This boy

Κεφαλαιο 44

Περασαν 2 μηνες απο τοτε που τον ειδα τελευταια φορα! Αυτο το υπεροχο αγορι που φροντισα να χασω απο τη ζωη μου! Ειχε εξαφανιστει απο το σχολειο , το ιδιο και απο την γειτονια! Το θεμα δεν το αναφεραμε ποτε με την Μαρινα! Θελαμε να γινει μια αναμνηση που καλυτερα θα ηταν να μεινει κλειδωμενη στο βαθος του μυαλου μας για την ηρεμια και των δυο μας! Δεν εμαθε κανενας τιποτα για αυτο... Ηταν μια περιπετεια που θα εμενε κρυφη ... Ηταν Φλεβαρης λοιπον και το κρυο τσουχτερο! Γυρναγα απο το σχολειο μονη μου καθως η Μαρινα ειχε παει να δει τον Ηλια... Ακομα κρατουσαν σχεση τα πιτσουνακια μου! Τα ειχανε δυο μηνες και ηταν τοσο υπεροχοι μαζι! Εγω με τον Ηλια ημασταν κολλητοι! Μας στηριζε σε ολα και περναγαμε ωρες οι τρεις μας! Ο Ηλιας συναντιονταν μαζι του που και που αλλα εγω δεν ηξερα αν ηθελα να μαθω για αυτον! Ετςι ποτε δεν ρωτηςα ... Αν ειχε βρει αλλη αυτο θα με διελυε! Εμενα λοιπον παντα με το ερωτημα "Τι απεγινε ο Αλεξ μου;"
Γυριζα λοιπον σπιτι και ειχα ακομα αρκετο δρομο! Ο καιρος ηταν μουντος απο το πρωι και η ατυχια εμενα ηθελε να με εχει με το μερος της! Δεν ειχα ομπρελα (την ειχα δωσει στον αδερφο μου γιατι ξεχασε τη δικη του) και το μπουφαν μου δεν ειχε κουκουλα! Great! Χειροτερα δεν γινοταν! Εκει που περπαταγαν μια μεγαλη αστραπη ακουστηκε και οι ουρανοι ανοιξαν! Η βροχη ετρεχε σαν δακρυα απο τον ουρανο και ερεε πανω στα πεζοδρομια , τα σπιτια και τα παγκακια! Μεσα σε λιγα μολις λεπτα ο δρομος ειχε πλημμυρισει! Ειναι μερα να σου τυχει! Ολοι τρεχαν πανικοβλητοι με τις ομπρελες τους να προλαβουν να πανε σπιτι και εγω εβγαλα το μπουφαν μου κα το εβαλα στο κεφαλι μου για να καλυψω τα ηδη μουσκεμενα μαλλια μου. Εβριζα απο μεσα μου που ειχα δωσει στον αδερφο μου την αναθεματισμενη ομπρελα , καθως ερχεται και τον περνει σχολικο! Αλλα δεν μπορω να του πω οχι! Ηθελε λεει να παιξει με τους φιλους του σημερα στη βροχη! Ο μικρος το ειχε προαισθημα απο το πρωι για την κακοτυχια μου και εμενα δεν με εμημερωσε! Thanks a lot αδερφουλι! Αρχιζα να τρεχω χωρις να πολυβλεπω τον δρομο και τον κοσμο γυρω μου , παραμονο το δρομο και τις μουσκεμενες μποτες μου ! Εστριψα ελπιζω στο σωστο στενο για να παω σπιτι μου και επεσα πανω σε εναν τυπο! Ζητησα ευγενικα συγνωμη και συνεχισα αλλα μετα απο λιγα δευτερολεπτα ακουσα βηματα να τσαλαβουτανε στο νερο πισω μου. Αγγιξε τον ωμο μου και χωρις να κοιταχτουμε καθολου μου ειπε <<Εμ εχω δυο ομπρελες παρε την μια αν θες!>> Αυτη η φωνη! Την ηξερα! Αντιχουσε ξανα και ξανα στο μυαλο μου! Δεν μπορει σκεφτηκα! Ακουγοταν ιδιος με τον Αλεξ! Σηκωσα αργα το κεφαλι μου και εβγαλα το μπουφαν απο το προσωπο μου! Εκεινος μαζεψε το χαμενο βλεμα του απο το εδαφος και με κοιταξε! Η εκπληξη σχηματιστηκε στα ματια του: <<Νικολ;>> Ξανα αυτη η φωνη! Ηταν ο Αλεξ! Χαμογελασα και εκεινος κατεβασε και εκλεισε την ομπρελα του! <<Αλεξ;>>Ψελισσα ντροπαλα... Με το χερι του χαιδεψε το μαγουλο μου! <<Γιατι μας το καναμε αυτο βρε Νικολ μου; Γιατι καταστρεψαμε τους εαυτους μας;>>. Σιωπη ακολουθησε... <<Σε σκεφτομουν αυτον τον καιρο... Χαθηκες τελειως!Νομιζα πως εφυγες απο την πολη!>> Του ειπα και τον κοιταξα μεσα στα ματια! Το βλεμα του με εκαιγε. Πλησιασε πιο κοντα μου και απαντησε ηρεμα καθως ενα χαμογελο σχηματιζοταν στο προσωπο του <<Δεν μπορω να αφησω πισω κατι τοσο πολυτιμο για εμενα. Η αληθεια ειναι πως ο θανατος του πατερα μου και η καταστροφη της φυλης μου με εκλεισαν λιγο στον εαυτο μου , αλλα ποτε δεν σταματησα να σε σκεφτομαι!>> Του ανταπεδωσα το χαμογελο και τον ρωτησα: <<Πως σου φαινεται να εισαι ανθρωπος λοιπον;>> Αρχισα να γελαω . <<Εξαρταται ποιον θα εχω διπλα μου. Για παραδειγμα εσυ εισαι το καλυτερο φαρμακο!>> Μου ειπε και ηρθε ακομα πιο κοντα μου. <<Ειμαι ε;>> Του ειπα και κοιταξα τα χειλι του! Εκανα και εγω ενα βημα πιο κοντα του και παρολο που το κρυο ηταν τσουχτερο και ημασταν και οι δυο λουτσα , περασα τα χερια μου γυρω απο τον λαιμο του και εκεινος τα δικο του γυρω απο τη μεση μου και εσκυψε το κεφαλι του προς το μερος μου! <<Ας κανουμε μια νεα αρχη!Συμφωνεις;>> Του εγνεψα καταφατικα! Ημουν ετοιμη να ξεκινησω πια μια αληθινη σχεση χωρις μυστικα μαζι του!
Τα σωματα μας ακουμπουσαν μεταξυ τους πια και τα χειλια του ενωθηκαν με τα δικα μου! Καθομαςταν λοιπον κατω απο τη βροχη και φιλιομαςταν! Μεχρι που με σηκωςε στην αγκαλια του και ανοιξε με το ενα χερι την ομπρελα απο πανω μας . <<Ας παμε καπου πιο ζεςτα!>>ενωσε το κουτελο του με το δικο μου και φυγαμε! Ημασταν ενα πια... Και τιποτα δεν θα μας χωριζε! Ακομα και ο χειροτερος φτερωτος ανδρας! Τελικα τα ονειρα γινονται πραγματκοτητα! Το λαμπερο αγορι που ειδα τοτε στη παραλια εγινε εχθρος και φιλος μου την ιδια στιγμη. Ο μοναδικος μου Αλεξ....💖💕