Slytherin girl

The boggart

'Kate, Harry zijn jullie hier?' 

Geschrokken schiet ik overeind. Auw, mijn rug. Wacht. Ik lig niet in mijn bed? Opeens weet ik het weer. Ik was met Harry gisteravond op de bank in slaap gevallen. Naast me zie ik inderdaad Harry verward om zich heen kijken. Hermelien loopt ondertussen vlak voor ons langs, onze namen roepend. 

'Waarom ziet ze ons niet?' vraagt Harry verbaasd. Ik grijns even. 'Dat komt door de spreuken die ik gisteravond heb gedaan.' Snel haal ik ze weg en Hermelien kijkt ons verbaasd aan. 'Ik zou zweren dat die bank net leeg was' mompel ze. Harry en ik beginnen beide te lachen. Dan merk ik opeens dat ik mijn pyjama nog aan heb. Snel spring ik overeind. 

'Hermelien wanneer begint het ontbijt?' vraag ik. 'Uhm, een halfuur geleden?' Ze kijkt ons grijnzend aan. Oké dat hebben we dus gemist. 'We halen zo wel wat uit de keuken' zegt Harry. Ik knik. 'Zie je straks bij verweer Harry' en ik sprint naar boven om me om te kleden. 

'Weet iemand wat we gaan doen bij verweer vandaag?' 
We lopen met zijn vieren naar verweer tegen zwarte kunsten. Remus is weer 'genezen' en vandaag zouden we de les met de boeman hebben. Hoe ging dat ook al weer? Marcel was bang voor Sneep, Ron voor spinnen en bij Harry zou een dementor komen volgens mij. Alleen wat zal ik hebben? 

'Riddiculus' roept Marcel en Sneep staat plots in de kleren van zijn oma. De hele klas moet lachen. Achter me hoor ik Draco iets mompelen dat lijkt op 'Dit zal Sneep horen'. Ik besluit het te negeren. Als Ron aan de beurt is, begin ik samen met Hermelien en Harry te roepen. Een mega grote spin doet dreigend een stap dichterbij. 
'Riddiculus' stottert Ron en plots staat de spin op rolschaatsen. Na Ron is een meisje. Volgens mij een van de zusjes Patil. Er verschijnt een weerwolf voor haar. Het gezicht van Remus betrekt licht, maar hij geeft geen krimp. Ook haar lukt het om de boeman te veranderen. 

Dan is het Harry's beurt.

Zelfverzekerd loopt hij naar voren. Het duurt lang voordat de boeman verandert. Ongemerkt doe ik wat stappen dichterbij. Plots begint de boeman te draaien.

Een dementor verschijnt. 

Harry is te verstijft om te reageren en nog voordat Remus iets kan doen, ben ik er al voor gesprongen. De boeman lijkt even verward, maar verandert dan uiteindelijk toch. Meteen begin ik te twijfelen over mijn actie. Ik weet mijn grootste angst zelf niet eens. Ergens ben ik ook wel nieuwsgierig. 

Ineens staan er drie mensen voor me. Van achteren hoor ik verbaasd gemompel. Het duurt even voordat ik ze goed herken. 

Een man en vrouw van middelbare leeftijd. De man heeft bruin haar en bruine ogen. Op zijn gezicht zit een scheve grijns en hij heeft een klein wipneusje. De vrouw heeft zwart haar en felgroene ogen. Ze kijkt lief, maar dreigend. 
Bij hen staat.. Mijn spiegelbeeld? Alleen heeft ze niet blond haar met blauwe ogen, maar zwart haar en groene ogen. 

'Mam, pap?' vraag ik verbaasd. Ze knikken beide. Ik voel Harry achter me verstijven en zelf kan ik ook  niet echt reageren hierop. Ik kijk naar mijn spiegelbeeld, die met de scheve grijns van mijn vader, en van mij, terug kijkt. 'En jij bent?'

'Noa, aangenaam kennis te maken zus' 

Ik hap kort naar adem. Ze is mijn tweelingzus. Ik kijk hier naar drie mensen die mijn meest directe familie zijn. 'Leven jullie nog?  vraag ik voorzichtig. Ze knikken. Een vlaag van opluchting gaat door me heen. Ooit zal ik met ze samen kunnen zijn. 

'Waarom is jou haar zwart en je ogen groen, terwijl mijne blond en blauw zijn?' Ik kijk nieuwsgierig naar Noa. Ze grijnst. 'Jouw haar is ook zwart en je ogen groen. Alleen wij staan bekend als transformagiërs Kate' zegt ze. Vervolgens verandert ze haar haarkleur en oogkleur. Nu zijn we letterlijk identiek aan elkaar. Nog steeds geschokt kijk ik van Noa naar mijn ouders. 'Waarom ben ik bang voor jullie?' 

'Denk na Kate' zegt mijn vader. Ik kijk hem recht aan. Waarom ben ik bang voor ze. Een naar gevoel bekruipt me. Ik schud zacht mijn hoofd. 
'Je bent bang voor wie wij zijn.' Mijn zus kijkt me verdrietig aan. Haar gezicht doet me pijn. Hoe kan ik nou weer bang zijn voor mijn eigen ouders en zus. Toch hebben ze gelijk. 

Ik ben bang. 

'Je bent bang voor je eigen identiteit' 

Het is mijn moeder die het zei. Door die woorden weet ik zeker wat ik al de hele tijd dacht. Het is het bewijs voor mijn vermoedens. Het besef van hun bestaan. Het besef van mijn eigen bestaan. Ze zei het zo dat ik meteen zal weten wat ze bedoelt. En dat doe ik ook. 

Mijn moeder sprak in sisselspraak.

En ik verstond het.

--------------------

Hadden jullie verwacht dat ze een Mergel is? Vast wel :)