Being The Vampire King's Beloved

Chapter 9

Lauren's POV

I can't help but to moan when he gently licked and sucked the sensitive spot on my neck. He traced wet kisses from my neck down to my collarbone bringing so much pleasure all over my body. It is a foreign sensation and it seems like I can't get enough of it.

I don't know why but I'm sure, when he's near, my body aches for his touch and kisses.

"Wife.." he moaned when our lips meet. We kissed passionately and our tongue met.

I flinched when I felt his finger teased my feminity. He made a circular motion making me whimper in pleasure. It doesn't stop from moving until it found my entrance.

"Shit..." I whispered while crying in pleasure.

I felt something on me building up and I want to reach it until it ripped through me.

"I love you wife.." he murmured.

Itinaas ko ang kamay ko saka hinaplos ang mukha niya. It feels so good to touch and feel him.

"I love you too, Au..."

Napamulat ako saka tinignan ang orasan sa tabi. It's already 1:30 a.m again, katulad nang nakaraan. I felt my sweat all over my body and gosh. I feel so wet down 'there'. Is that a wet dream?

Pangatlo ko na 'tong ulit para mapanaginipan siya. Pero hindi ko maaninag ang mukha niya. But heck, I'm always saying 'I love you too' to him. Kasi parang iyon talaga ang nararamdaman ko para sa kaniya kahit 'di ko siya kilala.

Bumuntong-hininga ako saka niyakap ang tuhod. Tatlong araw na ang nakalipas since the encounter with Austin and Clark. Hindi muna ako pumasok. Wala akong gana, parang mas gusto ko pa dito na lang sa bahay.

I bit my lower lip saka tumayo at naglakad papuntang bathroom. I ready the bath tub bago naghubad at lumusong doon. I feel so hot and it seems like I need something. Damn this, ano ba ang nangyayari sa katawan ko? This is a foreign feeling!

It all started since nagkaroon ako ng tattoo sa leeg na noon ay sugat lang. I don't know if it is just a coincidence or what. Lagi akong nakakaramdam ng pangangailangan sa kung ano. And my body is aching for someone's touch.

I relaxed myself para mabawasan ang kung anong tension sa katawan ko. This really need to stop as soon as possible. Hindi ko na maintindihan ang sarili na para bang hindi ako ang may ari nito.

Umupo ako saka nagkuskos ng katawan gamit ang body sponge. I stopped nang maramdaman ko ang malakas na hangin. Shit, I really feel that somebody is watching me. Pero hindi naman ako natatakot, well a little bit nervous. I'm just being paranoid, I think.

After few minutes ay umahon na ako saka kinuha ang bathrobe at sinuot muna saka kumuha ng undies at night dress.

Ganito na ang nagiging gawain ko simula nang napapanaginipan ko 'yon. Making love with someone. I never dreamt about Clark again. It's always him. Him that I don't know who. He's a stranger invading my dreams and making me crazy.

Nagbihis na ako saka tinanggal ang pagkakapusod ng buhok ko bago humiga. I feel so fresh kaya madali akong natulog.

But hell, I'm really sure someone kissed me on my lips, then hugged me from the back and kissed my nape again... and again. Kailangan ko na ba lumipat ng bahay? Shit talaga!

Napakatahimik ng paligid as usual. Pero mas tahimik ngayon. Alam kong weird na tahimik ang University. At alam kong nakakarindi na dahil puro weird na lang ang bukambibig ko. But you can't blame me dahil weird talaga.

Ang mga estudyante na nakakasalubong ko ay yumuyuko. At hindi sila aalis sa pagkakayuko hangga't hindi ako nakalalampas. Minsan naiisip ko na trip ako ng mga students dito. Baka naman may hidden camera at hinihintay na gumawa ako ng epic reaction at ipalabas ito sa T.V! Nakuu! Hindi pwede na maexpose ako sa showbiz industry. Malalaos ang lahat ng artista. Tsk. Kaya ako na lang ang lumalayo, eh. Ayokong maghirap ang iba dahil sa kagandahan ko. This is a blessing, not a curse. I am a gift, of course!

Pagdating sa room ay ganoon din. Yumuyuko sila at aayos lang ng tayo kapag nakaupo na ako.

The class went well. Mabuti na lang 'di ako na sita. Tulala kasi ako. Naiisip ko si Clark. His sudden change is really bothering me. Madalas na mainit ang ulo niya no'ng magkasama kami. Lagi na rin siyang seryoso. At 'yon nga, galit na galit siya tuwing may lalapit, titingin o kakausap sa 'kin na lalaki. Mahilig na siyang manakit.

Madalas na rin niya akong hinihila o 'di kaya hinahawakan nang mahigpit. He became so possesive to the point na nahihirapan na akong kumilos.

Meron ba s'yang problema kaya gano'n siya? Bakit hindi niya sabihin sa 'kin? Kasi ang kilala kong Clark ay masayahin. Friendly and carefree. But the Clark before was gone.

"Lauren!"

Napatigil ako sa paglalakad papuntang cafeteria nang may tumawag sa akin. It's Clark.

"Lauren," aniya nang nasa harap ko na siya. As usual, he's sporting that charming look.

"Bakit?" I asked in a casual tone.

Hindi ko pinakita kung gaano ako kalungkot at kung gaano ko siya ka-miss.

"I'm sorry," mahinang saad niya.

"Ano ba'ng nangyayari sa'yo Clark?" tanong ko.

Hindi ko napigilan iyon dahil labis na talaga akong nagtatakha. Nagbabago na siya at nakasasama ang pagbabago na 'yon. Nawawalan siya ng kaibigan at nagkakaroon pa ng kagalit. Sino ba naman ang matutuwa kung napatingin lang sa akin tapos bigla niyang susugurin, 'di ba?

Sinalubong niya ang tingin ko gamit ang malulungkot niyang mga mata.

"Natatakot ako, Lauren," sagot niya.

Bakas ang kalungkutan at takot sa boses niya. Kumunot ang aking noo at hinawakan siya sa braso. Humakbang pa ako palapit sa kaniya at hinaplos ang kaniyang pisngi. He closed his eyes saka hinawakan ang kamay ko.

"Bakit Clark? May problema ba?" tanong kong muli.

"Ayokong mawala ka sa 'kin."

"Bakit naman ako mawawala?" takhang tanong ko.

"Ayoko, ayokong may kaagaw sa'yo. Gusto ko, akin ka lang," saad niya saka niya ako niyakap nang mahigpit at parang bata na humikbi sa balikat ko. Siniksik niya ang ulo sa leeg ko.

Naguhuluhan man ay inalo ka na lang siya. Is there a big problem, Clark? Bakit hindi niya sabihin sa akin? At anong mawawala? May aagaw? Hindi ko siya maintindihan. I am clueless here and all I can do is to comfort him. I don't want him to be sad.

Muli kong naramdaman na may nagmamasid kaya nilibot ko ang tingin but I saw no one, just Austin. Looking at us with an unexplainable emotion on his dark eyes. Is it envy? Jealousy? Hatred? Anger? I don't know.

And damn, I felt a pang of pain on my chest. At hindi ko rin maintindihan kung bakit.

*****

Supladdict<3