I Prangosur Nga TI

XXI

Prania e tij e ngrohte qe e mbeshtillte gjithe trupin e imet te saj, e bente akoma me te pershtire nga personi qe kishte prane. Veshtronte tavanin si nje fantazme, asnje shprehi ne fytyre, e mposhtur dhe e vrare.

'Te duhet gjume' leshoi Kleo disa puthje mbi shpatullen e saj te zbuluar. Donte te bertiste e te cirrej me te larte se si e detyroi, si perfitoi, si ishte kthyer ne nje makth per te, nuk gjente me shpetim tek personi qe me deshire e kishte vrare.

Kleo e puthte tere embelsi ndersa Iva, Iva shtrengonte syte dhe nje pike loti i rreshqiti. Te shkonte ne graden e fundit e te vriste veten, ishte gjeja me cliruese qe mund te bente.Nuk ishte e forte, nuk arrinte te perballonte. As Xhulio nuk ishte shfaqur per ta ndihmuar, gjithcka kishte marre fund kete nate. Nuk do kishte hero si neper filma, me e ndyre se c'ishte ndjere kete nate nuk ishte ndjere ndonjehere.

'Jo lote, ncuq' fshiu te vetmin lot i cili dukej mjaft mire ne faqen e saj qe shkelqente.

'Fli tani' Kleo u shtriq dhe ra ne qetesi. Nderkohe Iva filloi te leshonte lote pa ze, Kleo e ndjente si dysheku tundej nga kraharori i saj qe dridhej nga pamundesia per te qare me te madhe, por nuk beri ze. Kleon po e merrte gjumi dalengadale, personi prane tij me sy hapur nuk mund te flinte.

Degjoi disa te trokitura ne dere. Kleo as nuk u mundua te prishte rehatine dhe u detyrua te ngrihej ajo, madje ishte e zonja e shtepise. E rraskapitur u ngrit, veshi fustanin e holle te nates drejt deres, fshiu lotet rruges. Nuk dihej kush mund te fshihej pas deres.

E hapi ngadale dhe dhe u perplas me nje figure te njohur, te embel per syte e saj, por me shume u ndje keq. Buzet e saj u ndane ne habi dhe syte i lotuan.

'Xhulio' sa deshironte te ishte shfaqur me pare, ndoshta mund te kishte ndaluar gjithcka. E thyer qendronte perballe tij dhe Xhulio nuk leshoi asnje fjale. Pamja e saj shpjegonte gjithcka, nje nga nje therrmoheshin copezat e zemres se tij teksa ajo rrinte e heshtur, por ne ate heshtje fliste fjalet me te dhimbshme. Nuk e imagjinonte dot me syte mbushur me lote, vuante dhe ai perbrenda. Sot, pas asaj telefonate, kishte perjetuar vizione nga me te ndryshmet, mendjen e kishte te turbulluar, por i sigurt qe nuk kishte pire.

Perballe tij nuk mund te rezistonte me, u leshua ne krahet e tij duke shperthyer ne lote, ndonese e dinte qe ai do e shtynte tutje si gjithmone. Iu mbeshtet ne kraharor papritur dhe e kapi ate pamendje. Shtrengonte kemishen e tij te bardhe te cilen e kishte veshur ne feste sot. Kishte ulur koken, nuk mund ta veshtronte me ate ne sy, nuk kishte aq fuqi.

Duke ndjere tronditjet e saj duke qare, atij i qante zemra akoma me shume, ndonese shprehia e fytyres se tij tregonte moskokecarje, ego te semure.

Veprimi qe beri me pas e habiti dhe vete Xhulion, por rrethoi krahet dhe e shtrengoi pas vetes, fytyra e tij akoma qendronte serioze. Ngasherimet e saj nuk kishin te ndaluar po ne ate moment, mijera vizione iu shfaqen dhe asaj, syte e saj u fiken dhe nje erresire e kaploi.

Trupi i saj i lehte ra ne toke, pas saj u ul i nervozuar edhe Xhulio, me zemren e frikesuar, te tronditur.

(S'eshte embarrasadha pa merak)

'Nuk kam me lote te derdh duke te te pritur ty te me duash si njeri' leshoi duart e tij te ashpra, per t'u larguar ajo kesaj rradhe. Vertete s'kishte me lote brenda syve te saj, ishin shteruar te gjithe, por nje pike e vogel buroi nga ai emocion i forte qe po i rrihte ne zemer. Ajo largohej, sa me shume,h idhte hapat larg tij.

Dy krahe te medhenj e shtrenguan nga pas me force. S'kishte per ta lene kurre te shkonte, askush nuk e bente te ndiente sic e bente ajo. E shante,e manipulonte,e mashtronte e serish ne fund te dites prehri i saj ishte i vetmi vend ku  ndihej i sigurt dhe i qete.

'Eshte vone' gabimet e tij s'do ia falte me. Naive kish qene  qe binte pre, por dhe ai e tepronte.

'Me ler te te dua pak me shume'f ryma e tij shetiste ne qafen e saj te ftohte.

'E pate kohen' mundohej ajo te shpetonte nga shtrengimi i tij.

'Dashuria s'ka kohe'

'Epo e jona ka'

Nje ngerdheshje nga buzet e tij shpetoi. Nervozimi i saj s'kishte te shuar dhe ai ia bente me keq.

'Dreqi ta haj me lesho' e dinte qe ai do e linte te qete tani,s epse krenaria e tij s'mund te ulej kurre edhe nese do ia kerkonte personi qe donte.

Ndjeu ate te forconte me shume shtrengimin. Epo, kjo ishte e cuditshme. Kurre nuk kishte ndodhur keshtu. Gjithsesi, e kishte vendosur, kjo dite ishte perfundimi i gjithckaje. Le te thyhej tutje cdo premtim, cdo kujtim i tyre, cdo cast e cdo ndjenje.

'Nese me ke dashur ndonjehere pak, me lesho' serioziteti i saj e frikesoi. Do te largohej vertete?S'mund ta bente. Kishte qene ai gjithmone qe largohej.

Ndjeu krahet e tij te leshoheshin prej belit te saj. I dhuroi nje shikim te fundit, nje shikim qe kurre nuk do e haste me ne jeten e tij. Ai do te gjente nje femer tjeter, me te pashme, me te zgjuar, me te qeshur, por kurre nuk do gjente veshtrimin e saj. Veshtrimi i saj  ishte prangosur ne trurin e tij, nuk kishte celes qe shkycte.

Nje buzeqeshje e hidhur mbiu ne fytyren e saj dhe hapat u shpejtuan drejt destinacionit ku ishte nisur. Nje heshtje perpiu te tere vendin ku ai qendronte e me nuk ndiheshin me as rrahjet e zemres se tij, se ajo zemer kishte vdekur.