Schrijf je terug?

brief 1 - 30/6/2015

Hallo, Dave.

Wie schrijft er nog brieven, tegenwoordig? Oude mensen en belastingadviseurs, volgens mijn moeder - ik vraag me af in welke categorie ik thuishoor.

Deze brief gaat echter in alle waarschijnlijkheid nooit op zijn bestemming aankomen. Telt het dan nog, of is er nog een derde categorie?

De zielige, eenzame mensen die brieven schrijven die ze nooit zullen versturen, omdat ze bang zijn voor het antwoord–categorie. Ja, dat klinkt wel als een categorie waar ik me in kan vinden.

Zonder grappen, Dave, ik schrijf deze brief niet voor jou. Ik wil je verontschuldigingen en je verklaringen en je verdediging niet. Ik schrijf deze brief voor mezelf, omdat ik dit voor eens en voor altijd achter me wil laten. Het is twee weken geleden en alles wat ik gedaan heb, is in mijn bed liggen en het moment in mijn hoofd afspelen. Me afvragen of het mijn schuld was, wat ik fout heb gedaan, waarom ik het was, of mijn glimlach te flirterig was, of ik het niet zelf uitgelokt heb.

Het maakt me verdrietig, misselijk zelfs. Soms duw ik mijn hoofd in mijn kussen om mijn huilbuien te smoren. Ik moet overgeven als ik aan je stinkende adem in mijn gezicht denk. Ik heb tegen mijn ouders gezegd dat ik ziek ben, en misschien is dat ook wel zo, want deze ziekte zit in mijn hoofd en hij eet me vanbinnen op.

Ik heb het niemand verteld. Misschien was het omdat ik daarmee het bestaan zou erkennen, zou bevestigen dat het écht gebeurd is.

Het heeft een naam. Een naam die je in de krant ziet staan en waar je van walgt, maar waarvan je ze nooit vertellen hoe het voelt. Hoe het voelt om tegen een muur te worden geduwd. Hoe het voelt om niet te kunnen bewegen, ook al heb je jezelf verteld dat je echt wel zou terugvechten. Hoe het voelt om achtergelaten te worden, vies, gebruikt, met tranen over mijn gezicht, uitgelopen make-up en een gescheurde blouse. Hoe het voelt dat je toen zei:

'Ik zie je nog wel, Sophie.'

Hoe had je kunnen weten dat dat echt zo zou zijn? Dat je elke nacht in mijn nachtmerries zou opduiken, maar dat het niets beter is als ik wakker word?

O, ik zie je, Dave. Ik zie je. Ik zie je elke minuut dat ik leef, met elke ademhaling. Je bent overal en toch ben je nergens, ongrijpbaar.

Wat er gebeurd is, kan niet meer worden teruggedraaid, maar ik hoop dat ik door deze brief te schrijven het kan verzachten. Je zult waarschijnlijk nooit echt weggaan, maar een schim is beter dan een scherpe afdruk en je bent zo scherp dat ik mijn vingers aan je snijd.

Ik ga deze brief weggooien, maar ik zie je nog wel, Dave. Ik zie je nog wel.

Vast wel.

A/N

Het eerste hoofdstuk, op donderdag, zoals beloofd. En ja, ik waardeer al jullie comments, dus laat ze alsjeblieft achter, maar als je onrespectvol bent zal ik ze wel verwijderen.