Hallo, Sophie.
Ik was vereerd en ook een beetje geschrokken, toen ik je stapel brieven op mijn bureau zag liggen. Ik snap heel goed dat je geschrokken bent (lees: niet zo heel goed, want ik ben nooit gewend geraakt aan het idee dat er mensen iets geven om mijn aanwezigheid), dus zal ik je uitleggen wat er de afgelopen weken aan de hand was.
Op een niet-zo-zonnige dag, zat ik in een hoekje op de tweede verdieping mijn lunch te eten. Dat doe ik wel vaker, zodat ik de drukte en dreiging van de kantine beneden kan vermijden. Dat heeft ook een nadeel: er is niemand om me te beschermen als ze me komen opzoeken. Wat deze niet-zo-zonnige dag het geval was.
Ze waren met zijn vieren, zoals gewoonlijk. Robin, David, Yousef en Thom. Allemaal groot, sterk en niet zo gesteld op jongens met roze haar.
'Hé, homo,' begon Robin op intellectuele toon het gesprek. 'Zit je hier stiekem naar porno te kijken, of zo?'
Ze lachten allemaal, alsof het een hele leuke grap was. Ik antwoordde niet, maar begon mijn spullen bij elkaar te zoeken.
'Hé, kijk, hij is bang,' grinnikte Thom. Ze kwamen wat dichterbij staan, wat ik niet bijzonder prettig vond. 'Ons flikkertje is bang.'
Ik stond op en wilde weglopen, maar ze blokkeerden de gang naar de trap en dus kon ik niet echt ergens heen. Op dat moment besefte ik me dat ik in de shit zat.
'Mag ik er langs?' vroeg ik, maar Youssef gaf me een duw, en ik struikelde en viel op de grond. Ze kwamen in een cirkel om me heen staan en... Wat is een goede manier om dit te zeggen?
Laat ik het zo zeggen: ze pakten me vast en gooiden me van de trap af, eenendertig treden naar beneden. Mijn pols is gebroken, wat veel meer pijn doet dan je zou denken, ik heb een hersenschudding en er is één of ander bot in mijn been verbrijzeld, waardoor ik dus in die rolstoel zit. Ik moest een weekje in het ziekenhuis doorbrengen, vandaar dat het licht in mijn kamer uit was.
Aangezien mijn pols dus gebroken is, heb ik deze brief met mijn linkerhand op de computer uitgetikt en toen uitgeprint, maar dat gaat ontzettend langzaam. Daarom kan ik niet heel veel schrijven, maar ik schrijf meer zodra mijn pols wat minder pijn doet.
Finn.
A/N
Ja, sorry jongens, ik ben echt een rotzooi als het gaat om op tijd updaten, maar ik probeer mijn leven te beteren. Hopelijk gaat het lukken.
YOU ARE READING
Schrijf je terug?
Teen Fiction"Ik ken je niet, en jij kent mij waarschijnlijk ook niet, maar ik zag deze brief bij het afval liggen en werd nieuwsgierig. Het spijt me als je je ongemakkelijk voelt, of aangevallen, maar ik kon het niet laten je een brief terug te schrijven." M...
