Gifted

Proloog

Vermoeid laat ik mezelf op het zand zakken. Mijn tas gooi ik gefrustreerd naast me neer en dan ga ik languit op het strand zitten. Mijn handen en voeten laat ik door het koele zand glijden, een verkoeling met dit warme weer. De zachte bries brengt mijn rode haar licht in de war en genietend kijk ik voor me uit.

De ruis van de zee brengt me een beetje tot rust en ik zet automatisch mijn gedachten op nul. De voorbij lopende mensen kijken me aan en knikken beleefd.

Na minuten naar de zee gestaard te hebben ben ik nog steeds mijn droom niet vergeten. Meestal als ik ruzie heb met mijn ouders, of als ik gewoon alleen wil zijn kom ik hier, op het strand. Het maakt mijn hoofd leeg en zorgt ervoor dat ik weer helder nadenk, maar nu heb ik steeds angst voor mijn droom en ik weet niet wat ik er mee aan moet. Ik ben bang en raak gefrustreerd. Waarom kan één droom zoveel met iemand doen.

~•~

De zwarte hemel schitterend helder boven mijn hoofd. Nog nooit heb ik zoveel sterren gezien op één avond. Eventjes sluit ik mijn ogen om eeuwig van dit moment te genieten, maar ik weet dat dit niet voor eeuwig is. Een zucht verlaat mijn mond en ik sta op van het bankje.

Mijn blik valt op de volle maan en ik voel het bloed krachtig door mijn aderen stromen. Moed verzamelt zich en ik ga klaar staan. Opnieuw sluit ik mijn ogen en dan, dan spring ik. Ik spring naar beneden de diepte in. Even voel ik me vrij en weet ik dat ik alles aan kan, maar dan raak ik het water en valt alles om mij heen weg.

Een groeiende drang in mij neemt mijn lichaam over en ik geef mijzelf over aan het water. Ik voel me één met het water en aanvaard mijn lot. Ik open mijn ogen en kijk in de lege diepte. Ik zie mijn lot voor me en het geeft me het laatste sprankje hoop wat ik nodig had. Dan open ik mijn mond en blaas ik mijn laatste adem uit.

Mijn gevoel sterft langzaam weg, maar ik dwing mijzelf te laten kijken naar mijn lot, de lege diepte voor mij. Ik voel dat mijn krachten aan hun einde zijn en prevel mijn laatste worden. Daarna geef ik mij waardig over aan het water en laat me wegdrijven de diepte in.

~•~

Ik schrik opnieuw van mijn eigen droom. Het blijft me al de hele dag volgen en ik kan het maar niet loslaten. Het was geen normale droom, want het voelde te echt. De angst die ik voelde toen ik sprong of wanneer ik gewoon wist dat ik doodging, dat was niet normaal, die was echt.

Ik merk nu pas dat ik aan het zweten ben en mijn hele lichaam trilt. De angst voor deze droom is zo onwerkelijk echt dat ik er gewoon misselijk van word. Wat als het een soort visioen is van wat er later met mij gaat gebeuren. Of is het echt mijn lot om alleen in de eindeloze leegte te sterven.

Ik schud de gedachten kwaad van me af en veeg driftig de tranen uit mijn ogen. Zo mag ik niet denken. Ik moet dit gewoon uit mijn hoofd zetten en er niet meer aan denken. Een zucht verlaat mijn mond, zo makkelijk gaat dit niet worden. Opnieuw kijk ik op naar de zee en neem ik het geluid van de golven die zich een weg over het strand wanen op.

Waarom word ik tegelijkertijd zo rustig van water en ook zo angstig. Het is een vrij en machtig element dat zijn eigen ding doet. Het laat zich door bijna niets of niemand tegenhouden. Nu ik er zo over nadenk lijk ik eigenlijk best veel op water, wat best gek klinkt. Ik ben altijd mezelf en laat me niet tegenhouden als ik iets wil.

Als ik mijn rust na een tijdje weer terug heb sta ik op om naar huis te gaan. Mijn ouders vragen zich vast af waar ik ben.
______________________________________
A/N: Het eerste hoofdstuk staat online!! Laat me alsjeblieft weten wat jullie van het er van vonden!
Ik heb hier lang en hard aan gewerkt en hoop echt dat jullie het leuk vinden. Stem & reageer <3