The Werewolf's Beauty

SIMULA

SIMULA

The warmth of the sunrays touched her cheeks.

Slowly, she opened her eyes and the light beamed directly at her.

She is still in the wild forest. She immediately rose up when something on her head moves.

Napaawang ang bibig niya habang pinagmamasdan ang malaking lobo na mabibilis ang paghinga habang natutulog.

Naalala niya ang nangyari kagabi. Sinubukan niyang hanapin si Teagan pero may mga di mapangalanang nilalang ang sumunggab sa kanya.

Those creatures are very demonic. They are monsters.

Akala niya ay katapusan na niya ng biglang may isang lobo na mabangis ang pumaslang sa mga masasamang nilalang na umatake sa kanya.

She wanted to run when the wild wolf is approaching her, but something stopped her when she got to face the wolf.

The wolf's eyes, they were full of devotion and tenderness, gone is the wild and aggressive wolf.

Nang makalapit ang lobo sa kanya, dinig niya ang pag-ungol nito tila may dinadamdam. Iyon pala ay may dinadaing itong sugat sa may paanan niya.

Nahabag naman si Juniel lalo na nang nanghihinang napaupo ang lobo sa lupa.

Walang takot na naramdaman si Juniel nang lapitan niya ito. Nagtama ang mga mata nilang dalawa, kaya naman walang pag-aalinlangan niyang niyakap nang mahigpit ang lobo.

Ironically, she felt safe that time. She felt that she needs to comfort this poor wolf.

"Does it hurt a lot?" Malambing niyang sabi.

Ang lobo naman ay inamoy-amoy ang kanyang buhok. Hanggang sa tuluyan itong nawalan ng malay.

Pinunit ni Juniel ang dulo ng damit pang-itaas upang maitali sa sugat ng lobo. She put a lot of pressure to stop it from bleeding. Nag-aalala siya dahil baka ikamatay ng lobo ang sugat na natamo kaya naman binantayan niya ang lobo hanggang umabot ang gabi.

Tanging tunog na gawa ng mga kwago at ang malamig na hampas ng hangin ang maririnig.

Niyakap niya ang kanyang mga binti at ipinatong ang mukha sa mga tuhod. Muli siyang naiyak.

Teagan, nasaan ka na? Please come back. Please, I need you.

Napaangat ang kanyang ulo ng may marahang humihila sa napunit niyang damit.

Laking gulat niya na ang lobo pala iyon. Bahagyang nakaangat ang ulo nito.

"What's wrong?" Tanong niya sa lobo.

Mahinang umalulong lang ito. Laking gulat niya nang iangat ng lobo ang isang paa upang maihiga siya at ibaon ang mukha ni Juniel sa mabalahibong leeg.

Hindi alam ni Juniel ang nararamdaman, mabilis ang kabog ng kanyang dibdib. Pamilyar ang ganitong posisyon.

Naalala niya si Teagan, kapag katabi niya itong matulog lagi niya itong ilalapit sa kanya at ipupuwesto ang mukha sa leeg.

Iyon ang kanyang huling alaala ng gabing iyon.

Tumayo kaagad si Juniel at pumunta sa batis upang maghilamos. Nakaramdam siya ng gutom. Alam naman niya ang daan pabalik sa bahay ni Teagan ngunit ayaw niyang iwan ang sugatang lobo.

Matapos maghilamos ay saka niya naisipang balikan ang lobo. Habang papalapit siya ay nangunot ang kanyang noo nang makita ang pwesto kung saan niya iniwan ang lobo.

Isang lalaki ang paikot-ikot sa paligid, tila natataranta. Tanging isang kupas na maong shorts ang suot at walang suot na pangsapin sa paa.

He's here.

"Teagan." Mahina ang kanyang boses pero narinig iyon ng lalaki.

Nanlalaki ang mga mata ng lalaki at paika-ikang tumakbo palapit kay Juniel. Walang sere-seremonyas siyang niyakap ng lalaki.

"Damn it! You scared me to death!" Aniya at hinalik-halikan ang tuktok ng kanyang ulo.

Humiwalay siya ng yakap. Pinasadahan niya ng tingin si Teagan at tumigil ang kanyang tingin sa binti ni Teagan. Dumudugo iyon at parang may marka ng kagat.

Kumabog ang kanyang puso at dahan-dahang umangat ng tingin kay Teagan.

Takot ang nakikita ni Juniel sa mga mata ni Teagan.

Lumapit siya kay Juniel at hinawakan ang mga kamay niya.

"Don't leave me, please. Don't get scared of me. I won't hurt you, baby."

"Make me know the truth, please." She said.

No, she is not scared. No, she will not leave him because she cannot do that.

"I'm a werewolf." and he spilled the truth while there is a single tear rolling down his cheek.

Juniel wiped that tear. She tiptoed and kissed his cold red lips. "I'm not scared. I'm not leaving. Don't cry, Teagan."

She was about to put down her heels when Teagan suddenly grabbed her waist and cupped her jaw to kiss her passionately.

If Belle got a beast turned into prince, then she has a werewolf that can turn into a delectable and hot human being. He is a werewolf and she is a beauty.

She is the werewolf's beauty.

--