𝐒𝐭𝐫𝐚𝐧𝐠𝐞𝐫𝐬

29 : ραντεβού; τι;

Οι επόμενες μέρες περνάνε υπερβολικά ωραία.

Στο πάρτι γενεθλίων της Fay, που κάνει σπίτι της, πηγαίνω μαζί με τον Harry και τελικά τον γνωρίζω στους φίλους μου. Όλοι λένε πόσο ευγενικός και αστείος είναι. Ειδικά ο Niall και ο Zayn είναι συνέχεια μαζί του, κατά τη διάρκεια της βραδιάς, και συζητάνε ποιος ξέρει κανείς τι. Γελάνε όλη την ώρα.

Είναι μεσημέρι Τρίτης όταν επιστρέφω από το σχολείο με καθόλου κέφι για άγνωστο λόγο. Κρεμάω το δερμάτινο μπουφάν και αφήνω τα μποτάκια μου στη θέση τους. Βλέπω τον Harry χαλαρό στον καναπέ με το laptop στα πόδια του και αυτά απλωμένα στο τραπεζάκι. Μόλις καταλαβαίνει ότι επέστρεψα, γυρίζει και με κοιτάζει.

"Δεν χαιρετάς;" σηκώνει το φρύδι του.

"Γεια" λέω κακόκεφα και απομακρύνομαι.

Δεν κοιτάζω να δω καν αν έχουμε τίποτα να φάμε. Μπαίνω στο δωμάτιό μου και πέφτω με τα μούτρα στο κρεβάτι. Κλείνω τα μάτια μου και είμαι έτοιμη να αποκοιμηθώ από την κούραση, αλλά νιώθω το ζεστό χέρι του Harry να κάνει βόλτες κάτω από την μπλούζα μου και χαμογελάω αχνά. Είναι αδύνατον να έχει γίνει τόσο καλός.

"Γεια" κοροϊδεύει την φωνή μου και με κάνει να γελάσω λίγο.

"Μη με κοροϊδεύεις" παραπονιέμαι.

Συνεχίζει να χαϊδεύει την πλάτη μου απαλά με τα ακροδάχτυλά του. Είναι τόσο τέλεια αυτή η αίσθηση που νομίζω πως μπορεί να κάνει τον ύπνο να έρθει ακόμη πιο εύκολα. Είμαι τόσο κουρασμένη από το σχολείο και σαν να μην έφτανε αυτό περιμένω περίοδο κιόλας.

Αφήνει ένα φιλί στο μάγουλό μου. "Ωραία. Τι θέλεις να κάνω για να σου φτιάξω το κέφι;"

"Να συνεχίσεις να με χαϊδεύεις".

Ξεκουμπώνει το σουτιέν μου επίτηδες και κρυφογελάω πάλι.

"Και τι θα κερδίσω;" ρωτάει σιγανά.

Έχει σχεδόν ξαπλώσει δίπλα μου και είναι τόσο κοντά μου που μπορώ να νιώσω τα χείλη του να ακουμπάνε τον λοβό του αυτιού μου. Σχεδόν γαργαλιέμαι, αλλά από την άλλη νιώθω τόση ηρεμία που δεν θέλω ούτε να κουνηθώ.

"Την ηρεμία σου".

"Καλό ακούγεται".

Χαμογελάω και τον αφήνω να συνεχίσει με αυτο που κάνει. Η ζεστασιά του χεριού του πάνω στην πλάτη μου με κάνει να χαλαρώσω και να αποκοιμηθώ μέσα σε μερικά λεπτά. Τόσο γρήγορα ή τόσο ήρεμα και χαρούμενα δεν έχω κοιμηθεί ποτέ ξανά στη ζωή μου...

"Isabella, ξύπνα" η φωνή του είναι βραχνή.

