The Big Bad Jerk [traag aan het editen :p)

Hoofdstuk 2: Het meer [Edited]

Eindelijk komen we bij de school aan. Mijn papa parkeert en geeft me een kus. Ik kijk hem met onderzoekende ogen aan.

“Ga je niet mee?” Vraag ik.

“Wat? Oh nee, ben ik het vergeten te zeggen?” Hij kijkt me aan met een verontschuldigende blik. “Ik kan niet mee, ik heb straks al een vergadering. Je vindt je weg toch wel? Ik zie Elise daar al staan.”

Juist, alsof ik het al niet moeilijk genoeg heb met me aanpassen, dan is hij nog niet eens van plan om me toch een beetje te helpen. Soms haat ik hem omdat hij zo zorgeloos is, dan wens ik dat mama er nog was.

Zeg dat niet, Lou. Hij is geweldig. Maar toch…

Op dit moment zou ik hem willen dumpen in een gracht. Ik kijk eens goed rond, dit zou hier moeilijk zijn aangezien ze hier geen grachten hebben en het hier veel te zonnig is. Het tegengestelde van bij ons thuis dus.

Daar moet ik nog even aan wennen, het voelt allemaal zo raar aan. Alles is zo... anders. In België is het koud en vochtig en had het me geen enkele moeite gekost om hem in een gracht te dumpen. Hier zal ik het in elk geval niet koud hebben. Misschien kan ik hem wel in een het zwembad duwen?

Klinkt verleidelijk.

Ik volg mijn vaders blik en zie een meisje staan. Dat moet Elise zijn. Ze heeft lang bruin haar en een vriendelijk gezicht. Toch mag ik me niet laten leiden door het uiterlijk, misschien is ze wel de grootste b*tch die ik ken.

Ik stap uit de auto en loop naar de kofferbak waar ik mijn twee kleine koffertjes uithaal. Ik heb niet echt veel kleren meegebracht, aangezien ik er ook niet veel heb. Al mijn belangrijkste bezittingen en al mijn kleren passen in deze kleine, kleine koffertjes. Ik ben niet echt een girl-y meisje, ik hou het meestal op jeans en te grote sweaters. Alles wat oversized is eigenlijk.

Ik besluit om me maar direct voor te stellen, ik loop zelfverzekerd naar Elise toe. Nou ja, niet echt zelfverzekerd. Vanbuiten zie ik er zo uit, innerlijk ga ik dood.

"Hoi", zeg ik dan maar, met een glimlachje op mijn gezicht.

Serieus? Is dat het enige wat in je opkomt? Zielig.

Ze knikt naar me als een begroeting, niet eens een glimlachje.

"Zullen we maar direct naar je kamer gaan?" Vraagt ze ongemakkelijk. Zij is duidelijk ook niet zo zelfzeker en gemakkelijk in deze situatie. Wat moet je dan ook zeggen op deze momenten?

"Uhm, ja, tuurlijk, dat lijkt me een goed plan." Ga ik akkoord.

Ze loopt in de richting van wat eruit ziet als het meisjesgebouw. Ik kijk achterom en zwaai mijn vader nog eens gedag. Ik ga hem hier een tijdje voor negeren. Zijn éigen dochter, laat hij gewoon kwetsbaar en alleen achter. Als een puppy achtergelaten in het grote, donkere, vijandige woud.

Dramaqueen.

Oh god, hoe moet ik dit overleven? Dit wordt onmogelijk! Vlug hol ik achter Elise aan. Ze loopt al een stukje verderop en ik moet zorgen dat ik haar niet kwijt raak!

“Weet je al een beetje hoe het werkt hier?” Zegt ze. Haar blik blijft strak voor zich gericht.

Ik weet dat ik niet mag afgaan op de eerste indruk. Maar, zoals ik het nu zie. Lijkt ze een total b*tch.

Ik schud van nee, wat ze niet ziet aangezien voor zich uit blijft staren. Dus zeg ik vlug in een klein stemmetje ‘nee’.

“Ik zal je straks wel eens rondleiden en alle gebouwen aantonen.” 

Ik weet niet waarom ze me wil rondleiden. Maar waarschijnlijk vindt ze me zielig, of is ze gewoon beleefd. Ik ben tenslotte haar nichtje. Het gebaar is in elk geval geapprecieerd.