This is my life...

Hoofdstuk 20

2 dagen later

Het was 07:20 en ik stond net onder de douche want ik moest naar stage toe.
Uit het niets kwam mijn moeder binnen en ik zie de tranen in haar ogen staan.
"Ivo heeft net gebeld... Hij uhm juul Dylan is overleden..."

Ik wist niet wat ik moest doen... Ik begon zo hard te huilen... Maar tegelijk voelde ik me leeg, alsof er iets in mij mee is gestorven met Dylan.
Al snel kwamen Sophie, Manouk en Martijn binnen lopen op de badkamer. K had net een handdoek om me heen geslagen en staarde verslagen voor me uit terwijl de tranen over mijn wangen vielen.

Sophie, Manouk en Martijn wisten niet wat er nou aan de hand was omdat ik vaker zulke huil uitbarstingen kreeg sinds ik wist dat Dylan het niet meer zou halen... Ik sliep amper tot niet, ik at bijna niks meer, ik kon me concentratie er niet bij houden en had enorme huilbuien.

"Juul wat is er...?"
Hoor ik Manouk zeggen.
"D-dylan" en ik begin weer te huilen.
"Is hij... Overleden...?"
Vraagt Sophie.
Ik knik terwijl ik mijn tranen wegveeg en staar nog even voor me uit. Al snel droog ik me af trek ik kleding aan en borstel mijn haar en loop naar beneden.
Iedereen zat al aan tafel en we gingen met zijn alle ontbeten.
Mama had stage voor mij afgebeld en binnen een uur had ik een mail van mijn stage bedrijf en de klas waar ik stage liep. (Ik liep stage op een basisschool) "gecondoleerd met het verlies van je vriend... Heel veel sterkte namens ons. Groetjes berenike en groep 8". Wat lief ze denken aan me.
Na nog geen kwartier kwamen er al berichten van zogenaamde "vrienden" van Dylan op facebook over zijn overlijden van Dylan. Terwijl duidelijk gezegd werd dat nog niet te doen. Deels van de familie konden ze nog niet bereiken dus wilde ze liever niet hebben dat er mensen al wat op facebook zetten.

Op school werd er een week geen les gegeven in lokaal 17. Daar werd en tafel neergezet met allemaal foto's van Dylan en kaarsen. Ook lag er een boek waar iedereen iets in kon schrijven. Dat lokaal kon je heen als je het even niet trok of als je even alleen wilde zijn.
Die dag ben ik naar school gegaan om naar dat lokaal te gaan.
Ik kwam op school en werd half dood geknuffeld door mensen op school.
We liepen naar het lokaal en eerlijk gezegd wist ik niet echt wat ik voelde... Ik besefte niet dat hij dood was... "Hij kon niet dood zijn" hield ik mezelf voor.
Er werd een praatje in het lokaal gehouden en ik werd door iedereen geknuffeld. Zelfs door mensen die ik niet kende.
Ik huilde niet, ik lachte niet, ik voelde niks. Ik was leeg van binnen.
Ik ben een week niet naar school gegaan. Ik sliep nog steeds amper, ik had donkere kringen onder mijn ogen en zag er slecht uit.
Die week hadden we 3 dagen waarbij Dylan opgebaard lag.

Eerste dag van opbaren.

Ik liep met mijn ouders, zussen en broer naar binnen. De kamer waar Dylan lag werd aangewezen. Het was een grote kamer met banken waar je kon zitten. Dan stond er een scherm en daarachter lag de kist waar Dylan in lag.
Ik durfde niet achter dat scherm te kijken. Ik wilde me graag volhouden dat het niet waar was. Ik wilde zo graag geloven dat hij er nog was.
Tanja en Ivo stonden al bij de kist. Ivo kwam naar me toe lopen en pakte mijn hand. "Kom ik ben bij je..." zei Ivo en ik liep met hem mee.
Daar lag hij dan. Hij zag er zo vredig uit... Maar iets in mij dacht dat hij het niet was. Of nou ja hij was het wel maar ik wilde het niet geloven. Hij had mijn ring om en had zijn lieveling shirt aan en de broek die hij vaak droeg. Zijn haar was door Tanja gedaan zoals het altijd zat.
"Juul zit zijn haar een beetje zoals het altijd zat...?" Vraagt Tanja.
"Ja het zit perfect Tan" antwoord ik terug.
Ik heb 10 minuten naar hem gestaard zonder enige gevoelens te tonen.
Ik loop terug naar de bank en begin kei hard te huilen. Tanja komt naar me toe en begint me te knuffelen. "Ik kan het ook nog steeds niet geloven juul..." Zegt Tanja tussen haar tranen door.
Yvonne (tante van Dylan) gaf me een glas water. Ivo en Tanja kwamen weer naar me toe.
"Juul de laatste 10 minuten zouden we met zijn 2e doen maar we willen dat jij er bij blijft... En dat je alle 3 de dagen komt..." Zeggen ze.
"Ja tuurlijk... Dankje."
Antwoord ik terug en ik geef ze een knuffel. Ik loop met ze mee terug naar Dylan en ik streel over zijn wang heen.
"Zo koud... Het ziet er zo breekbaar uit..." Dacht ik.
Voor ik het wist stond ik alleen nog met Tanja en Ivo in de kamer en ze sloegen beide hun arm om me heen.
Ik gaf Dylan een kusje en liep de kamer uit.
Na afscheid te hebben genomen van de familie van Dylan lopen we naar de auto en rijden we terug naar huis.
"Hij stond naast je juul... Ik zag hem..." Zegt Martijn (mijn broer).
Ik kijk hem verward aan. "Hij stond naast me...? Aan welke kant...?"
Antwoord ik terug.
"Uhm rechterkant hij hield je hand vast..."
Ik kijk naar mijn rechterhand... "Dat verklaart waarom hij de hele tijd ijskoud was... Hier voel..." Ik gaf beide handen en je kon het echt voelen.
Mijn linkerhand was gloeiend heet en mijn rechterhand was ijs maar dan ook echt ijskoud. Net zou koud als Dylan's lichaam was.
De verdere auto rit heb ik stil uit het raam zitten staren. Denkend aan Dylan, aan onze momenten samen en hoe hij er nu bij lag... Ik wilde het nogsteeds niet geloven.