Προσπαθώ να διώξω μακριά τον θόρυβο, αλλά το χέρι του που πιέζει ελαφρά την κοιλιά μου με κάνει να συνοφρυώσω. Ακουμπάω το χέρι μου στον καρπό του με σκοπό να τον απομακρύνω για να μην με ξυπνήσει, αλλά δυστυχώς δεν τα καταφέρνω γιατί είναι πολύ πιο επίμονος από εμένα σαν χαρακτήρας.

"Όχι. Έχω πυρετό" μουρμουρίζω. "Άφησέ με να κοιμηθώ και να μην πάω σχολείο".

"Bella" χαχανίζει. "Η ώρα είναι έξι το απόγευμα, όχι το πρωί... Οπότε σήκω και σταμάτα να το παίζεις άρρωστη".

Ανοίγω τα μάτια μου αργά και παρατηρώ την ώρα στο ρολόι του κομοδίνου. Όντως! Είναι ακόμη απόγευμα. Γιατί δεν με αφήνει να κοιμηθώ τότε;

Με σπρώχνει. "Ξύπνα λέω! Πεινάω".

Συνειδητοποιώ ότι βρισκόμαστε στο κρεβάτι μου και καθώς ξυπνάω τελείως νιώθω το στομάχι μου να γουργουρίζει από την πείνα. Δεν έχω φάει τίποτα από χθες το βράδυ που τρώγαμε μπανάνες γιατί το ψυγείο δεν είχε τίποτα εκτός από νερό. Τελικά παραδίνομαι και σηκώνομαι με σκοπό να ετοιμαστώ και να βγούμε έξω.

Κλείνω την πόρτα του αυτοκινήτου και τυλίγω καλύτερα το κασκόλ γύρω μου. Το κρύο είναι τσουχτερό και μερικές νιφάδες χιονιού πέφτουν εδώ κι εκεί.

"Έλα" μου κάνει νόημα να πάω κοντά του.

Το χέρι του βρίσκεται γύρω από τον ώμο μου όταν μπαίνουμε σε ένα καλό εστιατόριο. Κοιτάζω τριγύρω σαν χαμένη, ένας παχουλός σερβιτόρος με λευκό κοστούμι μας βάζει να καθήσουμε σε ένα τραπέζι στο κέντρο του μαγαζιού. Προσπαθώ να δω τι θα πάρω και οι τιμές στον κατάλογο φτάνουν στον ουρανό.  

"Θα μπορούσαμε να πάμε απλώς στα McDonalds ή κάπου πιο φθηνά τέλος πάντων" ψιθυρίζω διακριτικά.

"Χαλάρωσε! Σιγά να μην πηγαίναμε στα McDonalds στο πρώτο μας ραντεβού, μικρή".

Πνίγομαι με το νερό μου. "Τι;"

"Ραντεβού! Ξέρεις... Αυτό που δύο άνθρωποι βγαίνουν μαζί έξω και περνάνε καλά" μουρμουρίζει αμήχανα. "Έλα τώρα, μη με κάνεις να αρχίσω να λέω τι νιώθω για εσένα και όλα αυτά τα κλισέ".

Αφήνω το γυάλινο ποτήρι στο τραπέζι και βήχω με αυτά που ακούω. Ο σερβιτόρος έρχεται να πάρει παραγγελία, αλλά του λέμε να έρθει σε πέντε λεπτά γιατί τάχα και δήθεν δεν είμαστε ακόμη έτοιμοι.

"Πες μου" σχεδόν παρακαλάω. "Θέλω να ξέρω πως νιώθεις".

"Νιώθω λες και βρήκα το σπίτι μου".

"Τι;" γουρλώνω τα μάτια μου.

Χαμογελάει. "Έλα να παραγγείλουμε, Bella! Πεινάω".

"Harry-"

"Bella-" σταματάει. "Απλώς άφησέ το και έλα να περάσουμε καλά χωρίς να εξηγούμε παραπάνω αυτά που δεν χρειάζονται εξήγηση. Βλέπεις πως σε κοιτάω και βλέπεις τι νιώθω. Τέλος".

• Hi, darlings. WHAAAAT 🐝