Hallo, Sophie.
Ja, dat klopt. Ze hebben me van de trap gegooid.
Ze zeiden dat het een ongeluk was, dat we maar wat aan het stoeien waren. Ik zei natuurlijk dat het niet zo was, maar dat geloofden ze maar half. Uiteindelijk hebben ze een waarschuwing gekregen en werd er een brief naar hun ouders gestuurd. Ik hoop dat dat ze even stil houdt, maar dat is waarschijnlijk ijdele hoop.
Het leven is inderdaad een enorme kutzooi, af en toe. En zoals je een paar brieven geleden zei: ik zit in een gat, en hoe meer ik probeer omhoog te klimmen, hoe dieper ik naar beneden zak.
Maar we moeten er maar gewoon mee dealen, denk ik. Er is niet veel meer dat we kunnen doen behalve depressieve brieven naar elkaar schrijven en ons hoofd omlaag houden.
Ik vertel mezelf altijd dat het nog maar twee jaar duurt, en daarna is het klaar. Dan begint het echte leven, en kan ik eindelijk zijn wie ik wil zijn en doen wat ik wil doen. Dan ben ik eindelijk van ze af, van hun opmerkingen, van al deze bullshit.
Mijn pols begint weer pijn te doen, dus ik ga deze brief afsluiten en uitprinten.
Finn.
PS. Ik wilde dit al langer vragen, maar door dit ziekenhuis-gedoe kwam het er maar niet van, maar waarom doe je geen aangifte tegen Dave?
YOU ARE READING
Schrijf je terug?
Teen Fiction"Ik ken je niet, en jij kent mij waarschijnlijk ook niet, maar ik zag deze brief bij het afval liggen en werd nieuwsgierig. Het spijt me als je je ongemakkelijk voelt, of aangevallen, maar ik kon het niet laten je een brief terug te schrijven." M...
