HAYATA TUTUNMAK #Wattys2017 (Ara Verildi)

Bırak Beni

Gözlerimi açtığımda, duvarları beyaz ile boyanmış, pencerelerinden gelmeyen ışığını duvarlardan karşılayan bir odanın içindeydim.

Yataktan doğrulup, etrafı süzdüm.

Rüzgâr...

Deniz Hanım, beni beş dakika bile bekleyememiş. Hâlbuki, ona hangi çikolatayı alacağıma karar verememiştim.

Bende hepsinden aldım. Eve doğru ilerlerken, aldığım çikolatalardan bir tanesini ayırarak, diğerlerini siyah çantamın minik gözüne koyup, femuarını çektim.

Elime aldığım çikolatanın paketini hızla açıp, kaldırımın kenarına doğru attım.

Hafif rüzgar estiği için, çikolata paketi yerinde durmuyor, sürekli başka tarafa gidiyordu.

Eve hızlı adımlarla, çikolatayı az az ısırarak ilerlemeye devam ettim. 

Deniz...

Pencereye yöneldiğimde, yüksekliğe baktım. Fazla yüksek değildi sanırım. Benim yükseklik korkum olduğu için, her yer bana yüksek görünüyordu.

Ne yani, şimdi atlamamı mı düşündünüz? Asla! Bu benim için, tam bir saçmalık.

Gelelim asıl konuya, beni kim kaçırmıştı? Neredeydim? Rüzgâr ne yapıyordu?

Yavaş adımlarla, kapıya ilerledim. Kapının koluna elimi koyup, aşağıya doğru indirdim.

Kapının kolu, tekrardan yukarıya çıktı. Kapı kilitliydi,  içimden   'Saf kafam.'   diyerek, elimle kafama birkaç kez vurdum.

İçeriden ayak sesleri işitmiştim galiba, yerimden kıpırdamadan ayak seslerinin gelip gelmediğini anlamak için, kulağımı dört açtım.

Evet, doğruydu algılarım. Ayak sesi, bu tarafa doğru birinin geldiğini gösteriyordu.

Yavaş adımlarla, birkaç adım geriye gittim. Her şey beni çarpıyordu zaten, bari kapı çarpmasın değil mi?

Kapının kilidi oynadı.

Çıkırt çık.

Karşımda gördüğüm kişi ile, ufak bir şoka uğramıştım.

Beni kaçıran kişi, arkadaşım olarak gördüğüm Emir olmazdı. En azından, olmamalıydı.

En son yaşadıklarımız, zihnimde canlandı.

Rüzgâr'ın ona tepkisi ve benim konuşmalarım...

Daha sonra, dikkate almadığım yazı geldi aklıma.

*Seni asla bırakmayacağım. Rüzgâr'a güvenme, sonra bir şey falan olur. Orasını bilmem, neyse sen orasına takılma. Seni Seviyorum Deniz'im 💕  

Ben Emir'in bu sözlerine inanmamıştım, dikkate bile almak söz konusu değildi.

O günden sonra, onu okulda da görmemiştim.

Yani tamamen Emir'i unutmuştum, belki de bilerek böyle bir şey yapmıştı. Kendini ortalıkta göstermezse, kimsenin aklına gelmezdi kayboluşum.

Emir, benim şaşkın halimi baştan aşağıya süzdükten sonra, bana doğru yürümeye başladı.

Adım attıkça, geriye doğru gidiyordum.

Duvara yapışmama az kaldığını anlayınca,

''Psikopat mısın? ''   dedim sert bir ses tonuyla.