Slytherin girl

Kings cross

Met een grote hutkoffer achter me loop ik het perron van Kings Cross op. Dit was het. Mijn eerste jaar op Zweinstein is nu officieel afgerond. Voor me lopen mijn vrienden, op zoek naar hun familie. Ik kijk nog eenmaal naar achter. Uit verschillende deuren vallen nog ballonnen en door de ramen is de stapel in de gang nog te zien. 

Dan zie ik rechts van me een blonde familie staan. Narcissa, Lucius en Draco Malfidus staan met zijn drieën te praten en aan Draco te zien is hij aan het klagen over iets. Een ondeugende grijns glijdt over mijn gezicht. 

'Ik ben zo terug' sis ik snel naar George en laat mijn hutkoffer bij hem achter. Trix, mijn uil, maakt haar kooideur los en vliegt naar mijn schouder. Hoofdschuddend laat ik haar zitten. Het was kansloos. 

Al snel kom ik bij de familie aan. Narcissa is de eerste die me ziet, en me ook verbaasd aan kijkt. Ik leg een hand op Draco's schouder. Op zijn hakken draait hij zich om en zijn gezicht licht een stukje op als hij mij ziet. 

'Katelynn!' 

Ik glimlach. 

'Hoi Draco, hoe verliep de terugreis?' 

Hij weet direct waar ik het over heb en een speelse grijns verschijnt op zijn gezicht. Quasi-geïrriteerd probeert hij me aan te kijken. 

'Ha ha. Echt origineel hoor!' Maar aan zijn stem te horen amuseert hij zich wel. 

'Bedoelen jullie die ballonnen die ik in de trein zie?' vraagt Narcissa Malfidus plots. Ze knikt met haar hoofd richting het voertuig, waar ook vanaf hier de ballonnen te zien zijn. 

'Ja, mevrouw Malfidus', antwoord ik beleefd. 'Er is iemand op onze school die heel goed is in grappen uithalen en haar of zijn identiteit geheim houden. Diegene heeft ervoor gezorgd dat de hele trein met ballonnen werd gevuld.' 

In plaats van irritatie of een dergelijke emotie, zie ik een klein glimlachje op het gezicht van de normaal zo kille Narcissa. 

'En wie ben jij dan eigenlijk' klinkt opeens een veel killere stem. Ik draai me om, zie nog net uit mijn ooghoek Draco's gezicht betrekken, en kijk naar niemand anders dan Lucius Malfidus. 

'Katelynn Verbrugge, aangenaam kennis te maken', zeg ik beleefd, maar grijnzend. Hij kijkt me achterdochtig aan.

Ze is anders.

Ja, goed gezien Lucius, ik ben anders. Maar of ik anders ben als dreuzeltelg, of als Mergel, dat is aan hem.

'Katelynn', Narcissa begint voordat Lucius nog iets kan zeggen. 'Draco heeft eerder dit jaar aan je gevraagd of je misschien een keer een paar dagen bij ons langs wilt komen. Ik zou je graag voor deze vakantie willen uitnodigen.'

Draco's gezicht kleurt roze, ook al probeert hij het te verbergen. Dan besef ik me dat men van Narcissa zo een vekeerd beeld heeft. Natuurlijk is ze kil en een echte Zwarts, maar ze is ook een moeder en een liefhebbende vrouw.

'Met genoegen, mevrouw Malfidus' is mijn antwoord. Ze geeft me een knikje. Een knikje met heel veel emoties erachter. Misschien beseft zij wat Lucius niet wil zien: hoe moeilijk Draco het eigenlijk heeft.

Dan voel ik een hand op mijn schouder. Hij behoort tot een oranje harige hele leuke jongen.
'Kate, kom je? Er wachten mensen.'
Voordat ik me omdraai naar George bekijk ik de gezichten van de Malfidussen. Die van Lucius, en ook die van Narcissa, zijn geschokt. Onaangenaam geschokt en ik vind het eigenlijk best grappig. Die van Draco is geïrriteerd, en nog iets... iets wat ik niet kan plaatsen.

'Ik kom eraan' zeg ik vrolijk. Voordat ik mee loop met mijn Wemel, kijk ik nog een keer om naar de blonde familie. 'Tot in de vakantie!'

Ik loop mee met George terug naar onze familie. Naar zijn familie eigenlijk. Voor het eerst zie ik de Duffelingen staan, verderop. Harry staat er al bij en ik ren er nog even heen, voordat ze vertrekken.
Ik trek Harry in een knuffel. ' Ik zie je nog wel in de vakantie.'
Zijn oom kijkt me ondertussen argwanend aan, een blik gelijk met die van de Malfidussen. Hij herkent me natuurlijk ook niet.
Met een buiging zeg ik gedag tegen de familie.

En dan voel ik een tik op mijn schouder. Ik draai me om, Hermelien of Ron verwachtend. Ze staan er ook bij, alleen verder naar achter. Beide tikten ze niet op mijn schouder.

Voor mij staan de man en vrouw die mij dertien jaar lang niet fatsoenlijk hebben gezien. De verloren familie. De vergeten familie. Een familie die nog veel in te halen heeft. Maar wel een familie die voor het eerst sinds dertien jaar herenigd wordt.

'Pap, mam' is het enige wat ik eruit gestotterd krijg. Met vochtige ogen trek ik mijn ouders in een knuffel. 'Ik heb jullie gemist.'

'We zijn er. We zijn thuis' zegt mijn vader. Zijn stem is zacht en laag. Ik hoor hem voor het eerst. Hij lijkt op Sirius qua uiterlijk.

En mijn dag kan niet beter.

Nu kunnen we echt naar huis.

-------------
Dat was het dan jongens. Dit was het laatste officiële deel. Er zal meer volgen maar niet direct volgende week. Het spijt me.

Ook wil ik wat weten: willen jullie een tussenboek over Kates 5e jaar, maar dan korter, of een langer boek direct over Kates 7e jaar? Let me know :)

Love,

Vienna