Ik sta op en ren weg.
Ik ren naar de uitgang. Ik ren zo hard mogelijk door de hal. De tranen glijden langs mijn wangen naar beneden. Ik duw de deur open en neem een diepe adem van de frisse lucht. Ik voel de zon op mijn huid en langzaam besef ik dat ik niet alleen ben... Er stond een groep op het schoolplein me aan te staren. Ik staar terug. "Oh nee zullen ze gezien hebben dat ik aan het huilen was?" Zeg ik tegen mezelf.
Ik zie dat ze naar me wijzen en tegen elkaar aan het praten zijn.
Ik ren naar mijn fiets en fiets snel naar huis.
Thuis vertel ik niks. Niet dat ik gepest wordt iniedergeval.
Bij het avond eten vraagt mijn moeder hoe het op school was. "Leuk" antwoordde ik. "Alleen leuk? Meer niet?" Antwoordde mijn moeder terug.
"Nee, het was gewoon leuk." Zei ik.
De weken daarna gingen voorbij. Ook miste ik mijn Beste vriendin Sophie die mijn beste vriendin was sinds groep 1. Ik had haar niet meer gesproken sinds ik verhuisd was. Ik zou haar zo graag willen vertellen wat er gebeurd is op school.
Het gepest werd steeds erger.
Ik zat onder de blauwe plekken maar ik kon het steeds beter verbergen. Ook huilde ik niet meer in hun bij zijn. Ook niet als ze me sloegen of schopte, hoeveel pijn het ook deed, ik liet het ze niet zien. Ik trok een muur op, ik hield mijn gevoelens voor mezelf en praatte er met niemand over.
JE LEEST
This is my life...
Non-FictionCREDITS COVER: @2ndstory As a child I never imagined that all of the real monsters in the world would be humans. at age 5, she wants to be a ballerina. at age 8, she wants to be a vet. at age 10, she wants to be not bullied. at age 13, she wants to...
