𝐒𝐭𝐫𝐚𝐧𝐠𝐞𝐫𝐬

33 : είσαι ξύπνια;

Είναι περίπου τρεις το ξημέρωμα όταν επιστρέφω σπίτι με τα νεύρα μου να έχουν πετάξει μακριά. Προσπαθώ να μην μπερδέψω τα πόδια μου στο χαλάκι της εισόδου και βλασφημώ που δεν μπορώ να βάλω το κλειδί στην κλειδαριά. Γαμώτο! Ευτυχώς καταφέρνω να μπω στο διαμέρισμα χωρίς να φέρω στο πόδι όλο τον όροφο.

Πετάω τα κλειδιά στον καναπέ και νομίζω πως το να πάω στο υπνοδωμάτιο της Bella και όχι στο δικό μου είναι η καλύτερη απόφαση που έχω πάρει ποτέ στη ζωή μου. Χωρίς να ανοίξω το φως, για να μην την ξυπνήσω, ακουμπάω το παλτό μου στην καρέκλα του γραφείου και αφήνω τα παπούτσια μου στην άκρη. Προσπαθώ να μην πέσω και ευτυχώς τα καταφέρνω και ξαπλώνω στο κρεβάτι χωρίς να κάνω πολλή φασαρία.

Η Bella είναι ήσυχη και απ' όσο μπορώ να διακρίνω, μέσα στο σκοτάδι, κοιμάται έχοντάς μου γυρισμένη την πλάτη.

Μερικές φορές νιώθω τόσο απαίσια όταν είμαι κοντά της! Όχι ότι δεν με κάνει ευτυχισμένο. Είμαστε μαζί και νιώθω τα επίπεδα ευτυχίας να φτάνουν στο έπαρκο. Απλώς φοβάμαι. Έχει δίκιο όταν μου λέει ότι είμαι δειλός! Φοβάμαι ότι είμαι τόσο λίγος για εκείνη που απλώς μία μέρα θα φύγει και με το δίκιο της μάλιστα.

Τυλίγω το χέρι μου γύρω της. "Συγγνώμη... Είναι που είσαι τόσο καλή και εγώ τόσο παλιομαλάκας! Είναι που φοβάμαι μήπως αυτός ο-" σταματάω για να μην βρίσω. "Αυτός ο Cameron αποδειχτεί καλύτερος για εσένα απ' ό,τι εγώ".

Και τότε ένας λυγμός που ξεφεύγει από τα χείλη της Bella με κάνει να καταλάβω ότι τόση ώρα δεν κοιμάται και με ακούει που της ψιθυρίζω τις σκέψεις μου σαν βλάκας. Σφίγγω τα χείλη μου και παίρνω μία βαθιά ανάσα γιατί, πέρα από την πλάκα τώρα, δεν μου αρέσει να ξέρω ότι την στενοχωρώ. Έχω φτάσει είκοσι πέντε και πάλι να φερθώ ώριμα σε μία σχέση δεν ξέρω.

"Είσαι ξύπνια;"

"Όχι" απαντάει με νεύρα.

Αποφασίζω να την αφήσω να κοιμηθεί χωρίς να ξεκινήσω πόλεμο με τις συνηθισμένες ειρωνείες μου. Το ξαφνικό κλάμα της όμως με κάνει να μην θέλω να το αφήσω να περάσει έτσι, αλλά να συζητήσω μαζί της και να το λύσουμε με μία αγκαλιά ή κάτι τέλος πάντων.

"Ρε κοριτσάκι μου" ξεφυσάω. "Γιατί κλαις τώρα;"

"Επειδή εί-σαι ένας ηλί-θι-ος".

Αυτόματα ξεσπάει σε περισσότερα κλάματα και εγώ την τραβάω, επίσης αυτόματα, στην αγκαλιά μου. Μπορώ να νιώσω τα ζεστά της δάκρυα να πέφτουν στο πουκάμισό μου και να το λερώνουν, αλλά δεν λέω κάτι. Το μόνο που κάνω είναι να χαϊδεύω το πίσω μέρος από το κεφάλι της και να της ψιθυρίζω, αραιά και που, να ηρεμήσει.