Schrijf je terug?

brief 2 - 5/7/2015

Hallo, Sophie.

Ik ken je niet, en jij kent mij waarschijnlijk ook niet, maar ik zag deze brief bij het afval liggen en werd nieuwsgierig. Het spijt me als je je ongemakkelijk voelt, of aangevallen, maar ik kon het niet laten je een brief terug te schrijven. Wat ben ik een heerlijk voorbeeld van tienerimpulsiviteit en zoete naïviteit, omdat ik denk dat ik mensen werkelijk kan helpen.

Anyways. Je klonk nogal verdrietig in je brief en om eerlijk te zijn, kan ik heel slecht tegen verdrietige mensen. Ik weet nooit echt goed wat ik moet doen en meestal eindigt het in een nog ongemakkelijkere situatie dan het al was. Hopelijk doe ik het beter in deze brief.

Ik begrijp niet helemaal wat die Dave je heeft aangedaan, maar hij lijkt me een klootzak. Volgens mij ben je een heel lief meisje en verdien je niet wat hij je heeft aangedaan.

Ik zie het altijd zo: het leven is een weg en jij bent een auto. Soms zitten er hobbels in de weg en soms moet je over een heuvel heen, maar als je maar genoeg gas geeft, lukt het je vanzelf.

Een stomme metafoor, ik weet het, en ook een typische jongensmetafoor, maar ik hoop dat hij je alsnog een beetje opvrolijkt. Anders zou deze brief nogal nutteloos zijn. Nu ik er zo over nadenk, is dat waarschijnlijk ook zo, want je gooit hem vermoedelijk meteen weg als je mijn handschrift ziet, zonder te lezen wat ik te zeggen heb.

Hoe dan ook: ik ga deze brief toch versturen. Ik hoop dat je stiekem een categorie hebt weggelaten over mensen die brieven schrijven, namelijk de categorie 'zeventienjarige jongens zonder leven'. Anders zou ik mijn vader moeten opvolgen in zowel de categorie belastingadviseur als oude mensen en dat zou nogal schadelijk zijn voor mijn rebelse imago dat ik zo krampachtig in stand probeer te houden.

Groetjes,

De jongen van nummer veertien.