The Big Bad Jerk [traag aan het editen :p)

Hoofdstuk 35: Holyflippingfudgenuts!

Met mijn blik rechtvooruit loop ik naar mijn kamer. Mijn voeten komen hard en lomp neer op de grond, ik zweer dat ik een aardbeving kan veroorzaken op deze manier. Achter me hoor ik mensen praten, eigenlijk roepen. Eén stem valt me op. Op mijn benen trillend draai ik me om.

Viktor.

En dat heb je nog Chelsea en Roy, natuurlijk. Dan komt dat ene hartverscheurende moment dat gebeurt in elke romantische film waarin het meisje boos is op de jongen. We vinden elkaars ogen en staren naar elkaar. Alle lucht in mijn longen wordt uit me gezogen en ik kan het niet meer opbrengen om ook maar één stap te verzetten. Ik sta vastgenageld aan de grond. Dit moment dat delen, maakt dingen duidelijk voor me.

Hij verdient me niet, hij is het niet waard. Ik haat hem, ik verafschuw hem. Maar het belangrijkste, ik houd nog steeds van hem. Hoeveel ik me ook wil wijsmaken dat ik hem haat en dat ik hem nooit meer wil zien. Ik wíl hem nog steeds zien. Ik weet dat het nog maar gisteren is en dat ik hier misschien wel over geraak in een paar weken... of maanden... of jaren, maar toch is het zo moeilijk om me een leven zonder hem in te stellen. Zelfs al is hij niet samen met me, maar met iemand anders, ik wil hem nog steeds zien.

Want dat is waar liefde om draait, het geluk van de andere persoon. Liefde is zoveel houden van iemand dat je wilt dat hij altijd gelukkig is, zelfs al is het niet met jou.

Met een schok kom ik terug naar de realiteit. Iemand heeft een arm om mijn middel geslagen en trekt me zachtjes mee naar de andere kant. Viktor's sombere ogen draaien weg naar een krijsende Chelsea en ik word meegesleurd naar een andere plaats. Weg van hem.

Wie deze persoon ook is, ik ben hem/haar dankbaar om me daar weg te nemen. Als ik daar niet weg werd gesleurd zou ik daar waarschijnlijk nog altijd staan te staren naar hem, mezelf er niet toe kunnen zettend om te bewegen. Want dat is wat ik moet doen, blijven bewegen, blijven leven. Ook al is het zonder degene van wie je houdt.

Wanneer Viktor eindelijk uit het zicht is draai ik me om naar mijn redder. Het verrast me dat ik Roy zie. Hij kijkt naar me, zijn hoofd lichtjes gebogen omdat ik kleiner ben dan hem. Een zachte, vriendelijke glimlach komt op zijn gezicht, gericht naar mij. En ik verwelkom hem met mijn eigen glimlach, alhoewel het een iets somberdere glimlach is, ik meen het met heel mijn hart.

"Kom op, pumpkin. Je moet je nog klaarmaken voor de grote battle vanavond, Elise zoekt je waar-," begint Roy zachtjes te zeggen, maar hij wordt onderbroken door een hijgende Elise.

"Lou! Daar ben je! Moven! Nu! We moeten je klaarmaken voor de battle! Gurl, dit is het belangrijkste moment van heel ons verblijf hier, je kan ons nu niet laten zitten!" Schreeuwt ze in mijn oor. Ik deins een beetje terug van de plotselinge geluidsoverlast. Roy geeft me een klein duwtje in de rug richting Elise.

Verrader.

Ik stuur hem een paniekerige blik, bang van Elise's wraak.

*****

"Auw!" Schreeuw ik uit.

"Tssk, blijf dan ook stilzitten. Pussy." Mompelt Elise terug met de stijltang in haar hand.

"Ik kan er niets aandoen dat jij bijna m'n oor eraf brand!"

"Ik brand je oor er helemaal niet af, je pijnlimiet is gewoon vreselijk laag." Kaatst ze terug.

"Wil jij het uitproberen dan? Ik zweer dat ik een brandwo- Sweet Lord of Cheesecakes! Let op met die stijltang!"

Ik ben zeker dat we hier al 10 minuten hebben zitten schreeuwen naar elkaar. Dit zal beter geweldig mooi worden of ik neem ontslag. Niet dat dit een job is ofzo... maar je begrijpt me wel.