help ⋆ kth ✓

[Hoofdstuk 35]

(Hier komt de laatste stukje van het vorige deel. Is dit makkelijker om terug in het verhaal te komen?
Wss wel.
Enjoyy ❤)

Hij legt zijn arm op zijn gezicht en hij stopt met bewegen. De borstkas van Taehyung gaat steeds trager en trager.
Op een gegeven moment lijkt het alsof hij helemaal niet meer ademt.

JUNGKOOK'S POV

Taehyung lag op het bed, doodstil.
Mijn hart begon hevig in mijn keel te bonken, mijn buik had een raar gevoel en ik trilde helemaal.

Ik pakte, door de angst heen, de hand van Taehyung. Die was ijskoud! Een raar gevoel ging door mijn lichaam.
Voorzichtig trek ik zijn hand van zijn gezicht af.

Ik slaak een kreet toen ik zag dat Taehyung zijn gezicht spierwit is.
Iedereen keek hem geschrokken en bang aan.

Ik drukte met mijn vinger in zijn nek, om te voelen voor een hartslag.
Ik voelde niets, daardoor voelde ik tranen in mijn ooghoeken opwellen. Ik drukte mijn kaken stevig op elkaar om ze tegen te houden.

Mijn vinger veranderde even plaats en ik duwde weer in zijn nek. Nu voelde ik een ini-mini hartslag.
Het is niet veel, maar hij leeft nog.

Opgelucht haal ik adem. Jin staat nog steeds naast Taehyung. Hij kijkt me met betraande ogen aan. 'Hij heeft nog een hartslag.' zeg ik met een overslaande stem.

Jin knikt en zet een stap achteruit, waardoor hij op de matras valt. Hij gaat er verslagen zitten.

'Kan er iemand alsjeblieft mijn moeder gaan halen?' vraag ik stil.
Jimin springt recht en rent de trap af.

Ik kijk naar eens naar het gezicht van Taehyung. Een traan rolt over mijn wang. Ik hou nog steeds zijn hand vast, ik geef er een klein kneepje in om te laten weten dat hij niet alleen is.

Waarschijnlijk zal het niets uitmaken, maar ik probeer wel.

Even later komen Jimin en mijn moeder de trap op. Mijn moeder slaat haar handen voor haar mond toen te Taehyung zag liggen.

'A-ademt hij nog?' vraagt ze. Ik knik.
Ze stapt naar hem toe en legt haar hand op zijn kaak. Daarna legt ze haar oor tegen de mond van Taehyung.
Ze knikt. 'We moeten de dokter bellen.' zegt ze.

'Geen ambulance dan?' vraagt Namjoon. Mijn moeder kijkt hem aan en schud daarna haar hoofd. 'Nee, dat is nog niet nodig. Hij adem nog genoeg. Gewoon de dokter is goed.' zegt ze.

Ondertussen staat mijn vader ook al in de kamer. Mijn moeder kijkt hem aan. Hij knikt en neemt zijn telefoon en loopt de kamer uit.

Ik hou nog steeds Taehyung zijn hand stevig vast. Ik geef weer een kneepje in zijn hand. Mijn mond valt open toen het voelde alsof hij ook zijn hand samen trok.

'Hij bewoog!' schreeuw ik blij uit.
'Hoe bedoel je?' vraagt Jin. 'Hij kneep in mijn hand! Ik weet het zeker!' schreeuw ik. Een kleine glimlach kruipt op mijn gezicht.

'OMG TAEHYUNG!' schreeuwt Fien huilend. Blijkbaar is ze de kamer binnengeslopen. Ze vliegt naar Taehyung en gaat naast hem op haar knieën zitten.

Hoewel ik maar de helft van haar gezicht zie, is het al helemaal nat en betraand. Ze begon ineens luid te snikken en te legde haar hoofd tegen zijn schouder.

Ik ging aan de benen van Taehyung zitten, nog steeds had ik zijn hand vast. Ik kijk even de kamer rond, iedereen ziet er verslagen en bang uit.

Fien heft haar hoofd op en kijkt hem aan. Daarna begon ze weer te snikken en ze sloeg haar hoofd hard tegen het bed.

Ze gaat naast Taehyung in het bed liggen en neemt en hem stevig vast.
'Fien, wil je hem alsjeblieft even loslaten? Hij heeft ruimte nodig om te ademen.' zegt mijn moeder.