Slytherin girl

Mom

'Riddikulus' 

De woorden galmen na in het lokaal. De boeman verandert, alweer, in een ballon en vliegt door de ruimte, om vervolgens te verdwijnen in de kast. Meteen doe ik de deuren weer dicht en doe hem op slot. Hijgend blijf ik even stil staan. Dan hoor ik zacht gemompel achter me. Oh ja, die hadden we ook nog. Langzaam draai ik me om, terwijl ik de woorden spreek;

'Jij. Ongelofelijke. Domme. Fret'  

Draco kijkt me tranende ogen op. 'Ik- ik' stottert hij. Ik loop naar hem toe en ga naast hem zitten. Zonder iets te zeggen sla ik mijn armen om hem heen en trek hem in een knuffel. Hij stribbelt niet tegen, scheldt me niet uit of wat dan ook. Zachtjes hoor ik hem snikken, hoewel hij het probeert te verbergen.

'Beloof me dat je nooit meer zoiets doet?' vraag ik.
'Beloofd' klinkt gesmoord. Ik glimlach even en duw zijn kin omhoog zodat hij me aankijkt. Voorzichtig veeg ik de tranen weg.
'Dit is al de tweede keer dat ik je huilend aantref en het is al de tweede keer dat dat door mij komt.' 
Ik grijns even als hij zijn hoofd van me weg draait, met een blos op zijn wangen. 

'Kate.. Vind je me een mislukkeling?' vraagt Draco voorzichtig. Hoe hij me aan kijkt doet iets breken in me. Zijn ogen staan angstig en verdrietig. Zijn stem is gebroken. Kan je nagaan wat voor toekomst hem te wachten staat. 

'Nee Draco. Ik vind je geen mislukkeling. Ik vind je een domme fret' antwoord ik. Hij kijkt me bedroefd aan. Ik grijns. 'Maar wel een leuke fret.' Ook op het gezicht van Draco verschijnt eindelijk een lach, ook al is het een verdrietige. Hij laat zijn hoofd steunen op mijn schouder, zijn blik gericht op de kast. 

'Hou je dit geheim?' vraagt hij.
'Wat precies?' vraag ik zachtjes. Natuurlijk heb ik al een idee wat had bedoelt, maar ik kan dan wel een deel aan de rest vertellen. 
'Dit alles. Dat mijn vader mijn boeman was en.. jij.' 
Oké dus niet. 

'Waarom was ik eigenlijk je boeman Draco?' vraag ik. Mijn nieuwsgierigheid wint het. Hij durft me niet aan te kijken. 'Ik.. Ik weet niet. Ik haat je niet Kate. Ik kan je niet haten. En.. Ik denk dat jouw mening me boeit of zoiets.' Het lukt hem niet heel goed om het uit te leggen, maar ik snap het wel. En ik heb zelfs nog een ander vermoeden, hoewel ik daar niet op hoop.

'Ik kan mezelf ook niet haten. Ik ben gewoon te geweldig' zeg ik. Hij grijnst kort, maar snel betrekt zijn gezicht weer. 'Het is jammer dat we geen vrienden kunnen zijn.' Ik kijk hem verbaasd aan. 'Hoezo niet?' 
'Je zit in Griffoendor en bent een modderbloedje' zegt hij. Ik sta abrupt op. 'Weet je waarom ik in Griffoendor zit? Omdat ik mocht kiezen' snauw ik. Draco heeft zo te zien direct spijt van zijn woorden en mijn steunende houding is ook direct verdwenen. 'Ik mocht kiezen van de hoed in welke afdeling ik wilde. En ik ben alles behalve een modderbloe-' 

Mijn ogen concentreren zich plotseling op iets verderop in de kamer. In de hoek is een zwarte silhouet te zien. Zwart lang haar valt over haar schouder heen. Haar blik is naar beneden gericht. Mijn stem blijft achter in mijn keel steken. In één beweging pak ik de arm van Draco, trek hem omhoog en duw hem achter me. 
'Wat doe je?' vraagt hij half-verbaasd half-geïrriteerd. Ik wijs op de vrouw in de hoek van het lokaal en hij is meteen stil.
'Wie is dat?' fluistert hij. Ik slik even.
'Ik heb wel een idee..'  Zou ze het echt zijn?

Voorzichtig doe ik een stap dichterbij. Opeens voel ik een hand om mijn pols.
'Kate doe niet!' Zijn gezicht is bleek. Ik glimlach even.
'Ik weet wat ik doe Draco' zeg ik zacht. Dan wendt ik me weer tot de vrouw. Ze kijk nog steeds naar beneden. 

'Julia?' vraag ik zacht. 

Uiteindelijk kijkt ze op. Haar groene ogen haken vast in de mijne. Ik weet het zeker. Na 13 jaar. Ik herken mezelf onmiddellijk. Ze kijkt me met een warme glimlach aan. Een glimlach die ik meteen herken.
'Kate.'
Haar stem is zacht en lief. Teer en breekbaar. Hartverwarmend. Blij kijk ik haar aan. 

