Όλα άρχισαν απο...

Κεφάλαιο 16

Άννα'ς POV

"Εντάξει, φίλα με" είπα γυρίζοντας προς τον Άδωνι.

"Είσαι σίγουρη?" ρώτησε αβέβαιος, κοιτάζοντας τον Αχιλλέα.

Αποφάσισα να κάνω στον Αχιλλέα ότι μου έκανε. Το ξέρω πως δεν ήταν δικός μου αλλά με πλήγωσε και τώρα θέλω να του δείξω πως μπορώ να το κάνω και εγώ.

Μάλλον είναι βλακεία αλλά τέλος πάντων.

Είπα του Άδωνι να με βοηθήσει και δέχτηκε αλλά ακόμα δεν είναι σίγουρος. Δεν θέλει να τον χτυπήσει ο Αχιλλέας.

"Ναι." του είπα σιγανά και γύρισα να βεβαιωθώ πως ο Αχιλλέας μας βλέπει. Ωραία, μας βλέπει.

"Εντάξει." είπε γέρνωντας το κεφάλι του κοντά μου έτοιμος να με φίλησει.

----------------------------------

Αχιλλέας POV

Καθόμουν στην καφετέρια και είδα την Άννα να ακουμπά τα χείλη της με κάποιον τύπο που είναι στο σχολείο μας.

Ακούμπησε το χέρι της στον μηρό του ενώ αυτός έβαλε τα χέρια του στα μαλλιά της κάνοντας  την να βογκήξει ανάμεσα στο φιλί τους.

Σταματήστε. Ρε σταματήστε σας λέω.

Υποτίθεται πως η Άννα είναι δική μου. Μόνο δική μου. Δεν μπορεί να φιλά άλλους. Υποτίθεται πρέπει να φιλά μόνο εμένα.

Αναστέναξα κλείνωντας τα μάτια μου, αφήνωντας κάθε συναίσθημα να βγει. Δεν γίνεται να πληγωθώ απο αυτό, ξέρω πως το κάνει γιατί θέλει να με πληγώσει.

Όταν άνοιξα τα μάτια μου και κοίταξα ξανά την Άννα δεν ένιωσα τίποτα. Μόνο μια άδεια τρύπα στην καρδιά μου που έκανε το στήθος να μοιάζει βαρύ.

Σηκώθηκα και κατευθύνθηκα προς την πόρτα. Είδα τον Δημήτρη αλλά αυτός κοιτούσε ευθεία σαν να είμαι αόρατος.

Μισώ την αγάπη.

Μισώ την Άννα.

Ηλίθιε, είμαι τόσο γαμημένα ηλίθιος. Έπρεπε να μείνω μακριά της και να παραμείνω ο player που ήμουν πάντα. Γιατί στο διάολο της είπα πως την αγαπώ.

Γιατί την αγαπάς...

Όχι, όχι δεν την αγαπώ. Ποτέ. Εύχομαι να μην την ξαναέβλεπα ποτέ.

-------------------------

Άννα'ς POV

Γύρισα και ο Αχιλλέας είχε φύγει. Χαμογέλασα και σηκώθηκα "Ευχαριστώ Άδωνι," του είπα και μου χαμογέλασε.

"Όποτε θες εδώ είμαι." είπε και βγήκα απο την καφετέρια.

Είδα τον Αχιλλέα και προχώρησα προς το μέρος του, "Μάντεψε είμαστε πάτσι τώρα." είπα και έμεινε να με κοιτάζει χωρίς να πει λέξη.

"Πάτσι." ψυθίρισε μετά απο λίγο γνέφωντας και μετά έφυγε απο κοντά μου.

Έτρεξα πίσω του "Τι? Είσαι θυμωμένος μαζί μου? Απλά έκανα ότι και εσύ." είπα υψώνοντας τα χέρια μου στον αέρα.

"Απλά έκανες ότι και εγώ? Όχι Άννα. Εγώ ήμουν ηλίθιος και έκανα λάθος και το παραδέχτηκα. Ζήτησα συγνώμη. Ψες δεν κοιμήθηκα γιατί σε σκεφτόμουν. Εσύ το έστησες. Ήθελες να με πληγώσεις. Συγχαρητήρια λοιπόν Άννα, πονάει, πονάει τόσο γαμημένα πολύ." είπε κουνώντας το κεφάλι του και κάνοντας αναστροφή έφυγε.

Όχι, υποτίθεται δεν έπρεπε αυτό.

"Είμαστε πάτσι. Φίλησες την γαμημένη αδερφή μου! Αχιλλέα δεν μπορείς να είσαι θυμωμένος μαζί μου." είπα τρέχωντας μπροστά του εμποδίζοντας τον να φύγει.

Δεν είπε τίποτα παρα μόνο ένα δάκρυ κύλησε στο μάγουλο του.

Τον έκανα να κλάψει?

"Αχιλλέα έχεις περίοδο? Τι στο καλό! Δεν μπορείς να είσαι θυμωμένος μαζί μου για αυτό." φώναξα και κοίταξα τριγύρω για να βεβαιωθώ πως δεν βλέπει κανείς τι συμβαίνει.

"Θυμωμένος? Δεν είμαι θυμωμένος." είπε κοιτόντας με λυπημένα.

"Μου ράγισες την καρδιά Άννα, αλλά δεν είμαι θυμωμένος. Το ξέρω πως μου άξιζε." είπε και έφυγε απο το πλάι.

"Αχιλλέα" μούγκρισα.

Γύρισε να με κοιτάξει ενώ το σαγόνι του ήταν σφιγμένο "Σκάσε Άννα! Το πιασα. Συγνώμη." η φωνή του έτρεμε και ακόμα ένα δάκρυ κύλησε "αλλά είσαι λάθος. Τα θαλάσσωσα αλλά δεν ήξερα πως θα μας δεις και όχι δεν είναι εντάξει, εσύ ήξερες πως θα είμαι εκεί. Ήθελες να με πληγώσεις οπόταν μπράβο Άννα! Με πλήγωσες, τώρα απλά άφησε με πληγωμένο." φώναξε και γύρισε μπροστά και έφυγε.

Έμεινα να τον κοιτάζω που απομακρυνόταν φεύγοντας ολοένα απο το οπτικό μου πεδίο.

"Σκάτα."μουρμούρισα.

Τι έκανα?

-------------------------------

Μόνο εγώ λυπήθηκα τον Αχιλλέα? Μπορεί να έκανε ότι έκανα αλλά τον λυπήθηκα.