ito!”

Natigilan siya sa sinabi ko. Pinagmasdan niya akong mabuti. “I won’t let them.”

“Oh bullshit!” I exclaimed. “You planned this. You brought me into this because you know I can mess everything.” I accused him. “Hind ba yon ang balak mo? Ang sirain ang gabi ng Ama mo?”

Nakita ko ang remote ng sasakyan na nasa dashboard kaya mabilis ko itong kinuha. Binuksan ko ang pintuan sa side ko. Mabilis akong umalis mula sa sasakyan bago muling hinagis sa loob ang remote.

“Denise!” I heard Landon called. “Damn it! I’m ordering you to come back!”

Hindi ko siya pinakingan. Hindi ko alam kung nasaan kami. Pero alam kong nasa loob na kami ng university belt. Naglakad ako sa gilid ng daan, gown and all, habang tumatama sa balat ko ang malamig na hangin ng madaling araw. Bahagya akong huminto para alisin ang sapatos na suot ko, nang magawa ko, binitbit ko ito, bago muling naglakad nang nakapayak.

There are no lights other than the street light plotted on the street every now and then. Walang dumadaang sasakyan. Naaninag ko ang five storey building ng College of Education mula sa tuktok ng mga puno di-kalayuan sa dinadaanan ko. Malapit na ako sa apartment.

Nagpatuloy ako sa paglalalakad. My breathing came in raspy short breathes. Nagagasgas ang lalamunan ko dahil sa malamig na hangin at nilalamig na ang talampakan ko sa sementadong daan. But the funny thing is? I’m disappointed. I’m disappointed he doesn’t care at all. I’m disappointed he doesn’t even say sorry he brought me into this.