𝐒𝐭𝐫𝐚𝐧𝐠𝐞𝐫𝐬

02 : σκεφτείτε το

Φτάνω μία ώρα καθυστερημένη στο σχολείο μου και μάλιστα με βρεγμένα ρούχα εξαιτίας της βροχής. Καθώς κλειδώνω το βιβλίο της άλγεβρας πίσω στο ντουλαπάκι μου βρίσκω την Fay μαζί με τον Niall κοντά στο μηχάνημα με τα αναψυκτικά. Προχωράω εκεί μόλις μου κάνουν νεύμα.

"Υιοθέτηση καινούριου στυλ είναι αυτό;" η Fay με κοιτάει από πάνω ως κάτω.

Ξεφυσάω. "Μεγάλη ιστορία" λέω βαριεστημένα.

"Έλα τώρα, παραδέξου ότι έκανες κοπάνα για να χάσεις το διαγώνισμα της στριμμένης" ο Niall δαγκώνει από το τοστ του.

Ο Zayn έρχεται στην παρέα μας και αρπάζει το τοστ από το χέρι του Niall. Εκείνος κάνει αμέσως μία απότομη κίνηση και το τραβάει πάλι πίσω κάνοντάς με να γελάσω.

"Δεν είναι όλοι σαν τα μούτρα σου, Horan" πετάγεται.

"Και τι μούτρα..." τώρα πετάγεται και η Fay. "Ιρλανδικά".

Γελάμε όλοι. Συζητάμε λίγο για τις ασκήσεις της άλγεβρας μέχρι που το κουδούνι χτυπάει κάνοντάς μας να διαλυθούμε κατσουφιάζοντας. Αυτή την ώρα έχω Αγγλικά και είμαι στην ίδια αίθουσα με τον Zayn. Περπατάμε δίπλα δίπλα και μπαίνουμε μέσα συζητώντας για το πόσο βαριόμαστε να κάνουμε μάθημα και μάλιστα για τον Σαίξπηρ. Καθόμαστε στις θέσεις μας, αλλά ο καθηγητής δεν έχει έρθει ακόμη. Βασικά πάντα αργεί ο συγκεκριμένος. Όχι ότι μας ενοχλεί κιόλας...

Στην τάξη επικρατεί ησυχία και ο Zayn μου κάνει νόημα να σκύψω κοντά του για να μου πει κάτι.

"Ψάχνεις ακόμη σπίτι;" ρωτάει.

"Ναι".

Το να μένω μία ώρα από την πόλη δε βολεύει καθόλου και ειδικά το να ζω μαζί με μία οικογένεια που ξεχνάει ότι έχει μία κόρη. Πριν ένα μήνα ανακοίνωσα πως θα ψάξω να βρω ένα σπίτι στο Λονδίνο για να μείνω και το μόνο που είπαν είναι πως πρέπει να βρω δικά μου χρήματα να το πληρώνω. Δεδομένου ότι πηγαίνω ακόμη σχολείο, πρέπει να βρω κάτι φθηνό. Οτιδήποτε μου κάνει... Ακόμη και μία κούτα στον ηλεκτρικό.

"Μία συνάδελφος της μητέρας μου προσπαθεί να βρει ενοικιαστές σε ένα διαμέρισμα, που έχει, κοντά στο κέντρο" βγάζει ένα χαρτάκι από την τσάντα του. "Σε περιμένει σήμερα μετά το σχολείο" γράφει τη διεύθυνση.

Αρπάζω το χαρτάκι και χαμογελάω πλατιά.

"Σου έχω πει ποτέ πόσο σε λατρεύω;"

Πάει να πει κάτι, αλλά η χοντρή φωνή του καθηγητή τον σταματάει αμέσως.

Οι ώρες στο σχολείο περνάνε ως συνήθως. Ο Zayn αναφέρει συχνά ότι θέλει να πάει σπίτι και να ξεραθεί στον ύπνο όσο ο Niall και η Fay ξεχνάνε ότι βρίσκονται σε σχολείο και φιλιούνται σα να μην υπάρχει αύριο. Με το που χτυπάει το κουδούνι μαζεύω τα πράγματά μου και βγαίνω έξω από το μεγάλο κτίριο.