Hallo, Finn.
Je hebt gelijk: ik wil je medelijden niet. Het liefst wil ik alles zo snel mogelijk vergeten en doen alsof dit nooit gebeurd is, hoewel ik heus wel weet dat dat onmogelijk is.
Ik vraag me, net als jij, ook nog steeds af wat hij dacht. Waarom hij dacht dat het oké was. Waarom hij doorging, ook al vroeg ik hem te stoppen. Waarom hij zijn excuses nooit heeft aangeboden.
Maar ik zal het nooit weten. Het lijkt me sterk dat hij het zich überhaupt herinnert – laat staan dat hij het ooit aan me zal uitleggen.
Weet je wat het ergste moment was? Het was niet toen het gebeurde – hoewel dat dichtbij komt – maar toen ik de ochtend erna wakker werd. Even herinnerde ik me niet wat er gebeurd was, maar een paar seconden later besefte ik het me en was het alsof er een steen door mijn keel mijn maag in schoot. Het besef dat een jongen die je vaag kent je tegen een muur heeft gedrukt, met zijn handen over je lichaam is gegaan, in je is geweest ... Er zijn niet echt woorden voor om dat gevoel te beschrijven.
Maar genoeg over mijn leven. Zover ik het kan inschatten, is dat van jou ook behoorlijk kut. Waarom zeg je niet iets tegen de leraren, waar je zo goed mee bevriend bent? Of een vertrouwenspersoon op je school? Er moet toch wel iets zijn dat je kunt doen, lijkt me (zo niet, dan heb ik altijd mijn doodsbedreigingen nog klaar liggen. De enveloppen zijn al dicht gelikt).
Misschien moeten we maar gewoon zelfmoord plegen, samen. Dan regelen we ergens illegaal een overdosis pillen en nemen we die, samen met een fles wodka, op een regenachtige middag in en sterven we samen op de badkamervloer. Onze afscheidsbrieven zullen over heel Tumblr worden verspreid en er zullen twee ontroerende begrafenissen zijn, maar kort daarna zal iedereen ons weer vergeten zijn en zijn we weer twee naamloze, depressieve tieners die er een einde aan hebben gemaakt.
Nee, ik ben met je aan het fucken, Finn. Dat zou ik nooit doen – daarvoor zijn er te veel dingen in het leven die ik nog wil doen.
Ik wil de wereld zien, als ik klaar ben met school. Ik wil parachutespringen. Ik wil in een meer zwemmen dat zo groot is dat je de overkant niet kunt zien. Ik wil de sterren zien, en niet een paar, maar de hele fucking hemel, ergens in de middle of nowhere, waar er in de wijde omgeving geen straatlantaarns te zien zijn. Ik wil de liefde van mijn leven ontmoeten, en zo verliefd worden dat het voelt alsof ik high ben. Ik wil moeder worden. Oma. Ik wil oud worden en sterven in een bed, met al mijn geliefden om me heen.
Godverdomme, Finn, ik wil zo veel, maar het enige dat ik kan doen, is de hele dag in bed liggen en denken aan die smeerlap en wat hij gedaan heeft. Ik had nooit gedacht dat ik me zo waardeloos zou voelen. Ik had nooit gedacht dat de wil om op te staan, iets te doen, me zo ontnomen zou worden.
Ik klink als een depressieve trut nu, en misschien ben ik dat ook. Ik begrijp het volkomen als je me niet terugschrijft, of als je nu denkt dat ik me aanstel. Misschien doe ik dat ook. Misschien ben ik gewoon een tiener en moet ik leren de dingen in perspectief te zien, maar voor nu voelt het écht alsof de wereld verdergaat en ik achterblijf, mijn voeten vastgelijmd aan de grond.
Deze brief is nu al veel te lang – ik heb kramp aan mijn hand – dus ik ga hem maar snel bij de post leggen. Mijn moeder doet alsof ze niet merkt dat ik brieven schrijf aan onbekende jongens in de straat, maar volgens mij heeft ze het allang door.
De groeten,
Sophie.
YOU ARE READING
Schrijf je terug?
Teen Fiction"Ik ken je niet, en jij kent mij waarschijnlijk ook niet, maar ik zag deze brief bij het afval liggen en werd nieuwsgierig. Het spijt me als je je ongemakkelijk voelt, of aangevallen, maar ik kon het niet laten je een brief terug te schrijven." M...
