Brief 11 - 31/7/2015

379 48 7
                                    


Hallo, Finn.

Dat is nu jammer. Ik had gehoopt dat je mijn BFF zou kunnen worden, ook al is de laatste ervaring die ik met een BFF had niet zo goed afgelopen – ze deed het achter mijn rug om met mijn vriendje en stal mijn Arctic Monkeys CD. Welke van de twee ik erger vind, weet ik niet, maar laten we het erop houden dat ik me behoorlijk gekwetst voelde.

Om eerlijk te zijn, vind ik het museum voor sjaals een behoorlijk slecht idee, maar ik zou nog steeds komen, omdat je me nog steeds brieven schrijft, ondanks dat ik een enorme bitch ben, en omdat ik toch wel benieuwd ben naar je verzameling (volgens mij heeft je moeder gelijk trouwens, maar dat sluit niet uit dat jij ook gelijk hebt).

Je ouders klinken ook als behoorlijke klootzakken, trouwens. En je leraren ook, ondanks dat ze zogenaamd aardig zijn. Maar goed, dat zijn volwassenen: hypocriet aardig en bang voor confrontatie, tenzij anderen hem moeten aangaan. Er is vrij weinig waarvoor ze geschikt zijn, behalve dan misschien een portemonnee om geld uit te stelen voor wiet - of sjaals, in jouw geval. Ieder zijn eigen verslaving.

Volgens mij zijn slaappillen inderdaad heel slecht voor je, maar zonder die witte wonderdingen zou ik geen wangen meer overhebben, alleen meterslange wallen. De afgelopen drie dagen heb ik meer geslapen dan in de voorafgaande twee weken.

Mijn levensmoeheid is iets afgenomen, dus ik denk dat ik het wel aankan je over Dave te vertellen. Misschien ook niet, maar dat zul je dan zien aan een afgescheurde onderkant van deze brief en door tranen uitgesmeerde letters.

Ik wil er niet te veel op in gaan, want misschien krijg ik dan weer een paniekaanval. Dan gaan mijn ouders zich afvragen waarom ik bijna twee uur lang hysterisch aan het huilen en trillen ben. Dat is wat er de laatste keer gebeurde, in ieder geval.

Het komt erop neer dat hij geprobeerd heeft me te betasten en zijn kleine piemel in me te steken, zonder het eerst netjes te vragen. Ze noemen het ook wel verkrachting, maar dat vind ik zo'n kutterm. Het geeft niets weer van hoe het echt is – vernederend, angstaanjagend, en fucking, fucking smerig. Ik voelde – voel – me alsof ik besmeurd ben met een viezigheid die ik er maar niet af kan spoelen. Zijn handafdrukken staan overal op mijn lichaam. Ik betwijfel of ik me ooit weer normaal zal voelen.

Misschien dat Dave en die fuckers van jouw school het samen goed zouden kunnen vinden. Volgens mij is zijn vader ook advocaat.

De groeten,

Sophie.


Schrijf je terug?Where stories live. Discover now