The Badboy And My Life || ✔

36.

Sorry dat ik zo weinig update! Ik heb het zo druk met werken. Sorry voor dit slecht hoofdstuk...

P.O.V Lauren

Ik kan alles horen en voelen. Reageren gaat niet en dat frustreert mij. Ik wil mijn ouders, broer en mijn zussen geruststellen. Maar vooral Duke, hij zit dagelijks aan mijn bed en vertelt verhalen over wat er die dag gebeurt.

Brandon heeft me verteld dat ik een tumor had in mijn hoofd. Dit is al de tweede keer dat het gebeurd. De eerste keer werd ik gewoon wakker nu niet wat ik frustrerend vind.

'Lauren als je morgen niet wakker wordt zullen ze de stekker er uit halen.' Klinkt de stem van Duke. Zachte snikken vullen de stilte.

'Alsjeblieft Lauren wordt wakker, we willen je niet kwijt!' Huilt hij.

Hij pakt mijn hand vast en geeft er kusjes op. Ik probeer weer mijn ogen te openen maar het gaat niet het lijkt of ze zijn vast gelijmd.

Ik geef een kneepje in zijn hand maar hij voelt het niet. Ik geef nog een harder kneepje deze keer voelt hij het wel.

'Lauren?!' Zegt hij.

'Blijf bij me! Als je me kan horen geef dan nog is een kneepje!' Roept hij. Zoals hij vraagt geef ik terug een kneepje.

'Wat is er?' Vraagt een vrouwelijke stem die ik vaag herken van de verpleegster.

'Ze kneep in mijn hand. Als u me niet geloofd mag u het zelf proberen.' Zegt hij.

'Lauren de verpleegster gaat nu je hand pakken. Knijp maar als bewijs dat je wakker bent.' Zegt Duke enthousiast.

Ik voel zijn hand verdwijnen en een smalle warme hand komt er voor in de plaats. Ik denk dat dat de hand van de verpleegster zal zijn. Ik knijp in de hand van de verpleegster.

'U heeft gelijk meneer Cooper.' Zegt de verpleegster verbaasd

Ze laat mijn hand los en loopt weg. Duke neemt mijn hand weer vast en maakt geruststellende rondjes met zijn duim. Ik hoor de deur openen en hoor zware voetstappen naar het bed komen.

'Weet u waarom ze haar ogen niet kan open dokter?' Vraagt Duke aan de dokter blijkbaar.

'Ik heb geen idee jongeman. Maar ik ga eens kijken.' Zegt de dokter geruststellend.

De dokter loopt naar me toe en begint met een lampje in mijn ogen te schijnen. Daarna houdt hij er mee op.

'Lauren probeer nu je ogen eens open te doen?' Hoor ik de dokter vragen.

Ik doe wat de dokter me vraagt en probeer ze te openen.

De eerste keer lukt niet

De tweede keer ook niet.

Waarom willen mijn ogen niet openen, ik wil dat ze nu godverdomme open gaan!

Ik probeer nog eens weer lukt het niet.

Is er iets mis met mij? Waarom willen mijn ogen gewoon niet openen? Nu begin ik in paniek te geraken.

'Rustig Lauren! We proberen het straks weer oké?' Zegt de dokter.

Ik begin sneller te ademen ik voel mijn hart harder slagen dan anders.

'Rustig lieverd!' Zegt Duke maar het werkt niet.

'Doe het maar.' Zegt de dokter tegen Duke.

Over wat hebben ze het? Ik ga toch niet dood dat wil ik niet!

Ik voel iets op mijn lippen. Dan besef ik dat Duke zijn lippen op de mijne drukt. Tot mijn verbazing kus ik hem terug. Ik voel dat hij schrikt dat ik hem terug kus. Hij verbreekt de kus en geeft nog een kusje op mijn voorhoofd.

'Probeer nu je ogen eens te open?' Vraagt de dokter.

Ik probeer het nog eens.

Raad eens?

Ze gaan open ik ben verbaasd.

'H-hoe ka-kan dit?' Vraag ik schor.

Meteen geeft Duke me een flesje water waar een rietje in zit. Ik zuig aan het rietje en meteen viel in het koele water door mijn keel glijden.

'Dit heeft nog maar eens bewezen wat echte liefde kan doen.' Zegt de dokter.

Ik kijk de dokter met grote ogen aan en kijk dan naar Duke die me liefdevol aanstaart. De dokter glimlacht en gaat dan weer met een goedkeurende blik weg.

'Ik hou van je Lauren!' Zegt Duke met zoveel liefde in zijn stem. Ik kan hem alleen maar aan staren.