NO

အပိုင္း(၄)

တိုးဂိတ္ကို ေက်ာ္သည္ႏွင့္ ရန္ကုန္ဆိုသည့္
အေငြ႕အသက္အား ရႈရႈိက္ခြင့္။ လမ္းမီး
ဝါႀကင္ႀကင္ေတြ။ စီးနင္းလာေသာ Highway
Expressကားနဲ႔အျပိဳင္ ေမာင္းႏွင္ေနႀကေသာ
ကားေရာင္စံု။
ညလယ္သန္းေခါင္ခ်ိန္ျဖစ္ေနသည့္တိုင္ ေမွာ္ဘီ
နားတစ္ဝိုက္တြင္ ဟိုတစ္စဒီတစ္စ လင္းေနေသာ
လမ္းေဘးစားေသာက္ဆိုင္ေလးေတြ အစီအရီ
သည္ ညေမွာင္ေမွာင္ေအာက္ တိတ္တိတ္ဆိတ္
ဆိတ္။
ေတာ္ေသးတယ္ ကားပိတ္သည္ဟု ဂုဏ္သတင္း
ေမႊးေနေသာ ရန္ကုန္ျမိဳ႕၏ ညလယ္ခင္းလမ္းမ
ႀကီးေတြက ျငိမ္ျငိမ္သက္သက္ရွိေပလို႕
မဟုတ္ပါက မန္းေလးသားတစ္ပိုင္းျဖစ္ခဲ့ေသာ
က်ေတာ့္အတြက္ ဘယ္သို႕မွ ကားပိတ္သည့္
ဒဏ္ကို ခံႏိုင္မည္မဟုတ္။
ရန္ကုန္ျမိဳ႕သည္ က်ေတာ့္အား တိတ္ဆိတ္ျခင္း
ျဖင့္ လႈိက္လွဲစြာႀကိဳဆို၏။
ေဘးဖက္ခံုမွ ဦးေလးႀကီးသည္လည္း ငိုက္ျမည္း
လ်က္ လိုက္ပါလာသည္။ ကားအတြင္း
မီးမွိန္မွိန္ေအာက္ အားလံုးလိုလိုငိုက္ျမည္း
ေနႀကသည္။
က်ေတာ္တစ္ေယာက္တည္းသာ စိတ္လႈပ္ရွားမႈ
အရင္းခံကာ လက္မွ ပရိတ္ႀကိဳးနီရဲရဲကိုသာ
ႀကည့္ရင္း တစ္ကိုယ္တည္းျပံဳးမိေသး၏။
အခ်ိန္ေတြက အကုန္ျမန္တယ္မဟုတ္ေပမယ့္
ေတာ္ေတာ္ေတာ့ ႀကာခဲ့ျပီ။
၇ႏွစ္တာ ရန္ကုန္ေျမကို စြန္႔ခြာခဲ့ရေသာ အခ်ိန္
တေလွ်ာက္လံုး တစ္ေန႔ ဆိုသည့္ စိတ္နဲ႔ျဖတ္သန္း
ခဲ့ရတာ။
ခုေတာ့ အဲ့ေန႔ကို မႀကာခင္ေရာက္လာေတာ့မည္
ရန္ကုန္ေျမတြင္ က်ေတာ့္ ေန႔သစ္ ေလးရွိသည္။

မုန္႔မေပးခ်င္၍ ပတ္ေပးခဲ့ေသာ ဤပရိတ္ႀကိဳးနီ
နီေလးသည္ အေဆာင္တစ္ခုဆိုတာထက္ ပိုခဲ့မယ္လို႕ အဲ့အခ်ိန္က မထင္ခဲ့ရိုးအမွန္။
ထိုင္းမႈိုင္းမိႈင္းစိတ္နဲ႔ အိမ္ျပန္လာသည့္ က်ေတာ့္
အား နယ္ႏွင္ရာဇသံနဲ႔ေစာင့္ႀကိဳေနခဲ့ေသာ မိဘ
ေတြ။
ရန္ကုန္မွာ ထားပါက ကူးစက္ေရာဂါပိုးကူးမည့္လူ
ပမာ မႏၱေလးမွ ဘႀကီးဆီသို႕ပို႕ႀကေတာ့သည္။
ျငင္းဆိုခြင့္မရွိ။
တစ္ဦးတည္းေသာသား ျဖစ္လ်က္နဲ႔ က်ေတာ္ထို
ကဲ့သို႕ ျဖစ္ေနျခင္းအေပၚ မ်ိဳးရိုးအတြက္ မိုးနတ္
မင္းက ဒဏ္ခတ္တာ ဘာညာနဲ႔ ေမေမက တငိုငို
တရီရီ။
ေနာက္ဆံုး ေခါင္းငံု႕ရင္းနဲ႔ ေမြးဌာနီကို စြန္႔ခြာခဲ့
သည္။ မိန္းကေလးေတြကို ခံစား၍ မရဘူးဟု
ဆိုခဲ့ေသာ္လည္း ေယာက်ာ္းေလးေတြကိုလည္း
ရန္မခုန္။ စိတ္ညစ္ညဴးေနခ်ိန္တိုင္း လက္မွ ႀကိဳးနီ
နီကို ႀကည့္ရင္း ျပံဳးမိတတ္လာတဲ့ေန႔ေတြ။
သြားညွိစက္ေတြစီတန္းလ်က္ ရယ္ျပတတ္ေသာ
မ်က္ႏွာေသးေသးေလး။ ရင္ခြင္ထဲ တအီအီနဲ႔
တစ္ညတာ ခိုဝင္ခဲ့ဖူးသူကိုသာ သတိတရရွိတတ္
လာသည္။
ေရလာေစရန္ေျမာင္းေဖာက္ခံရေသာအခါေတြ
တိုင္း ဘာမွမဆိုင္ပါပဲ လက္မွႀကိဳးက ကန္႔သတ္
ခ်က္ရွိေနသည့္ႏွယ္
က်ေတာ္ကပဲ ပိိုင္ရွင္ ရွိျပီးသားသူလိုလို
ထင္ေယာင္ထင္မွားျဖစ္ေစတတ္ေစျခင္းျဖင့္
ဘယ္ေျမာင္းမွ မေဖာက္ေစသလိုဘယ္ေရမွလည္း ကိုယ့္ဖက္ မစီးေစျဖစ္ခဲ့ေတာ့။
မ်က္မွန္ေနာက္က မ်က္လံုးဝိုင္းေတြက
ဟင္း ေနာ္ ဆိုျပီးသတိေပးေနသည့္
အလား အေဝးကေန ႀသဇာသီးေတြတင္ပို႕ခဲ့သည္
မေတြ႔ရတာ ႏွစ္ခ်ီေနျပီပဲ။ ေနာက္ျပီး က်ေတာ္နဲ႔
ဆံုေတြ႔စဥ္က တကယ့္ကေလးေပါက္စေလး။
ဒါကိုမ်ား ဘာလို႔မ်ားပါလိမ့္လို႕ ဇေဝဇဝါအေျဖ
ထုတ္ႀကည့္ေတာ့ ဘုရားပါ တ သြား ရေတာ့၏