Best Friend / Michael Clifford (Bitti)

#7 | Unexpected Kiss

Michael Clifford, hayatımı adadığım adam. İlk arkadaşım, ilk aşkım ve ilk yıkılışım. Onun zor şeyler yaşadığını biliyordum. Yaşadıklarını düşünüp, yaptıklarında asla bir kötülük aramamıştım. O benim küçük kurtarıcımdı. Bana bir şey olmasına asla izin vermezdi. Birlikte büyümüştük. Aynı okullara beraber gitmiştik. Aynı sınıfta aynı sırada oturuyorduk. O benim hayatım boyunca yanımdan ayırmak istemediğim tek kişiydi. Ona o kadar güveniyordum ki yirminci kattan aşağı atlamamı istese beni tutacağını düşünerek bunu yapardım. Sanırım aşık olduğumuz zaman bazı şeyleri göremiyorduk. Yada görmek istediğimiz gibi görüyorduk. Michael Clifford, benim için her zaman beni zorbaların elinden kurtaran o küçük çocuk olmuştu. Nereden bilebilirdim ki beni gözünü bile kırpmadan harcayabileceğini. Bütün hayatımı ona adamıştım. İkinci hatta üçüncü planda olmayı her zaman kabul etmiştim. Sevdiğim adamı, kendi ellerimle başka kadınlara yollayıp gece boyunca ağladıktan sonra ertesi gün hiçbir şey olmamış gibi davranmıştım. İstediğim meslekten, istediğim hayattan ve geleceğimden beni asla sevmeyecek bir adam için vazgeçmiştim. Başından beri, beni lazım olduğunda kullanmak için yanında tutmuştu. Yıllarca ruhumda yaralar açarak ona adadığım her hücremi kullanmıştı. Beni kendi kanlı oyununa dahil etmişti. İntikam ve acı isteyen her hücresiyle benim onu isteyen her hücreme yıllarca acı çektirip en büyük intikamı benden almıştı. Ben bu oyunun piyonuydum. Beni parçalarıma ayırana kadar kırılıp hamle yapılamayacak hale gelene kadar oradan oraya fırlatmıştı. Yaşama tutunmamın tek sebebi o küçük sarışın çocuğun bana olan sevgisiydi. Şimdi oda gitmişti. Hatta hiç var olmamıştı. Elimde hiçbir şey kalmamıştı.

Onsuz nasıl yaşayacaktım? Onsuz bir hayat var mıydı? Karanlıkta kaybolmuş gibi hissediyordum.
Tüm yaşanmışlıklarım elimden çekip alınmıştı ve ben hepsinin koca bir yalandan ibaret olduğunu öğrenmiştim. Elimde kalan koca bir sıfırdı.

Her şeyimi kaybetmiştim ve hiç kimse her şeyini kaybeden, kaybedecek hiçbir şeyi kalmayan bir kadından daha tehlikeli olamazdı.

...

Eve gittiğimde, beni o halde gören annem çığlık atmış ve kısa süreli bir şok geçirmişti. Ardından anlamadığım bir şeyler söyleyip, pansuman yapmak için beni salondaki koltuğa oturtturdu. Pansuman yapmasını istemiyordum. Ruhumda ki asla iyileşmeyecek yaralar, bedenimdekilerden daha çok acıyordu. Ama tabi ki de annem bana ölümcül bakışlarından birini yolladı ve ilk yardım çantasını alarak yanıma oturdu. Kaşıma, dudağımın kenarına ve gözümün çevresine pansuman yaparken acıyla inledim. Annemin eli koluma çarptığında, ufak çaplı bir çığlık attım. Annem irkilerek ayağı fırladı ve tüm ısrarlarıma rağmen beni sürükleyerek hastaneye götürdü...

Doktorların söylediğine göre sağ kolumda ezilme olmuştu. Çok büyük bir şey değildi ama iki hafta alçıda durması gerekiyordu. Bacaklarımdaki morluklardan da endişelenip röntgen çektiler ancak bir şey çıkmadı. Doktor bana üç haftalık bir rapor yazmayı teklif etse de, buna gerek olmadığını ve bir haftanın yeteceğini söyledim. Normal de böyle bir durumda bana sonsuza dek bir rapor yazsa, ona minnettar olur ve asla itiraz etmezdim ama soktuğumun Clifford'u için hayatımı yeteri kadar bok etmiştim. Bide son senemde sınıfta kalırsam, bir daha okula bile gidecek gücüm kalmazdı. Hastaneden çıktığımızda, arabaya doğru yürürken annem bana hakaretler yağdırıyordu.

"Nasıl bir manyaksın sen? Kolunu alçıya alıyorlar ve sen sadece bir haftalık mı rapor istiyorsun?"

Olay sadece kolumun alçıya alınmasından çok daha büyüktü. En yakın arkadaşım aynı zamanda sevdiğim çocuk olan Michael'ın beni yıllardır kandırdığını ve sadece kullandığını öğrenmiştim. Bütün okulun önünde dayak yemiştim, Michael beni kurtarmak için parmağını bile kımıldatmamıştı. Buda yetmiyormuş gibi bütün okula hakaretler yağdırıp, okulun siktiğimin en popüler çocuğunun yüzüne yemek tepsisini boşaltmıştım. Şimdi içimdeki bu okula gitme isteği tamamen akli dengemi yitirdiğimden ve ruh sağlığımı bozduğumdan kaynaklanıyor olmalıydı.