Chapter 2: The Job

450 21 15
                                    

-2-

Mira's POV

I was having my peaceful sleep but I woke up to the familiar tone of my phone. It was Zed who was calling me.

["Good morning, sleepyhead."]

"Good morning." I said in my morning voice, "Ba't ang aga mo nagising?"

["I slept well. But, I had this uncomfortable feeling. Maybe because my body knows it's not my room."]

"It is only 5am for goodness sake!"

["I know."]

"Just let me sleep for few more hours, Zed. I'm still sleepy..."

["Okay. I'll just call you again."]

"Yeah, sure." binaba ko na kaagad ang tawag.

I was about to go back to sleep when the phone rings again.

"Zed, please let me-"

["I forgot to say I love you. I love you, good morning."]

"Yeah, love you too. Now, let me sleep!"

He chuckled before ending the call. Sheez. Too early to chessy stuffs. Hindi pa rin kasi ako sanay.

I closed my eyes but the problem is, hindi na 'ko matulog. Nanatili lang akong naka-higa. Nakaka-inis naman kasi si Zed e! Dapat mamayang 7 pa 'ko gigising. Tumagilid ako ng higa at tumingin sa katabi ko. Si Xandy. Sabi naman ni yaya na lagi niyang pinapa-dry wash si Xandy. Sa sobrang laki ba naman kasi nito, hindi niya kayang labhan.

"Help me back to sleep, Xandy." parang sira kong sabi sa kanya. Totoo naman e. This toy made me sleep very easy. Pero mukhang hindi ngayon.

Just by looking to it, nanariwa sa isip ko lahat ng nangyari bago ako umalis. I still can remember everything, every single thing and everyone. Lagi ring pumapasok sa isip ko kung kamusta na kaya sila? Do they still remember me kahit ako itong nang-iwan? I still felt like I owe them a lot. They always have my back whenever I need them. Sila rin ang palagi kong kasama, especially him. We literally cut our ties. The last time I heard about him is when Ken met him. Yun lang, after that wala na akong narinig sa kanya. I owe him so much. I owe him my life, actually. But that doesn't mean that I'm still holding to our promises. Matagal ko nang binitawan 'yon, simula nang baguhin ko ang sarili ko. Para sa'n pa? Ni wala namang kasiguraduhan na mag-ki-kita pa kami, and if we will, we have our own lives now. Sa ibang pagkakataon ko na lang siguro ibabalik ang mga utang ko sa kanya.

I sighed as I got up. Walang mangyayari kung hihiga lang ako dito. Kailangan kong gumalaw para hindi ako makapag-isip ng kung ano-ano. I did my morning rituals before going down to the kitchen. Trip kong mag-luto ngayon.

"Good morning 'ya!"

"Hmm, good morning! Ang aga mo yatang nagising?"

"Ahh... medyo naninibago pa po ako sa kwarto ko e, kaya siguro ganun." hindi ko pwedeng sabihin na ginising ako ni Zed dahil mag-iiba na naman ang timpla ng mukha ni yaya.

"Ano pong gagawin niyo?"

"Eto, nag-hahanda ng agahan. Ano bang gusto mo?"

"Pag-handa niyo na lang po ako ng hot choco. Yung matamis na matamis ah, na-miss ko po 'yon." naka-ngiti kong sabi

"Yun lang ang kakainin mo?"

"Hindi po. Mag-luluto po ako ng pancakes."

Bestfriends with Promises II [COMPLETED]Tahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon