The Mafia Kidnapped Me (Shqip)

Kapitulli 14

Djaloshi shikonte sesi ishte perhumbur ne mendime.Ishte e tille,riktheheshin nje nga nje te tera ato kujtime torturuese per mendjen e saj.Mundohej sa me kot te shkepuste mendimet,te mendonte per vende te ndryshme, natyren, madje dhe castet e shtratit me Lorenzon. E lejon veten te binte pre serish e atyre mendimeve por vetem te asaj letre jo. S'mundej me. Jo me. Jo me ate.

Duhet te ishte dikush qe do i shkepuste mendimet,fale zotit.Por,ishte ai qe po afrohej me duar ne xhepa,floke te shpupurisur.Kishte kush t'ia shpurpuriste floket.Por nuk duhet te ishte ai qe do ia merrte mendjen,duhet te ishte Luca,ose Attilio.Vetem ai jo...

Lorenzo vereu djaloshin anes saj dhe nuk i pelqeu prania e tij,dallohej ne shikimin e shikimin e tij.Jo se djaloshi mbante nje shikim te embel kundrejt tij,te thoshte te drejten Gabriella nuk e kuptonte nga ai e gjente forcen t'i drejtohej Lorenzos me ate lloj veshtrimi.

'Leonardo ku ishte?'

'Une fjeta gjume.Tek ajo dhoma atje' naive ajo,te tregonte gjithcka.U kthye pas dhe drejtoi gishtin drejt deres se dhomes cilteroshe ku kishte futur nje sy gjume.

Syte e tij te vegjel u mbushen plot ankth,damaret e tij instiktivisht dukeshin me qarte tashme ne lekure se me pare.Nje pjese e zemres se saj u tremb..mos e kish lenduar? Grimcat e inatosjes filluan te krijoheshin,te formoheshin goxha.

'Si dreqin,si dreqin! Kush e la ate mut dere te shkycur?Si e lejuat kete...' ndaloi,shikimi i tij u qetesua kur me ne veshtrimin e saj nuk shikonte moskokecarjen,por dhimbje.Ne dore mbante nje leter,dhe ai e mori vesh qe ajo flete kishte te bente dicka me gjendjen e saj.E ndaloi veten te uleriste ate fjale bushter.Thjesht shtrengoi eger kycin e saj te holle e te dobet dhe e futi menjehere ne dhomen e tij,duke perplasur deren.

Kaloi gishtat neper floke i irrituar e u drejtua serish drejt saj dhe e kapi fort nga floket duke bere qe te leshonte disa renkime dhimbjesh.Percillej nje ndjenje rrenqethese ne trup,perse duhet t'i ndjente keto shkaktime ne trupin e saj?Por,me mire dicka e tille sesa t'i shkaterroheshin ndjenjat.Ishin me te forta,mund te mposhtnin cdokend,edhe personin me te forte.

'Te kam lene te shetisesh ne kete shtepi per dite te tera,kam lejuar te me kundershtosh,te me tallesh,te besh "shoke te ngushte",te kam lene te zihesh me sherbetoret e mia,po ashtu te lashe te flirtoje me truprojat e mi,te rrish qosheve si pak me pare.Por te futesh ne dhoma te ndaluara,ne dhoma ku une vete nuk futem?Nuk t'a toleroj. Nuk t'a toleroj! Jam munduar si dreqi te te bej ty te sillesh si njeri, por ti jo. Ti gjithmone do injorant sh, do sillesh sikur nuk ke dhimbje, nuk ofendohesh, nuk prekesh.Ben mire qe shantazhi te funksionoje sonte,ose je e vdekur.Edhe nese shantazhi funksionon,ti e vdekur je.Mbaje mend kete Gabriella Moretti,dolcezza.'deshira e saj iu plotesua, kur me nuk degjoi embelesira ime, por thjesht embelsire. Sic ia kishte vrare shpirtin duke fjetur ne ate dhome, dhe ai zhduku ato pak kofidenca qe mund te kish krijuar. I leshoi floket e saj tashme, futi serish duart e tij ne xhepa i frustruar.

'Ti sme theqe ishte e ndaluar.'ishte e vetmja fjali qe tha e kjo gje e tensionoi, kaloi gishtat mijera here ne floket e tij te erreta,ngjyre po e njejte me shpirtin e tij.

'Cfare dreqin thua?Je kaq patetike,nuk do deshiroja kurre te kisha ne familje nje si ty,nje femer te tille.Yt ate s' e thote kot per nje arsye vriteni ,pasi u kenaq mire e mire me nenen tende e kur mori vesh qe ishte shtatezene me ty,vendosi te te linte kopile por ndoshta tregoi pak humanizem.Ti s'meriton asgje.Ti nuk logjikon,te gjithe te urrejne, po te urrejne, nisur nga yt ate dhe te gjithe qe te rrethojne.Ti nuk meriton askend,vetem egozimin tend' shpertheu. Mori fryme thelle pasi mbaroi. Zakonisht fjalet per Gabriellen s'vrisnin, por keto te fundit goditen rende, goditen si rrufe. Ai gjykonte vetem nga kendveshtrimi i tij, kendveshtrimi i nje personi te lenduar qe mendonte se te qendroje moskokecarese si ajo, ishte e lehte. E lehte t'i jepje fund c'do mendimi per jeten e te ardhmen tende sepse e dije qe me e ardhme s'do formohej.

'Jepi shaj,mi shkul floket ,me dhuno,me quaj kopile ,me uro gjithe te keqijat.Ti duhet te jesh perdhunuar dite e nate  Lorenzo,ke qene ne prag te vdekjes cdo dite. Ke pasur te prera thike kudo ne trup. Shenja te vulosura gishtatsh ne faqe,njolla kudo ne trup. Duhet te kesh patur me siguri Lorenzo, prandaj me gjykon aq mire, se duhet t'i kesh perjetuar dhe ti, ' shpirti i tij dogji, dhembi kur degjoi ato fjale te dilnin prej buzeve te saj. Buzeve te thara dhe te dridhura. Ajo mbylli syte per nje moment e sigurt qe ishte ne rregull,por ndjeu dicka te lagte faqen e saj. Per here te pare ai ne faqet e saj veshtroi te rreshqisnin lote.'Une jam nje person i urryer, i palogjikshem, egoist, se ti me njeh apo jo?'

Syte e saj e veshtronin hapur sikur kerkonte nje pergjigje. Por ne te vertete nuk e donte nje te tille, jo nga ai me.

Zeri i saj i mbytur oshetinte ne te gjithe dhomen, u bashkua me lotet e saj qe rridhnin papushim nga syte e kuqur thelle.Qerpiket ishin lagur ne menyre te vetedijshme e gjithashtu faqet ishin pastruar per sot.E ndersa ai veshtronte aty dhimbsur, ajo qante.

Por ajo nuk do te ndikohej me nga fjalet e tij,nuk do ndikohej pasi nuk do ishte me gjalle sot.Ajo e njihte te atin e saj ,po ate qe urdheroi cdo marrezi,cdo tmerr te shkaktohej mbi te.Ai qe i dha leje atij bipolari te dashurohej me te,t'a dhunonte,perdhunonte .
Pasi babai i saj ishte si Lorenzo,pikerisht si ai.Ishin te dy robote,te dy maskarenj,po te dy pa pikez ndjenje ne trupin e tyre.Dhe lenda qe i mbante gjalle,gjaku qe lundron ne venat e tyre ishte i zi.