"Pff ik schrok me kapot man... Maar kom laten we maar terug gaan" zei ik.
De dag daarna gingen we naar Auschwitz. We liepen daar... Over het pad waar duizende mensen gelopen hebben en gestorven zijn.
Zo'n raar gevoel wetend dat wij daar binnen gaan en levend eruit komen... Hun kwamen er niet uit.
Die week heb ik veel geleerd.
Ik was mezelf weer.
Ik leerde mezelf te accepteren.
Ik durfde mijn gevoel weer een beetje te laten zien.
We zaten terug in het vliegtuig naar Nederland. Ik keek naar buiten. Ik dacht na, zoals ik te vaak doe... Ik denk te veel na. "Hoe zouden mama en harry reageren als ze mijn verandering zien?" In de rij naast mij zat een irritante dronken pool die zijn 28ste verjaardag in Nederland ging vieren. Hij maakte foto's van me, gaf kushandjes en vroeg mijn nummer. Ik werd gek van die vent.
Hij vroeg of ik naast hem kwam zitten maar ik deed het niet, waardoor Danique een kans zag om het wel te doen. De docenten waren er niet erg blij mee maar ze bleef gewoon zitten.
Even later waren we geland op Eindhoven luchthaven. Daar stonden alle ouders te wachten op ons.
Eenmaal thuis vertel ik over wat er in het vliegtuig gebeurd was en over de week in Polen.
"Uhm juul" begint mijn moeder.
"Ja?" Antwoord ik.
"Je moeder heeft deze week op de hartafdeling in het ziekenhuis gelegen..." Antwoord mn stiefpa.
"WAT?! WAAROM HEBBEN JULLIE NIKS GEZEGD!!" Zeg ik terug...
"Omdat als we het je verteld zouden hebben zou je meteen het vliegtuig terug pakken" antwoord mijn moeder deze keer.
"JA LOGISCH WAT ALS HET IETS ERNSTIGS WAS GEWEEST! DAN HAD IK GEEN AFSCHEID KUNNEN NEMEN!!" Schreeuw ik terug.
"Sorry... Maar we wilde je niet bezorgd maken." Zegt mam terug.
"Was het die dag dat ik je belde maar je niet op kon nemen?"
Vroeg ik.
"Ja mam is toen met de ambulance opgehaald daarom konden we niet bellen" reageert mijn zus terug.
"Je had het gewoon moeten zeggen." Zeg ik en loop weg.
De dagen erna viel het mijn ouders op dat ik de oude ik weer was. Stukje bij stukje liet ik steeds meer van mezelf zien.
STEM EN IK UPLOAD HET VOLGENDE HOOFDSTUK!
YOU ARE READING
This is my life...
Non-FictionCREDITS COVER: @2ndstory As a child I never imagined that all of the real monsters in the world would be humans. at age 5, she wants to be a ballerina. at age 8, she wants to be a vet. at age 10, she wants to be not bullied. at age 13, she wants to...
