𝐒𝐭𝐫𝐚𝐧𝐠𝐞𝐫𝐬

16 : ντόνατς

Είναι απόγευμα φιλοσοφίας για εμένα!

Κάθομαι φαρδιά πλατιά στο χαλάκι του υπνοδωματίου, με μερικά ενδοσχολικά βιβλία σκορπισμένα μπροστά μου, και το laptop να βγάζει μικρές μέλωδίες.

Ο ήλιος έχει αρχίσει να δύει έξω από το παράθυρο. Τα χρώματα στον ουρανό είναι σκούρα μπλε σε ανάμειξη με μωβ, πράγμα περίεργο, θα έπρεπε να είναι γκρι σύμφωνα με τον μήνα Νοέμβρη. Μα δεν είναι.

Οπότε το ερώτημα είναι το εξής... Γίνεται να ερωτευτείς κάποιον που στην αρχή σιχαινόσουν; Γίνεται να αναπτύξεις συναισθήματα γι' αυτόν από το πουθενά; Και αν ναι, γιατί; Μισώ το αίσθημα μικρών πεταλούδων στο στομάχι μου. Νιώθω λες και μου κόβονται τα πόδια επίσης κάθε φορά που βρισκόμαστε ο ένας κοντά στον άλλο. Βρίσκω ωραία ακόμη και τα πιο μικρά πράγματα. Είναι δυνατόν να βρίσκω χαριτωμένο τον τρόπο που κοιμάται; Τον τρόπο που χασμουριέται; Ή τον τρόπο που δεν κάνει απολύτως τίποτα; Μπορεί να παρακολουθεί τηλεόραση και εγώ να το βρίσκω τέλειο.

Δεν είναι φυσιολογικά όλα αυτά. Είμαι ερωτευμένη με τον Harry;

"Γύρισα" φωνάζει. "Και έφερα ντόνατς". Θεέ μου, γύρισε.

Τινάζομαι σαν ελατήριο από το πάτωμα και προσπαθώ να φτιάξω λίγο τα μαλλιά μου μπροστά από τον καθρέφτη. Ταιριάζω ελαφρώς την μπλούζα μου και βγαίνω έξω σχεδόν δειλά. Τώρα ντρέπομαι κιόλας; Έλεος...

"Γεια" χαμογελάω.

Το μόνο που κάνω είναι να στέκομαι σαν φωτηστικό δαπέδου δίπλα από το ψυγείο. Κουνήσου, Bella.

"Γεια" χαχανίζει. "Θέλεις ειδική πρόσκληση για να με πλησιάσεις;"

Προχωράω αργά προς το μέρος του. Εκείνος ανοίγει το τεράστιο κουτί και μπροστά μου ξεδιπλώνονται ένα σωρό ντόνατς. Άλλα με ροζ, αλλά με καφέ και άλλα με πράσινη και μπλε επικάλυψη. Θεέ και Κύριε... Αυτό είναι Παράδεισος με σιγουριά.

"Μήπως πρέπει να σταματήσουμε να τρώμε όλο ανθυγιεινές μαλακίες;"

Κοιτάζω τον Harry που μιλάει με μπουκωμένο στόμα και προσπαθώ να μην γελάσω. Στα χέρια του κρατάει ήδη ένα ντόνατ και είναι έτοιμος να το κατασπαράξει μόλις καταπιεί εντελώς το προηγούμενο.

"Όντως! Έχεις πάρει βάρος τελευταία" τον πειράζω.

Αυτό που κάνει με εκπλήσσει. Ο Harry Styles παρατάει το ντόνατ, που κρατούσε, πίσω στο κουτί και το μόνο που καταφέρνω είναι να ξεσπάσω σε γέλια. Δε το πιστεύω.