The Big Bad Jerk [traag aan het editen :p)

Hoofdstuk 26: Man-cave

Nog één week te gaan en dan ga ik naar de ultieme hel op aarde. De Sint-Céciliaschool.  Het is zaterdag vandaag en Elise wil me meenemen naar een plaats die ik "totes moet zien". Ik heb geen freaking idee wat ze van plan is, maar voor één keer ga ik haar gewoon volgen. 

We zitten in de auto uit volle borst mee te zingen op het liedje Rude van Magic. Mijn lichaam beweegt onbewust mee met de melodie en al mijn stress over Roy, Viktor en Katie verdwijnt. Voor eventjes toch. Tot we aan de plaats komen die ik "totes moet zien".

"Dit is de plaats die je me wou laten zien?" Mijn stem klinkt een beetje onzeker. Begrijp me niet verkeerd, ik zie Elise niet als iemand die altijd happy is enzo, maar deze plaats ziet er echt duister en donker uit voor haar. Een plaats waar ik haar niet naartoe zie gaan.

We staan voor een oude verlaten fabriek, midden in een stadje die ik niet ken. Het was een eindje rijden, maar meer weet ik niet. Eerlijk gezegd, heb ik het gevoel dat ik elk moment in mijn broek ga plassen.

"Ja, is het niet geweldig? Kom op!" Elise haar opgewonden stem kalmeert me een beetje. Als zij het vertrouwt, vertrouw ik het ook... half. 

Wat? Je kan nooit genoeg voorbereid zijn. Don't blame me, voor mijn voorzichtigheid.

Elise huppelt  naar het gebouw toe. Er zit een slot op het hek, maar Elise trekt het er gewoon af. Blijkbaar zat het niet echt vast. Op mijn hoede loop ik haar achterna. Er zijn nog een paar deuren en dan zijn we in het gebouw. En... whaw.

Het is verlaten, dat is duidelijk. Maar overal is er graffiti en gaten en kapotte meubels. Het is geen gewone grafitti, het is mooi. Mensen, draken, wat je je ook maar kunt inbeelden. Soms zitten er ook een paar afbeeldingen bij waar ik the creeps van krijg, maar het hoort bij de sfeer. Er komt over licht binnen via een enorm overdekking van doorzichtig plastic in het midden van de hoofdzaal, soms zitten er een paar gaten waardoor het nog lichter word. Naar deze plek zie ik Elise wel nog gaan, het is direct al veel vrolijker.

"Kom op, Lou. Volg mij. Als je dit al mooi vindt, wacht dan maar naar waar ik je meeneem." Elise grijpt mijn arm vast en trekt me mee door een paar kapotte deuren en oude, stinkende gangetjes, daarna gaan we een trap op met rotte treden.

"Let op waar je stapt. Het is hier nogal verrot."

"No shit, Sherlock." Mompel ik zachtjes. Te geconcentreerd op waar ik loop, kijk ik niet naar waar we gaan. Door Elise's plotselinge stop, loop ik hard met mijn neus tegen haar rug aan.

"Elise, what the--"

"Sssht, hoorde je dat?" Fluisterd ze op een zachte toon.

"Wat? Ik zweer het, als dit een grapje van je is om me bang te maken, vermoord ik je." Fluister ik terug.

"Het is geen grap, ik hoorde echt iemand."

"Pfft, het zal de wind wel zijn." Toch blijf ik fluisteren, bang dat er misschien een seriemoordenaar uit de schaduwen tevoorschijn komt en ons vermoord. In stilte lopen we verder, tot Elise weer tot een halt komt. 

Op een oude schoolbank, ligt een stel bankkussens waarnaar ze wijst. Het is blijkbaar de bedoeling dat ik daarop ga zitten. Testend of de schoolbank mijn gewicht kan dragen, zit ik voorzichtig neer. Elise ploft gewoon naast me neer. Bedankt voor de moeite.

"Ik kom hier als ik wil nadenken. Als je  aan deze ruimte gewend bent, is het niet zo eng meer. Maar overlaatst waren hier een stel jongens en daarom ben ik hier al een tijdje niet meer gekomen. Zij hebben mij vast niet gezien, maar ik hun wel. Eerlijk gezegd, zagen ze er niet vriendelijk uit. Nu jij er bent, durf ik wel weer. Want jij kan je goed verweren." Ze stopt even om te giechelen, dan vervolgt ze op serieuze toon. "Je bent de eerste persoon die ik hier ooit naar toe heb gebracht, Lou. Ik weet dat we elkaar nog niet zo bijzonder lang kennen, maar ik heb me nog nooit zo verbonden met iemand gevoelt als jou. Jij bent niet zo'n back-stabbing bitch, zoals de rest van de meiden op school. Zelfs Sien en Febe vertrouw ik niet zoveel als jou."