help ⋆ kth ✓

[Hoofdstuk 27]

(OK SHIT SHIT SHIT COMEBACK TRAILER MIJN LICHAAM IS NIET IN STAAT OM HET AAN TE KUNNEN.. (Wtf deze zin slaat nergens op)
JIMIN.. JEZUS BOI UR VOICUE IS PERFECT I LOVE U TOOH MUCH.
Maar.. Waarschijnlijk ben je hier om het verhaal te lezen.. Niet mijn fangirl momenten.. So enjoy :))

TAETAE'S POV

Ik ging haar kamer binnen. Ze zat met haar rug naar me toe, en keek naar buiten. 'Ja? Wat wou je zeggen?' vroeg ze. 'Eigenlijk wil ik een paar dingen vragen.' zeg ik. Rose draait zich om en kijkt me aan.

Ik kijk in haar betraande ogen.
'Excuses aanvaard.' zeg ik. Ze glimlacht en kijk naar de grond.
'Dus, van dat Lucy gedoe, weet Jungkook of je moeder dat?' vroeg ik kalm. Ze staarde een tijd lang naar de grond. Toen schudde ze haar hoofd.

'Jungkook weet een beetje, en mama weet er niets van.' zegt ze. Ik schud mijn hoofd. 'Je moet dat wel zeggen hoor! Je ouders kunnen je helpen, dat weet ik zeker.' zeg ik. Rose haalt haar schouders op.

'Goed, volgende vraag.. Vind je Lucy leuk? Vriendschappelijk he.' vraag ik.
Ze kijkt me een tijd lang aan. 'Ik weet het eigenlijk niet, ik denk van wel.' zegt ze. 'Wowow meisje, je kan niet dénken dat je iemand tof vind. Je moet het zéker weten.' zeg ik.
'Ja.' zegt ze zuchtend.

'Hoelang is dat al zo? Ik bedoel.. Dat als je Lucy niet hebt.. Dan, uhh. Ja. Je weet vast wel wat ik bedoel.' zeg ik onzeker. Ik wil haar niet kwetsen.
'Bijna 2 jaar.' zegt ze. 'Wat?! Bijna 2 jaar?! Hoelang denk je wel niet dat te blijven verbergen?! Ze zullen er ooit achterkomen!' schreeuw ik half boos.

Ze kijk naar haar voeten en begint te snikken. Voor haar op de grond zie ik tranen op de grond vallen. Ik kan hier zo NIET goed tegen. Ik voel me verslagen. Het liefst zou ik gewoon willen weglopen, weg uit dit huis, weg uit dit land. Gewoon weg van alle problemen.

Ik loop naar haar toe en ga naast haar op het bed zitten. Ik zet mijn ellebogen op mijn bovenbenen en leun zo naar voren. Met mijn handen ondersteun ik mijn hoofd. 'Wat doe je hier? Wat boeit jou dat eigenlijk? Je bent maar een random persoon die hier ineens komt.' zegt ze. Wat? Meent ze dit?
Met een zucht ga ik voor haar zitten op mijn knieën.

'Luister jij even. Jij bent de zus van Jungkook, en hij is mijn vriend. Dus er is familie connectie. Het probleem dat je hebt is niet een normaal probleem, dat moet behandeld worden. Je moet er met iemand over kunnen praten. Dat ben ik nu met jou aan het doen. Je moet ergens je hart kunnen luchten, en niet opkroppen. En sowieso, ik kan er niet tegen als mensen verdrietig zijn en huilen.' zeg ik.

(De wijze woorden van Kim Taehyung. Deze gelden niet alleen voor Rose. Als er ergens een probleem is, vertel het aan iemand, hoe moeilijk het ook is. Ik garandeer je, dan voel je je gelijk beter. En als je het niet goed durft tegen iemand die je kent, ik ben er ook nog om je te helpen, ik ben een luister persoon.. Maar ok.. Verder met het verhaal :))

Ze stopt even met huilen en ze kijkt me aan. 'Waarom heb je het al niet eerder gezegt tegen je ouders?' vraag ik ineens zacht. Ze deed haar mond open om iets te zeggen, maar ze deed deze weer dicht en keek naar de grond. Er rolde een traan uit haar ooghoek. 'I-ik was bang voor iets. I-iets hield me t-tegen.' zegt ze stotterend.

Ik kijk haar bezorgd aan. Dit is niet goed. 'Ik ga nu de kamer uit, jij gaat het vroeg of laat zeggen tegen je ouders. Doe maar vroeg. En laat je niet tegenhouden door de bange gedachtes die in je hoofd zitten.' zeg ik en ik sta op.

Ik sta half in de kamer toen ik mijn naam hoorde. Ik draaide me om.
Rose sprong in mijn armen. 'Bedankt.' zegt ze terwijl ze haar hoofd tegen mijn borst legt en haar armen rond mijn buik wikkeld. Dit voelt niet juist.

Na een tijd laat ze los. Haar ogen richt ze op de grond. Ze loopt terug achteruit en gaat op haar bed zitten.
Mijn hand drukt de deurknop naar beneden en ik loop naar buiten.
Ik trek de deur dicht en kijk voor me.