This is my life...

Hoofdstuk 10

2013/2014

Ik zat in de 3e.
In de derde worden er 20 mensen uitgekozen die mee mogen naar Polen voor Respect 2 all.
Respect 2 all wordt bij ons elk jaar op school gegeven door 3e jaars aan kinderen uit de 1ste en 2e.
Degene die mee wilde moesten een motivatie brief schrijven.
Tot mijn grote verbazing werd ik uitgekozen!
"hoe kan ik uitgekozen zijn? Ik doe alles fout hoezo mag ik mee?!" Vroeg ik mezelf af. Iedereen thuis was verbaast dat ik mee mocht.
"Zozo je mag mee terwijl je geen respect hebt. Laat eerst maar is zien of je het verdiend"
En ja hoor net een week voordat we gingen verklootte ik het bijna. Ik kwam uren te laat thuis en ik mocht van mama niet meer mee. Nadat mijn docent met mama gepraat had mocht ik toch mee en ging ik mijn backpack inpakken.

De dag van vertrek
De 20 leerlingen die uitgekozen waren hoefde maar tot 13:00 naar school. Daarna gingen we naar huis en pakte we de laatste dingen in. Om 19:00 moesten we allemaal aanwezig zijn op centraal station Nijmegen.
En daar stonden we dan.
20 leerlingen en 3 leeraren wachtend op de trein naar Arnhem.
Toen we in Arnhem aankwamen wachtte we op de slaaptrein naar Polen.
De backpack's waren zo zwaar dat sommige achterover omvielen.
De slaaptrein kwam aan en daar werd ons kamertje aangewezen. Een klein kamertje met 6 bedden boven elkaar gestapeld. Nouja bedden... Houten plankjes met een heel dun kussen erop. Zelfs de grond lag lekkerder.
De nacht hebben ik en de meiden die op mijn kamer sliepen doorgebracht op de gang. De 4 jongens die mee waren hadden precies hetzelfde idee. Bjarne zijn nagels waren blauw en roze gelakt en hij was er maar al te blij mee.
"Hey juul kijk mijn nagels!! Zie je ze! Zie je ze!!!! Ze zijn blauw met roze! Fucking cool!"
Schreeuwde Bjarne door de trein.
"SSSSSHHHTTT ZOMETEEN HOREN ZE ONS NOG MAFKEES! Maar ja ik zie ze erg mooi je lijkt wel een wijf zo hahhaha" antwoord ik terug.
De rest van de groep begon te lachen en als een wijf door de gang te lopen.
Niet veel later werden we terug gestuurd door de docenten omdat ze wakker werden en ons niet meer zagen liggen. De volgende ochtend moesten we overstappen maar om naar onze trein te kunnen moesten we door een super groot gebouw heen waar we ook nog eens de weg kwijt raakte. Gelukkig kwamen we nog net optijd bij onze trein en stapte we in. "wat een luxe deze trein heeft stopcontacten tussen de stoelen! Dat wordt telefoon opladen mensen!" Schreeuwt Nina door de trein.
Niet veel later stonden we te dansen op snollebollekes die op stond op de box van Eva. De Polen in de trein keken ons aan en begrepen er niks van. In de trein hing er een bordje "JEZUS POOLS IS NET RANDOM LETTERS NAAST ELKAAR!" Schreeuw ik door de trein.
De groep begint te lachen.

Even later als we aan komen bij het huis staan we allemaal met open mond te kijken "het lijkt wel een fucking villa" hoor ik iemand zeggen.
"Kijk die tuin... Daar past dit huis 50x op als het niet meer is" hoor ik nog iemand zeggen.
Het was een erg groot huis met 2 verdiepingen. 2 keukens, 1 woonkamer, 5 badkamers en 7 slaapkamers.
De tuin was erg groot. Er was een voetbal veld, een houten huis met overdekt stuk waar allemaal tafels en banken stonden met een pleintje, een plek voor een kampvuur, een oude schommel en een oude wipwap en 2 schommelbanken. Verder was het gewoon grasveld. We deden veel opdrachten en leerde veel over respect, discriminatie, de tweede wereld oorlog en massamoorden.
Ik leerde steeds meer om mezelf weer te zijn en mijn gevoelens te uiten.
"Waarom durf ik eindelijk mezelf te zijn? Is dit wel wie ik echt ben...? Waarom twijfel ik aan mezelf..."
Ik begon te huilen en niemand begreep waarom. Het was in de avond en het was donker. Het was volle maan.
Ik ren het huis uit de tuin in. Het enigste wat ik zag werd verlicht door het maanlicht. Ik ren naar het houten huisje helemaal aan de achterkant van de tuin en doe de lamp daar aan.
Al snel zijn er 3 goeie vrienden bij me die ik daar heb gemaakt.
"Hey meisje toch... Wat is er aan de hand?" Hoor ik Bjarne zeggen en trekt me tegen zich aan.
"I- ik ja euhm" zei ik tussen het snikken door.
"Rustig maar!" Zegt Bjarne tegen me.
"Ik weet niet precies waarom ik moet huilen... Het voelt alsof ik voor het eerst weer mezelf ben en geaccepteerd wordt" zeg ik tegen hun. Feia, Renee en Bjarne keken me meelevend aan.
" als je erover wilt praten kan dat bij ons" zegt Renee, en Feia en Bjarne stemmen mee in.