Chapter 35

38.6K 3.1K 216
                                    

အနီေရာင္ျပိဳင္ကားေလးသည္ အျပာေရာင္ Hyundai ကားႏွင့္ ႏွစ္လမေလာက္အလိုမွာ အရွိန္ျပင္းစြာ ထိုးရပ္လာသည္။ ကားဘီးေအာက္မွ လြင့္ခနဲ ေ၀့တက္လာေသာ ဖုန္မွုန္႔မ်ားေၾကာင့္ ပတ္၀န္းက်င္တစ္ခုလံုး ျမဴခိုးမ်ားဖုန္းလႊမ္းသြားသလို ေ၀၀ါးသြားသည္။ က်ယ္ေလာင္စြာထြက္ေပၚေနေသာ ကားထဲမွသီခ်င္းသံေၾကာင့္ ကားတစ္စင္းလံုး တုန္ခါေနသလို။ သစ္လြင္ေသာေဆးေရာင္ေတာက္ေနသည့္ ကားနီေလး၏ အဖံုးသည္ ေနေရာင္ေအာက္မွာ စူးရွေနသည္။

"ေဟ့ေကာင္.. သတိုးခန္႔.. မင္းအခုထြက္ခဲ့စမ္း.."

ထက္ေ၀ယံ ကားေပၚမွခုန္မဆင္းခင္ကတည္းက အေၾကြးေတာင္းေသာ လူမိုက္တစ္ေယာက္လို ေအာ္ေနျပီျဖစ္သည္။

ဒီေကာင္ေလး သူ႔ကိုေရွာင္ေနသည္မွာ ေသခ်ာသည္။ ဟိုတစ္ေန႔က အိမ္ကိုလာဖို႔ေျပာထားတာကို မလာခဲ့။ ဖုန္းဆက္ေတာ့မကိုင္။ message ပို႔ေတာ့လည္း မျပန္။ ထက္ေ၀ယံဆိုသည့္ေကာင္ကို ဒီလိုနည္းနဲ႔ ပုန္းေရွာင္လို႔ရမည္ထင္လ်ွင္ေတာ့ အမွားၾကီးမွားမည္ျဖစ္သည္။

မင္း ေသဖို႔သာျပင္ထား..

ကားတံခါးကို ေဆာင့္ပိတ္ျပီး ေသာ့မခတ္ထားေသာ ျခံ၀င္းတံခါးကို တြန္းဖြင့္ကာ ေျခလွမ္းက်ဲမ်ားျဖင့္ လွမ္း၀င္လာခဲ့သည္။

"သတိုးခန္႔..."

သံပန္းတံခါးကို တဒုန္းဒုန္းဆြဲေဆာင့္ကာ ထပ္ေအာ္မွ အိမ္ထဲမွ သတိုးအရိပ္ကိုေတြ႔ရသည္။ လက္ထဲမွာ ဂစ္တာႏွင့္။ အိမ္ေနရင္း ေဘာင္းဘီတိုႏွင့္ အနက္ႏွင့္အျဖဴအစင္းေၾကာင္းမ်ားပါေသာ အက်ီၤႏွင့္ျဖစ္သည္။ သူသိသည္။ ဒီေန႔လည္း ဒီေကာင္ေလးေက်ာင္းမသြားဘဲ ေက်ာင္းေျပးဦးမည္ျဖစ္သည္။ ဒါေပမယ့္ လာခဲ့ပါဟု အၾကိမ္ၾကိမ္ေခၚထားသည့္ သူ႔ဆီကိုေတာ့ လာမည့္ပံုမရွိ။

"ကိုေလးရာ.. အိမ္ထိလိုက္လာရလား..."

ရယ္က်ဲက်ဲႏွင့္ သံပန္းတံခါးကို သတိုးဆြဲဖြင့္လိုက္သည္ႏွင့္ ထက္ေ၀ယံ သတိုးနားထင္ႏွစ္ဖက္ကို လက္ႏွင့္ဖိကာ ေရွ႕ေနာက္ယိမ္းသည္အထိ ကိုင္လွုပ္ပစ္လိုက္သည္။

"မင္း ဘယ္နားသြားေသေနတာလဲ.."

"အဟမ္း ဟမ္း..."

ကြယ်တွေကြွေသောညWhere stories live. Discover now