Değişim

Fragman

Korkuyu, iliklerime kadar hissetiğim zamanlardan birindeydim. Vücüdümü saran adrenalin, kalbimin hızla çarpmasına neden oluyordu. Aldığım nefeslerı sayıyordum, belki sakinleştirim diye. Belkide çoktan titremeye başlamıştım. Bu kez gerçekten sona yaklaşmış mıydım? Ne yani gerçekten herşey bitecek miydi? Peki ya yaşadığımı bilen arkadaşlarım? Onlara birdaha ayni acıyı yaşatacak mıyďım? Bu kadar acımasız mıydım?

Hayır değildim. Fakat elimden birşey gelmiyordu. Düşündüm. Bu zamana kadar yaşadığım şeyleri. Iyi ve kötü anılar gözlerimin önünden geçerken, gülümsedim. Her ne kadar çok acı çekmiş olsamda, hayatım boyunca hep güçlü kalmayı başarmıştım.

Kendim ile gurur duyduğum bazı anılar oluyordu, ve şuan o anlardan birindeydim. Her insan gibi hata yapmıştım. Bazılarında pismanlik duyuyor, diğer ile iyiki yapmışım diyordum. Hatalar, insanı güçlendirir. Birdaha aynı hataya düşmesin. Çünkü sonunu iyi bilirsin, ne olacağını. 19 yaşındaydım. Doğum günüme az kalmıştı ama ben doğum günümü kutlayamıyacaktım. Çünkü birazdan burada son nefesimi vermiş olacaktım.

Titrek bir nefes aldım, kac dakikadır dizlerimin üstüne çökmüştüm bilmiyorum, dizlerim ağrımaya başlamıştı. Ellerim dizlerimin üstünde duruyordu, dua eder gibiydim. Başım aşağa eğikti, loş odada ikimziden başka biri yoktu. Odanın içinde nefes alış verişimizden, başka birşey duyulmuyordu.

Kafamın hemen arkasında olan namlu, bana gerçeği anlatıyordu.
Hayatın ne kadar acımasız olduğunu. Elimde olsa, bundan 1 sene öncesine giderdim. O zamanlar hayat daha kolaydı, tek derdim Zayıflamaktı. Zayıflamaya çalıştığım anlar aklıma geldiğinde, gülümsedim. Kendi kendime gaz verirdim.

Ne güzeldi o günler, sadece mina vardı. Keşke şuan mina yanımda olsa, ona veda edebilsem. Ona Üzgün olduğumu söylesem, beni affeder mi? Bilemiyorum. Mina beni daha yeni bulmuşken, bir daha kaybetmeye dayanamzdı. Onu birdaha yanlız bıraktığım için kendimi affeder miydim? Hayir, etmezdim.

Silahın çekilme sesini duyduğumda Gözlerimi yumdum. Evet, birazdan korktuğum şey, yani ölümüm gerçekleşecekti. Ölüyorum diye korkuyordum, arkamda bu sefer bıraktıklarımı düşünüyordum. Ikinci kez, bir arkadaşını kaybetmiş birini düşünüyordum. Onlar adına korkuyordum, ya bu pis dünyada benim bulaştığım işlerin içine girseler ne olacakti? Ya ölümümü kaldıramaz ve kendine birşey yaparlarsa? Korkuyordum arkadaşlarımın adına korkuyordum.

Gözlerimi yumduğum an, gördüğüm karanlık beni kucakladı. Sonsuza dek kapatmıştım gözlerimi. Bu sefer gerçekten karanlık ile bir bütün olacaktım.

Sizce Hiranın başına ne geldi?

Yorumlarınızı bekliyorum.

Ne olacak acaba? Gelecek bölüm ile ilgili bir fikriniz var mı?

Herzaman ki gibi, yorumlarınızı ve oylarınızı bekliyorum. Hemde merakla.

-Deanie