Okuldaki Uyuz

Final

"Ve sonum herzaman sen olacaksın"

~~
Abimin hastaneden gitmesinden buyana yaklaşık 2 saat geçmişti. Sürekli ona ulaşmaya çalışıyordum. Ama o ne telefonlarımı açıyor ne de hastaneye geri geliyordu. Doktor ise yaklaşık yarım saattir Arya'yı kontrol ediyordu.Hastane koltuğuna tam otururken doktorun içeriden gülümsiyerek çıktığını gördüm.Doktoru görür görmez benimle birlikte herkes ayağı kalktı ve doktorun yanın da toplandık.

Doktor hepimize baktıktan sonra gülümsemesinin altından"Hayırlı olsun kızınız tekrardan hayatta döndü."bu haberin hemen ardından kocaman bir çığlık attım.En iyi arkadaşım tekrar hayatta dönmüştü.Tekrardan bizimle birlikte olabilecekti.Herkesin sevinci ve mutluluğu gözlerinden okunabiliyordu.

"Ee peki görebiliyomuyuz"

"Şu anlık göremezsiniz.Hastamız daha kendine gelmedi.Son tahlilleri de bi yaptıktan sonra yoğun bakımdan çıkarıcağız onu ozaman görebilirsiniz"

"Peki doktor bey"dedi Mehmet amca ve Sude Teyze'ye kocaman sarıldı.Bende Anıl'a aynı şekilde sarıldıktan sonra abimi tekrardan aramaya karar verdim.Ellimi telefonu aldım,abimi aradım fakat o yine açmadı.

~~
Yaklaşık bir yarım saat sonra Arya'yı yoğun bakımdan çıkarıp başka bir odaya götürdüleler. Arya bir saat kadar orada dinlendikten sonra niyahet kendine geldi ve bize gözlerini açtı.Sesi halsizlikten kısık ve bitkin geliyordu.Yanına gittim ve ellini tuttum.

"Kuzum nasıl hissediyorsun şimdi kendini çok korkuttun bizi ya"dedim ve ellini avucumun içine alıp öptüm.

"Buket biliyor musun tam herşey bitti,ömrümün sonu bukadar mış diyordum ki beyaz bir ışık gördüm. O an sanki birisi kendini benim için feda etmiş gibi hissettim" dedi gözlerimin icine bakarak.

"Kuzum herşey geçti sen tekrar aramızdasın herkes burda kimseye birşey olmadı.Herkes senin yanında"

"Herkes mi?"dedi.Gözleri abimi arıyordu.Birşey diyemeden sadece kafamı Anıl'a doğru kaldırmakla yetindim.Anıl kafasıyla dışarı gel işareti yaptıktan sonra

"Canım ben hemen geliyorum"ve dısarı çıktım.

"Noldu"

"Rüzgara'a ulaşabildin mi?"

"Hayır açmıyor telefonu"

"Belki böylesi daha iyidir.Sonuçta Arya hala kızgın ve daha yeni uyandı"

"Ama abimin bunu bilmeye hakkı var"Telefonum çaldı arıyan abimdi.

"Abim arıyor"

"Aç ama hemen söyleme"

"Tamam"dedim ve telefonu açtım.

"Abi nerdesin sen ya ka kere aradım merak ettim"

"Alo iyi günler"dedi telefondaki erkek sesi.

"İyi günler kimsiniz"

"Ben polis memuru Nejati Yaşar hanım efendi siz Rüzgar Eren'in nesi oluyorsunuz"

"Kız kardeşiyim ben polis bey abimin nesi var"

"Abiniz..."

"Memur bey lütfen söyler misiniz abime ne oldu"

"Abiniz bir trafik kazası sonucu hayatını kaybetti"

"Ne ne--- siz benimle dalga mı geciyorsunuz"dedim gözlerim dolmuştu.

"Üzgünüm"Telefon elimden düştü ve kalbime buyuk bir acı saplandı.

"Abiii"diyerek yere oturdum ve gözyaşlarımın sel olup gitmesine izin verdim.

1 Ay Sonra Arya'dan

İçim karanlık,buruk ve sessiz.Hayattan hiç beklemediğim darbeler alacak kadar,sevdiğim insanın mezara gömülüşünü görecek kadar belkide suçlu. Göz yaşlarım eşliğinde ellerimi kumun üzerinde gezdirdim.

" Bana söz vermiştin hayellerimizi birlikte yaşıycaktık"kafamı öne eğdim.

"Sana geri dönmemi bekliyemeden uyandığımda sesini duyamadan gitmeyi nasıl için el verdi.Sana olan bütün kızgınlığımın halbuki bir yalan olduğuna beni inandırmadan nasıl gittin."ellimin tersiyle gözyaşlarımı siler silmez ensemde bir soğukluk hissettim. Arkamı döndüğümde Buket ve Anıl olduklarını fark ettim.

"Keşke bizi bekleseydin"dedi Anıl yanıma otururken.

"Dayanamadım."göz yaşlarım akmaya başladı."Onu çok özliyorum.Sessini,kokkusunu.Herzaman onun yanında olmak istiyorum.Ellimde olsa burdan hiç ayrılmam"

"Abim bizi bedenen bırakmış olabilir ama kalbi hala bizle"Onunda gözleri doldu.Ellimi sıkıca tuttu ve gözlerimin içine baktı.Ardından ellerini hızlıca çekerek göz yaşlarını sildi ve çantasından bir defter çıkardı.

"Bunu abimin odasında buldum"

"Bu nedir"dedim defteri ellime alarak.

"İçini açınca görürsün"Defteri açtım.Defterin en ön sayfasında Rüzgar'dan prensesine yazıyordu.O yazıyı görünce gülümsedim.Sayfayı her çevirdiğimde daha çok duygulanıyordum.Onca yaşadımığımız anıyı tek bir deftere toplaması ona birkez daha aşık olmama ve onu bir kez daha özlememe yol açmıştı.Sayfayı son birkez çevirdiğimde beni upuzun bir yazı karşılamıştı.

Rüzgardan Prenses'ine

Sevgilim,canımın her damlasına kadar yaşadığım gözlerine her baktığımda, kokusunu her içime çektiğimde tekrar tekrar aşık olduğum kadın.Gözlerimi her kapadığımda senin ölme ihtimalini düşünmek,o hastanede her yattığını gördüğümde kalbime giren sancı bana okadar çok acı veriyor ki.Daha ben senin saçının teline dair zarar verilmesine izin vermezken avuçlarımın içinden yavaş yavaş eriyip gidiceğini düşünmek dair istemiyorum.Seni bukadar çok üzmüsken bukadar cok ağlatmışken hatta bu hala gelmendeki bütün suçlu benken nasıl hayatta kalırım nasıl gözlerinin içine eskisi gibi bakarım.Nasıl seni ne kadar çok sevdiğimi seni inandırırım.Biliyorum seninle onca hayaller kurduk bunlar icin birbirimize söz verdik ama ben sana bunca seyi yaşatmışken bana eskisi gibi bakamaman işin içindeyken daha fazla hayatta kalmam imkansızdı.Ben gidiyorum prenses.Seni kalbimin en derinliklerine gömerek gidiyorum.Biliyorum arkamdan çok ağlıycaksın belkide beni hiç unutmuycaksın yada unutucaksın.Ama bunu asla unutma ki bana ne olursa olsun aramıza belkide yıllar gircekse girsin ben seni herzaman kalbimde taşıyacağıma her zaman seni prensesim olarak seviceğimi söz veriyorum.Fakat seninde bir söz vermeni istiyorum ne olursa olsun hayellerinden hiçbir zaman vazgeçme onların herzaman peşinden koş çabala ben sana bu konuda herzaman güveniyorum.Seni seven ve herzaman da sevecek olan Rüzgarından....

" Söz veriyorum.Seni seviyorum"dedim ve defteri kocaman öptüm ardından ayağı kalkıp Buket'e sarılıp gözyaşlarımın sonkez akıp gitmesine izin verdim.Hayallerimi onunla yaşamayı,yanımda olmasını okadar çok isterdim ki fakat artık birşey biliyorum o her ne kadar gitsede bedenen benim yanımda olmasada ruhen herzaman benim yanımda olucak ve hep öyle kalacak cünkü Rüzgar ve Arya aşkı bitmedi,bitemez ve bitmeyecek...