Ozan-ı Bedbaht

XVII. Bölüm

Günler geçiyordu. Hızlı ama yavaş. Bunun ne demek olduğunu biliyor musunuz? Çok çabuk yaşlanıyorduk. Olgunluk ve yaşlanmak...

Aynı şeylermiş gibiler. Ancak çok farklılar, hatta çok zıtlar. Ne demek istediğimi anlarsınız.

Artık izin günleri eski okulumu ziyarete gitmeye başlamıştım. Almira'yla buluştuğumuz yere bir daha gitmemiştim. Orası bana onu hatırlatıyordu. Demiştim ya "Bir yer bulsam da gitsem, onu bana hatırlatmayan." işte sanırım Dünya üzerinde öyle bir yer yok.

Ben çok yalnız hissediyordum. Geceleri uyumayıp, uykusuz kalmaya başladım. Uykusuz, yalnız, yorgunum.

O sıralarda tam da beni anlayan birisi çıktı. Batuhan...

Tuttuğu takımdan, siyasi görüşüne kadar aynıydık. Beni anlıyordu. Cihat, Mervan, İbrahim. Hiçbiri beni anlamıyordu. Ve bana sadece tavsiye veriyorlardı. Oysa Batuhan tam istediğim gibiydi. İyi bir arkadaş iyi bir dosttu. Her yere onunla gidiyordum. Onu işe almak istemiştim. Müdürle konuştum.

Bana "Dalga mı geçiyorsun?" deyip gitti. Ancak onun dışında beraberdik. Okul için yine yardım kampanyasına girdik. Arkadaşım Mervan okul temsilcisiydi. Ve bir vakıf adına çalışıyordu.  Biz de aylar önce gittiğim çocuk esirgeme yurduna gittik.

Oradaki müdür beni iyi karşıladı. Batuhan içeri gelmek istemeyince, zorlamadım. Aklıma Can geldi. Ve ben onunla görüşmek istedim. Onun yanına gittim.

"Nasılsın?" diye sordum. Beni görünce gülümsedi.

"Biraz üzgünüm." dedi.

"Neden üzgünsün?"

"Batuhan."

"Batuhan mı?"

"Artık pek fazla takılmıyoruz."

"Üzüldüm. " dedim. Ancak bende bir şey değiştirmemişti. O anda diz çökmüş, ranzasının önünde onunla konuşuyordum. O anda arkamdan bir takırtı geldi. Ayak sesi. Can sevinçle bağırdı.

"Batuhan!"

Arkamı döndüğümde sevdiğimi gördüğüm anda hissettiğim şeyi hissettim. Can'ın "Batuhan!" diye bahsettiği kişi, buraya beraber geldiğim ve beni her zaman anlıyor diye bahsettiğim arkadaşım Batuhan' dı. Artık ben de görüyordum. Üzgünüm. Çok...

        "Gel gör beni,
               Aşk neyleydi..."
                      -  Yunus Emre