This is my life...

Hoofdstuk 15

09/2015

In begin september kreeg ik berichten van Dylan hoe erg het hem speet... Speet hoe hij tegen me deed, dat hij altijd ruzie met me zocht... Het speet hem dat hij me pijn deed en hij wilde me terug...

"Hij wilt me echt terug... Maar wat als hij me weer laat vallen... Ik bedoel ik zal er altijd voor hem zijn maar dan doet hij me weer pijn..." Zei ik tegen mezelf in mijn hoofd.

We waren een aantal weken aan het praten en ik vond hem nog echt leuk...
En hij mij ook. Iedergeval dat zei hij.
Toen hij een aantal weken daarna kankervrij verklaard werd was ik zo blij!
Na 2 rotjaren is hij er eindelijk van af!

Dylan:  juul...? Kan ik even met je praten?
Juulke: ja ofcourse wat is er?
Dylan: nou ja euhm luister... Ik deed alleen zo rot tegen je om je weg te duwen... Ik geef zo veel om jou en ik hou zoveel van jou dat ik je wilde beschermen. Ik heb jou altijd al leuk gevonden en het deed me pijn als je een bericht stuurde omdat ik je wilde beschermen voor de pijn voor als het wel mis zou gaan... Het spijt me zo vreselijk... En je bent er altijd voor me geweest... De enigste die altijd aan mijn zeide stond, terwijl ik alleen maar bezig was met ruzie maken... Zo druk bezig om je weg te duwen om te beseffen dat jij de gene bent die ik altijd gewild hebt...
Juulke: wow... Dat had ik niet verwacht... Ik weet niet zo goed wat ik hier op moet zeggen dyl...
Dylan: Ben je niet boos...?
Juulke: nee totaal niet! Alleen heel erg verbaasd...

Maar in het weekend... Dezelfde week dat hij te horen kreeg dat hij kankervrij verklaard was ging het mis...

Het was op een maandag... Ik kwam de engels les uitlopen en liep naar de wc's waar ik Loïs huilend aan de telefoon aantrof. Loïs zat in Dylan zijn klas.
"Ja hij wilt niet nog een keer de behandeling in... Hij kan het niet dus hij heeft de behandeling stopgezet..."
Hoor ik Loïs door de telefoon tegen haar moeder zeggen.
Terwijl ik niet zeker wist of het over Dylan ging had ik de tranen al in mijn ogen staan...
"Het zal toch niet zijn dat het terug is bij Dylan...? Nee dan had hij me dat toch wel verteld?!" En zo vlogen de gedachtes door mijn hoofd...

Toen Loïs had opgehangen keek ze me aan alsof ze wist wat ik wilde vragen...
"Gaat euhm gaat het over Dylan..." Stammelde ik...
Loïs knikt heel voorzichtig terwijl de tranen over haar wangen gleden.
Op het moment dat ze knikte kwam alles eruit... Ik begon zo hard te huilen... Ik wilde schreeuwen, dingen kapot gooien, huilen... Alles te gelijk. Ik was boos en verdrietig. Loïs knuffelt me en zegt tussen haar tranen door "hij heeft een zeldzame vorm van leukemie die zich kan verstoppen daarom zagen ze het niet... Maar het is al door zijn hele lichaam uitgezaaid. Hij kan nog in behandeling gaan maar dat kan zijn lichaam niet aan en de kans dat hij het red is heel klein, dus Dylan heeft er voor gekozen de behandeling stop te zetten omdat hij zich niet meer ziek wilde voelen... Niet elke keer na een chemo zo misselijk als hij de kans dat hij het red toch maar 20% is..."

Ik zak in elkaar en begin nog harder te huilen... Loïs gaat naast me zitten en slaat haar arm om me heen. "Ik weet hoeveel hij voor je betekend juul... Ik weet ook hoeveel jij voor hem betekend... Ik ben er voor je meis" zegt loïs... Ik probeer mijn best te doen om rustig te worden maar het lukt niet. Ik blijf huilen... Ik had nooit gedacht dat er zoveel tranen uit konden komen. Mijn make-up was uitgelopen en mijn ogen waren rood en opgezwollen door het huilen.
Ik loop naar beneden de hal in want we hadden pauze en ik zie Lieke staan. (Lieke is een hele goeie vriendin van me)
Ik loop naar haar toe terwijl ik mijn tranen probeer weg te slikken. Snel veeg ik mijn ogen af. Niemand hoeft te zien dat ik gehuild heb.
Als ik bij Lieke aan kom kijkt ze me aan... "JUUL WAT IS ER AAN DE HAND?! JE HEBT GEHUILD WAT IS ER?!" Op dat moment zak ik weer in en begin weer super hard te huilen. Lieke drukt me stevig tegen haar aan en fluistert iets in mijn oor. "Wat is er juul..." Hoor ik lieke in mijn oor fluisteren.
"D-d-dylan... De kanker is terug en hij heeft er voor gekozen om niet in behandeling te gaan omdat de kans heel klein was dat hij het zou redden..." Stotter ik terug. Te tranen glijden langs mijn wangen terwijl ik Lieke uitleg wat Loïs mij verteld heeft. Alsof mijn ogen een soort waterval zijn blijf ik door huilen.

Het groepje waar Dylan altijd mee omging op school bleek het nog niet te weten en kwamen meteen op me af rennen. "juul wat is er?! Waarom huil je!!??" Wordt er meteen gevraagd...
Langzaam leg ik uit wat er aan de hand is terwijl ik mijn tranen in probeer te houden.
"Nee... Serieus? Shit man en nu?" Hoor ik een van de jongens uit het groepje zeggen.
Berry loopt op me af en begint me te knuffelen "weet dat je super veel voor hem betekend juul... Hij liet het niet merken maar hij stopte maar niet tegen me om over je te praten... Om te vertellen hoeveel spijt hij had en hoeveel hij van je houdt..." Fluistert Berry in mijn oor.
Die woorden deden pijn... "Hij meent het dus echt..." Schiet er door mijn hoofd.
Alleen al bij het horen van zijn naam krimp ik in een. Diezelfde dag werden een paar vrienden van Dylan uit andere klassen in een klaslokaal geroepen. Ze hadden niet aan mij gedacht totdat Berry, Stijn en Espen zeiden dat ik erbij MOEST zijn. Dus werd ik uit mijn lokaal gehaald.
Ik kreeg nog een keer het hele verhaal te horen van de docent alleen met wat meer informatie dat dat loïs mij gaf... Ik stond als bevroren voor me uit te staren... "Het is echt zo... Dylan gaat dood... Degene waar ik zo vreselijk veel van houdt gaat dood... Hij is pas 15 dat hoort niet..." Ik sta op en verlaat het lokaal. Naast de deur laat ik me tegen de muur zakken en begin weer te huilen.
Ik hoor de deur opengaan en daar kwamen Espen, Stijn en Berry aanlopen. "Mogen we erbij komen zitten juul..." Hoor ik Espen zeggen.
Ik knik van wel terwijl ik ze niet aankijk.
Ik voel ineenkeer een arm om me heen. "we komen er met zijn alle wel doorheen juul... We zijn er voor je..." Hoor ik Espen zeggen en hij sluit me in zijn armen terwijl zijn vest langzaam nat wordt door mijn tranen.

Hey lieve lezertjes! Dit stuk van mijn verhaal is heel belangrijk voor me en is daarom ook wat langer... Blijf stemmen en blijf lezen:) 1196 woorden gebruikt!