HAYATA TUTUNMAK #Wattys2017 (Ara Verildi)

Ailem ne peşinde ?

Ana karakterlerimiz;

Çoğu kişi gibi, bu da benim ilk romanım. Yazım yanlışına, elimden geldiğince dikkat etmeye çalıştım.İyi okumalar...

Benim adım Deniz,

18 Yaşında her insan gibi normal bir hayata sahiptim. Bazen babamın işi ve ortakları nedeniyle işlerimiz karışıyordu. Yaklaşık bir aydır babamla ile annem arasında değişik işlerin olduğunu seziyorum fakat, bana hiç bir şey söylememeye direniyorlardı adeta...

Okullar tatil olduğu için rahatça kalkıp istediğim saatte uyuyorum. Annemden dışarıda dolaşmak istediğimi söyleyince endişeli bir tavır ile   ''Hayır çıkma! Evde gözümün önünde ol!''   deyince neye uğradığımı şaşırdım, annem böyle bir tepki vermezdi. 

''Hayır, yarın beraber çıkarız, bugün çıkma.''    ya da  ''Erken gel!''  gibi ifadeler verirdi.

Bu da annem ve babamın çevirdiği bir işti. Anneme bakarak    ''Neden?''   diye sordum ama, lafı değiştirerek   ''Hicran'ın babası, Hicran'ı farklı bir okula alıyor.''  dedi. Hiç bir şey anlamamıştım, eğer böyle bir durum olsa Hicran bana söylerdi çünkü, hem babalarımız iş ortağı, hem en iyi arkadaşım, hem de annelerimizde birbirleri ile yakın arkadaşlar. Aile dostumuz diyebiliriz.

Anneme bakarak acele ile ayakkabı dolabıma koştum, ayakkabılarımı hızlıca giymeye başladım. Annem yanıma gelerek   ''Kızım ne yapıyorsun?''   dedi. Anneme içimden   'Ne yapıyor gibiyim?' demek geldi.  

 ''Anne, Hicranlara gidiyorum''   dedim.

Annem   ''Offf kızım, otur oturduğun yerde, telefonda konuş.''  dedi. 

Anneme bakıp   ''Olmaz anne, Hicran, bana böyle bir şeyi nasıl söylemez, bu işte bir iş var.''   dedim. 

Annem  ''Hicran ile çok yakın dostsunuz ve çok iyi bir kız ama kızın babası o okulda okumasını istemiyor, okulunu değiştirdi, ne yapacaksın?''  dedi bıkkınlıkla.

Anneme bakarak ayakkabılarımı sertçe çıkarttım, elime alıp odama doğru çıktım. Telefonuma sarıldım ama Hicran, telefonunu açmadı.Neden böyle bir şey olduğunu düşünüyordum ama bir türlü cevap veremiyordum.

Aklıma bir fikir geldi. Hicran'ın kardeşini arayacağım, yani mecbur arayacağım. Kardeşinden nefret ediyordum, gerçi onun da beni sevdiği yoktu. Kardeşi tam bir kendini beğenmiş,ukalanın teki, insanları küçük görmekten başka bir iş yaptığı yoktu.

Telefonu açınca ilk söylediğim şey   ''Hicran'ı verir misin? Ulaşamıyorum, önemli bir şey konuşacağım.''   oldu.

Kardeşi sinirli bir ses tonu ile    ''Sen Hicranla konuşmayı bırak da, bir an önce ev ara!''   deyip telefonu yüzüme kapattı. Kardeşi zaten hep telefonu yüzüme kapatıyordu ama, ev aramam gerektiğini söylemesini anlayamamıştım.

Annem ile babamda değişikliklerden zaten şüphelendiğim için, hedef olarak annemi seçtim ve merdivenlerden inip   ''Anneee!!!''   diye bağırmaya başladım. Annem her zamanki gibi kitap okuyordu. Bana bakarak   ''Ne oldu Deniz?   Ne bağırıp duruyorsun''   dedi.

Karşısındaki koltuğa geçtim   ''Anne, Hicran'a, ulaşamadığım için salak kardeşini aradım, sen, Hicranla konuşmayı bırak da,ev ara!''   dedi.

Çok sinirliydi, sonrada telefonu yüzüme kapattı. Annem suçluymuşum gibi baktı ''Aramasaydın, sana ara diyen kim?''   dedi. Zaten sinirliydim annem öyle deyince daha çok sinirlendim,   ''Gideyim diyorum göndermiyorsun, ne yapayım off, hem sen soruma cevap ver.''   dedim.

Hem telefonla konuş diyor, hem de aramasaydın, ara diyen kim?

Anlamıyordum hiçbirini!

Annem bana bakarak   ''Artık o aileyle görüşmeyi, konuşmayı bırak,onların adını duymak istemiyoruz!''   dedi.

Tamam istemiyorlardı ama herkes neden bana ters davranıyordu.

Kızgın bir şekilde    ''Hicran, sizin yüzünüzden mi telefonlarıma bakmıyor?''   dedim. Annem eliyle odamı göstererek,   ''Deniz! derhal odana çık!''   dedi.

 Ayakkabılarımı ayağıma geçirdim, bağcıklarımı bağlamadan kapıyı açtım. Annem bana bağırarak peşimden gelmeye başladı.

    ''Deniz! buraya gel, sana buraya gel dedim!''    diyerek kolumdan tuttu. 

Artık onlara inanmıyordum her şeyi gidip, Hicrandan öğrenecektim.

Hızlı adımlar ile yürürken, annem, hala bağırmaya devam ediyordu.

😇😇😇😇😇😇😇😇😇😇😇😇😇😇😇