'Mam' 

Het laatste wat echt tot me door dringt voordat ik me in haar armen stort, is een geschokte kreet van Draco. Natuurlijk is dit voor hem raar. Ik was een modderbloedje voor hem. Tot nu. Ik snuif de geur van mijn moeder op. Het voelt zo vertrouwd.
'Ik heb je gemist' fluistert ze. Ik glimlach.
'Ik jou ook mam.' 

Na ongeveer een minuut zo te hebben gestaan maak ik me weer los van haar. Draco komt voorzichtig naast me staan, duidelijk op zijn hoede.
'Hoe gaat het met jullie ma?' vraag ik.
'Wel goed' antwoordt ze. 'We wonen in een groot verlaten huis en dankzij onze geheimhouder kan niemand bij ons komen.'
Mijn mond trekt zich in een grimas. Een ander gezin met een geheimhouder ging het niet heel goed af. Ze ziet het, of ze leest het in mijn gedachten. Geen idee. 

'Onze geheimhouder is beter dan ieder anders Kate, maak je maar geen zorgen' zegt ze. Ik knik langzaam. Dat moet dan maar.
'Kan ik deze zomer naar jullie toe?' vraag ik nieuwsgierig. Ik wil na 13 jaar nu wel weer herenigd worden.
'Natuurlijk lieverd.' Een gevoel van geluk trekt door me heen. 

Vragen branden op het puntje van mijn tong, maar met Draco erbij is het niet zo gemakkelijk om ze te stellen. Hij heeft de hele tijd nog niks gezegd, maar kijkt verbaasd naar mijn moeder. Opeens schijnt ze hem op te merken. 

'Kijk eens aan, Draco Malfidus' zegt ze. Ik grijns om het verbaasde gezicht van hem.
'Hoe weet u dat?' stamelt hij. Mijn moeder haalt haar schouders op.
'Ik ken je moeder goed. Je lijkt op haar.' 
Ik kan het me verbeelden, maar ik dacht echt dat zijn gezicht iets meer kleur kreeg bij het horen van die woorden. 

Dan richt mijn moeder zich weer tot mij. 'Kate, het is belangrijk dat je al je krachten dit jaar nog onder de knie krijgt. Je weet wat je moet doen.' 
Van schrik pakt Draco mijn hand beet. Ik knijp er even in.
'Ik ben bevriend met Harry. Maak je geen zorgen. Alles zal goed komen mam. Ik zal onze naam in ere herstellen.' 
Naast me zie ik de ogen van Draco groot worden en hij laat direct mijn hand weer los. Hij kijkt angstig van mij naar mijn moeder en weer terug.
'J-jij, zij, jullie' stottert hij. 

Plots wordt achter ons de deur open gegooid. Sneep komt binnen.
'Wat is hier-' Hij stopt abrupt met praten als hij ons ziet staan. Mijn moeder kijkt vriendelijk naar hem.
'Severus.'
'Julia' antwoordt hij. 'Wat doe jij hier?' Mijn moeder wijst met haar hand mijn kant op.
'Ik bezoek mijn dochter, maar als ik niet gewenst ben dan vertrek ik weer.' 

Snel draai ik me terug. Nee, niet nu al. 'Mam' roep ik. Ze kijkt me verdrietig aan.
'Het spijt me Kate. Ik moet gaan. Onthoud voor als je ons wilt bezoeken; Perkamentus weet alles.' 
Ik grijns even. De geheimhouder. 'Mam, kom nog eens terug. ' Ze knikt even, maar verdwijnt dan. 

Sneep kijkt me licht geschokt aan. Hij is nog niet gewend aan het idee dat ik een Mergel ben. En Draco.. Tja, hij is zo bleek als een spook. 
'Z-ze spreekt sisselspraak' stottert hij. 'Professor, ze is een monster!' Die woorden doen me pijn. Ik ben een Mergel, geen monster.
'Volgens mij is ze gewoon een heks, meneer Malfidus' merkt Sneep op. Draco weet blijkbaar even niks te zeggen, want het blijft stil. Sneep laat zijn blik rusten op mij. 'Wat wil je nu doen juffrouw Mergel' vraagt hij, wijzend op Draco. 

Ik bekijk hem goed. Zijn ogen staan vol angst en hij deinst nog even van me weg. Zijn vader werkt voor Voldemort en alles. Zijn tante is Bellatrix. Nee, het is niet verstandig als hij dit allemaal weet. Vragend kijk ik naar Sneep. Mag ik?  link ik naar zijn gedachten. Hij knikt als toestemming. 

Voorzichtig loop ik naar Draco toe. 'Wat ga je met me doen?' vraagt hij bang. Ik slik even, maar richt toch mijn staf op hem. 

'Het spijt me Draco' fluister ik. 

'Oblivate' 

--------------------------

Ik heb nu lekker toetsweek en daarna ga ik een weekend naar Parijs, whoop whoop!

Julia kent Narcissa? En Sneep kent ze ook. Wat zouden deze personages met elkaar te maken hebben? En wat voelt Draco voor Kate?

Vertel me wat jullie denken!

xx