Όλα άρχισαν απο...

Κεφάλαιο 17

Άννα'ς POV

Αναστέναξα και προχώρησα αργά προς την τάξη. Καθώς προχωρούσα άκουσα κάποιον να ρουφά την μύτη του, γύρισα και είδα πως ο θόρυβος ερχόταν απο το γραφείο του επιστάτη.

Άνοιξα την πόρτα και αντίκρυσα τον Αχιλλέα με το πρόσωπο στα γόνατα του. Μπήκα μέσα κλείνοντας την πόρτα πίσω μου και άναψα το φως. Κάθισα δίπλα του ενώ οι ωμοι μας ακουμπούσαν.

Καθόμασταν ο ένας δίπλα στον άλλο χωρίς να μιλάμε, αυτός εξακολουθούσε να έχει το κεφάλι στα γόνατα του που είναι μαζεμένα κοντά στο στήθος του και εγώ κοιτούσα τον άχρωμο τοίχο μπροστά μου.

"Συγνώμη." ψυθίρισα και ο Αχιλλέας ίσιωσε το κορμί του και με κοίταξε. Δεν είπε τίποτα και αναστέναξα κοιτάζοντας ξανά τον τοίχο.

Μετά απο μερικά λεπτά που για μένα έμοιζαν σαν αιωνιότητα ένιωσα το κεφάλι του να γέρνει στον ώμο μου και χαμογέλασα. Πήρε το χέρι μου και έμπλεξε τα δάχτυλα μου με τα δικά του σφίγγοντας τα ελαφρώς.

"Οπόταν με συγχωρείς?" ρώτησα και κοίταξα κάτω το κεφάλι του που ακόμα ακουμπούσε στον ώμο μου.

Κάθισε ίσια χωρίς να αφήσει το χέρι μου. "Κανείς δεν είναι αθώος σε παιχνίδι που παίζουν δύο." είπε κλείνοντας μου το μάτι.

Ξέσπασα σε γέλια "Ω Θεέ μου, μόλις είπες ατάκα απο τραγούδι του Justin Bieber?" ρώτησα κουνόντας το κεφάλι μου "Είσαι παράξενος."

Δάγκωσε ελαφριά το αυτί μου κάνοντας με να ριγήσω "Επιτρέπεται να φιλάς μόνο εμένα." μου ψυθίρισε και με γύρισε για να τον κοιτάζω. Τα πρόσωπα μας απείχαν μόνο μερικά εκατοστά.

"Και εσύ." του είπα και χαμογέλασα.

Χαμογέλασε στραβά. "Σύμφωνοι." ψυθίρισε και ένωσε απαλά τα χείλη μας.

Κάθισα στα γόνατα του και πίεσα τα χείλη μας πιο δυνατά. Βόγκηξε και δάγκωσε το κάτω μου χείλος και μετά απομακρύνθηκε λίγο "Είσαι η μόνη κοπέλα που θέλω να φιλώ για την υπόλοιπη ζωή μου." χαμογέλασε και του ανταπέδωσα το χαμόγελο και μετά σηκώθηκε.

"Θέλεις να πάμε μια βόλτα?" ρώτησε.

Κούνησα το κεφάλι μου "Είμαι με υποτροφία το θυμάσαι? Δεν μπορώ να φύγω απο το σχολείο έτσι απλά." είπα και κατσούφιασε.

"Έλα, ήδη έχασες μερικές ωρες." προσπάθησε να με πείσει.

"Αχιλλέα." μούγκρισα.